Karen Robards

[Papaveryna]

No tak. Ja w sumie chyba nie mam określonego zdania na temat SPL więc zobaczymy Liczę, że nie okaże się to jakieś paskudne

[rewela]

wyjdę na głuptaska ale jak HEA domyślam się, że to szczęśliwe zakończenie, to czym jest SPL...nie wiem

właśnie skończyłam "Po tej stronie nieba" niby mi się podobała, bo nie mogłam oderwać się od książki, ale żeby było super miodzio to chyba jednak nie! romans w purytańskim światku tak trochę mi nie pasował... ale Caroline i jej wstręt do mężczyzn bardzo mnie urzekł ( nie wiem czy słowo "urzekł' oddaje to co poczułam) wzruszała mnie dziewczyna! i wiecie co? mam słabość to Matt'a, Mat'a czy inni Mateuszów (nawet jeśli przyjmują nazewnictwo od nazwiska jak bohater "Po tej stronie.." ) jeszcze się nie zawiodłam na bohaterach z tym imieniem

[•Sol•]

Rewelo, Spotkanie Po Latach
na przyszłość zapraszam tu: viewtopic.php?f=37&t=1291

[rewela]

Sol dzienks info o skrótach przyda się

[•Sol•]

jeśli czegoś w słowniczku nie znajdziesz daj znać uzupełnię

[Papaveryna]

Rewelo, dla mnie Po tej stronie też może nie było jakieś super git turbo odjechane na maksiora, ale czytało mi się dobrze, podobała mi się bohaterka, bohater i jego bracia w sumie również i większych zastrzeżeń nie mam

[Księżycowa Kawa]

oj ten Johnny nie mogłam dziś zacząć niczego nowego bo wciąż "Pewne lato" mi w głowie
oj, swego czasu, na pewno będzie repeat, oj na pewno!

Również zaliczyłam i nie zawiodłam się.

A ostatnio udało mi się zdobyć "Przebojową dziewczynę". Zna ktoś?

"Przebojowa dziewczyna" akurat nie zrobiła na mnie wrażenia, ale wydaje mi się, że niektóre fragmenty mogą Ci przypaść do gustu.

[Duzzz]

Będzie trochę chaotycznie, bo książka we mnie siedzi

Zdarzyło się tak, że przy braku pomysłu co czytać, została mi polecana twórczość pani Robards… Pierwsza książka, która wpadła w moje ręce – „Dziewczyny z plaży” okazała się lekkim niewypałem. Chciałam dać autorce jeszcze szanse i tak się jakoś potoczyło, że trafiły mi się jeszcze dwie inne książki. I proszę bardzo, przeczytałam „Pewne lato”. Było to bardzo szybkie czytanie, bo w sumie pochłonęłam historię w ciągu doby. Cóż powiedzieć, gdybym zaczęła od tej książki, to pewnie szybko szukałabym następnej I choć było kilka kwestii, które nie do końca mi pasiły to i tak było super. Dostarczyła mi wszystkiego czego w tej chwili potrzebowałam, mianowicie: dobrej historii, naprawdę fajnych, takich ludzkich postaci, prawdziwej miłości (nie szybkiego zauroczenia i boom!, tylko coś co było wcześniej a nie miało wtedy szansy rozkwitnąć) i namiętności

Wszystko zaczęło się 11 lat temu kiedy Johnny Harris został oskarżony o morderstwo, którego nie popełnił. Niestety, ponieważ pochodził z miejscowego marginesu społecznego, a co najważniejsze na ofierze znaleziono jego ślady biologiczne odbył się szybki proces i jeszcze szybsze osadzenie w więzieniu. Z powodu młodego wieku wyrok był niższy niż można się było spodziewać. Po dekadzie Johnny został wypuszczony na warunkowe zwolnienie, co było możliwe dzięki poręczeniu jego byłej nauczycielki z liceum, Rachel Grant. Rachel jako jedna z nielicznych nie wierzyła, że lata wstecz Johnny popełnił taką straszliwą zbrodnię. Tak więc, Johnny wrócił do miasteczka, gdzie nikt go nie chce, wszyscy są przeciw niemu! Ale on ma w tym swój cel, bardzo chciałby zacząć wszystko od początku!! Nie jest już chłopcem, stał się dojrzałym mężczyzną z bagażem doświadczeń. No i jest jeszcze jego profesorka, do której jako młody dzieciak miał słabość…

Rachel w młodym wieku zaczęła pracę w liceum, gdzie była nauczycielką od angielskiego. Jednym z jej uczniów był buntownik - Johnny, z którym ona sama załapała niezły kontakt. Dostrzegała w nim to czego nie widzieli inni - potencjał! Zawsze uważała go za „niezłe ciacho” pewnie dlatego, że między nimi była stosunkowa mała różnica wieku, ale przecież i tak na nic nie mogła się zdecydować, bo on był jej uczniem i co by ludzie powiedzieli. No jak wiadomo w wieku „nastu” lat różnica jest ogromna, lecz różnica ta zaciera się z biegiem lat…

No i pewnego dnia zdarzyła się tragedia! Tragedia, która będzie miała wpływ na życie głównego bohatera. No i pewnego dnia 11 lat później znów coś się zaczyna dziać. Tym razem jest szansa, by stało się coś dobrego… lecz przeszłość nie pozwoli o sobie zapomnieć, a nawet zaatakuje ze zdwojoną siłą!

Powiem tak, w pierwszym odruchu nie mogłam zaakceptować związku nauczyciel – uczeń, odbierałam to jako coś mega nieetyczne! Łatwiej to kupić, jak facet jest starszy… Jednak z każdą następną stroną byłam coraz bardziej na tak! Uwierzyłam w ich pokrewieństwo dusz!

Rachel była cudowna! Ta jej niezachwiana wiara w Johnny’ego! Kilka razy miałam gęsią skórkę a do tego, dziewczyna była niesamowicie lojalna wobec rodziny, choć niektórzy jej członkowie nie zawsze byli łatwi we współżyciu…(ja bym uciekła od takiej matki!)

Postać Johnny’ego… ech… naprawdę nie wiem, skąd moja sympatia dla niego! Ale nie mogłam oprzeć się pokusie wzdychania do niego jak czytałam książkę był bardzo autentyczny, to pewnie przez jego szczerość!

Niesamowite było to, jak autorka opisała odczucia Rachel po każdym zbliżeniu z Johnny’m… rety! Czułam to razem z nią! I to jak zdała sobie sprawę, że jest zakochana…i to, że się tego nie wstydziła! Moja bohaterka!

Podobał mi się wątek „ponadczasowości” i w pewien sposób „spirytualizmu” … nadał historii pewnego smaczku i w ogólnym rozrachunku pięknie wplótł się w całą opowieść

Niezmiernie cieszę się, że przeczytałam „Pewne lato”. Cudownie! Bo książka zatarła we mnie złe wspomnienia z poprzednią przeczytaną książką mam jeszcze w planach przeczytać „Po tej stronie nieba” liczę na podobne emocje

Rewelo, mogłabyś wrzucić do działu z recenzjami?
Będę wdzięczna

[rewela]

Very, przeczytałaś "Przebojową dziewczynę"? bo ja zaczęłam, ale jakoś nie mogę się wkręcić i tak ktoś mógłby dać mi kopa bym bardziej się zmotywowała hihihi, wiemy jak Tobie się nie spodoba to może ja polubię hihihi, w myśl zasady, że my antagonistki

[gonia]

Ta pozycja mnie nie oszołomiła, więc nie będę Cię zachęcać

[rewela]

„Przebojowa dziewczyna” to książka, którą się szybko czyta, ale czuję, że jeszcze szybciej zapomina
Obawiam się, że nie minie tydzień, a ja będę pamiętać tylko imię głównego bohatera, i to tylko dlatego, że mam sentyment do wszelkich Mateuszów

Choć główna bohaterka, Carly Linton, stylizowana jest na tę przebojową dziewczynę, choć w moim odczuciu tak przebojowa wcale nie była! Nie wiem, coś mi w niej nie pasowało… Może to te przefarbowane na blond włosy i te powiększone piersi? Przez to taka sztuczna mi się wydała… (a może to mój brak tolerancji dla blond farby i sylikonu? )
Carly wraca w rodzinne strony po tym jak spartoliło się jej małżeństwo. Mąż okazał się szują nad szujami i po przeprowadzonej sprawie rozwodowej okazało się, że przywłaszczył sobie całą ich wspólną kasę. I co dalej? Carly próbowała z tym co jej zostało jakoś zacząć wszystko od początku. Plan był taki, że w starym domu swojej babki razem z przyjaciółką – Sandrą, otworzą pensjonat. Wszystko byłoby piękne, gdyby nie fakt, że w domu już pierwszej nocy dziewczyny natknęły się na jakiegoś włóczęgę lub złodzieja, a w dodatku szeryfem w mieście okazał się facet, który 12 lat temu bardzo zranił Carly. Jej pierwsza miłość, jej pierwszy kochanek…Matt Converse
Matt to facet, który panicznie boi się zobowiązań. Chciałby być wolny jak ptak, ale tak się jakoś zdarzyło, że po śmierci matki zajął się trzema młodszymi siostrami… tak więc kobiety wykorzystywał tylko do jednego, a jak któraś zapragnęła czegoś więcej, już go nie było
Wesołe w tym wszystkim było to, że gdy Matt był dzieciakiem to niezła zakała z niego była, a po latach okazał się bardzo dobrym stróżem prawa, szanowanym przez wszystkich mieszkańców miasteczka i nawet jego podboje nie odebrały mu tego szacunku…

No i po 12 latach spotykają się Carly i Matt..i oczywiście wszystko wskazuje, że coś między nimi znowu się wydarzy i, że ona znów wpadnie jak śliwa w kompot, a on znów będzie chciał uciekać. A może ulepszona Carly ma większe szanse? O losie! A w tle jakiś koleś chce zabić Carly, bo jest dla niego niewygodnym świadkiem…

Naprawdę książka nie wniosła nic ciekawego w moje czytelnicze odczucia, żadnych achów i echów. Miała kilka komicznych momentów, na przykład jak bohaterka odrzuciła oświadczyny Matta, albo jak wszędzie pałętały się siostrzyczki przystojnego szeryfa. Serce mi zmiękło jak Matt uspakajał Carly..(znał ją jak nikt inny, końcu był jej naprawdę bliski gdy byli dziećmi) Ale to chyba byłoby wszystko. Więcej mnie denerwowało, np. tworzenie jakiegoś naprawdę niepotrzebnego napięcia (choć to można by jeszcze zaakceptować), albo pościgi za kotem. Jak lubię zwierzaki w książkach, to ten kot wyjątkowo działał na moje nerwy! I Sandra, która wszystkich obkarmiała! A podobno dziewczyny bez kasy były i ten romans na siłę między Sandrą i zastępcą szeryfa Antoniem! Rozwiązanie zagadki było troszkę nieprzyjemne. No i to zakończenie, troszkę żałosne, jak w musicalu „Mamma mia”! ale co ja tam wiem

Jednak pozostanę przy „Pewnym lecie” tej autorki. Tę książkę miło wspominam!.. „Przebojową dziewczynę” zapominam

[Lilia ❀]

To ta książka ze sceną na dachu?

[gonia]

Karen Robards ma to do siebie, że pisze bardzo nierówno, więc nigdy nie wiadomo z jaką książką masz do czynienia. Ja ją lubię przede wszystkim za część romansową jej książek, ale oczywiście nie wszystkich, oj nie. A Sandrę Brown znasz?

[rewela]

To ta książka ze sceną na dachu?

dokładnie ta scena na dachu nie była taka straszna

Gonia, Brown nie znam coś warte przeczytania?

[gonia]

Bardzo dużo jest warte przeczytania

[Papaveryna]

Very, przeczytałaś "Przebojową dziewczynę"? bo ja zaczęłam, ale jakoś nie mogę się wkręcić i tak ktoś mógłby dać mi kopa bym bardziej się zmotywowała hihihi, wiemy jak Tobie się nie spodoba to może ja polubię hihihi, w myśl zasady, że my antagonistki

Przepraszam, nie zauważyłam Twojego pytania
Nie czytałam jeszcze, więc do Twoich wrażeń też na razie zaglądać nie będę

Karen Robards ma to do siebie, że pisze bardzo nierówno, więc nigdy nie wiadomo z jaką książką masz do czynienia. Ja ją lubię przede wszystkim za część romansową jej książek, ale oczywiście nie wszystkich, oj nie. A Sandrę Brown znasz?

O właśnie, podepnę się, hehe Ja czytałam jedną jej książkę i jedno coś z Phantom Press. Ma coś co by mi mogło podejść? Z moimi dziwactwami i tak dalej

[gonia]

Very, może Huragan miłości, albo cykl Teksas, a z tych grubszych Szarada pogonią nas tu Ja zaczęłam znajomość z Brown od W ogniu intryg, ale nie jestem pewna, czy Tobie się to spodoba

[Duzzz]

Rewelo, poproszę o podrzucenie do działu z recenzjami
Z góry dziękuję

[Papaveryna]

Very, może Huragan miłości, albo cykl Teksas, a z tych grubszych Szarada pogonią nas tu Ja zaczęłam znajomość z Brown od W ogniu intryg, ale nie jestem pewna, czy Tobie się to spodoba

To idę do Brown. Chyba nigdy tam nie byłam

[Księżycowa Kawa]

Karen Robards ma to do siebie, że pisze bardzo nierówno, więc nigdy nie wiadomo z jaką książką masz do czynienia.

Trudno z tym się nie zgodzić – jedna dobra i kilka przeciętnych.

[rewela]

Rewelo, poproszę o podrzucenie do działu z recenzjami
Z góry dziękuję

o dopiero to zauważyłam można wpakować do recenzji, tylko troszkę to doszlifuję

[rewela]

"Zaufać nieznajomemu", moja kolejna Robards nie przebija "Pewnego lata", bo to jest książka, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie i wciąż siedzi mi w głowie, ale czas spędzony na lekturze nie był czasem zmarnowanym przyznam uczciwie, że troszkę męczyłam książkę, ale to nie była wina historii. o nie! zniechęciłam się do lektury przez głupią okładkę! ale w ogólnym rozrachunku, ta książka jest drugą z Robards, która mi się naprawdę podobała!
od prologu się wie jak niecną rodziną jest rodzina Carlsonów.
Intryga się rozwija się i cóż rzec, człowiek wciąga się coraz bardziej! i tak już zostaje do końca..
Początek jest obiecujący, kiedy główna bohaterka poznaje Debbie, transwestytę tak, tak! było to mega komiczne... a potem już szła ciał i szybki romans..bo Debbie to Mac, prywatny detektyw, który ma pomóc Julie poznać prawdę o jej cudownym mężu!
Julie bardzo szybko przeszła etap z szoku po zdradach męża do zauroczenia, a nawet czegoś więcej do Mac'a! Nie lubię, gdy romans taaak szybko się rozwija, ale w ostateczności uwierzyłam tej dwójce:) a to znaczy, że autorka mnie przekonała do takiego rozwiązania akcji
koniec książki to już niezła kino akcji, ale przyjmuję zakończenie takim jakim było niekoniecznie wrócę do tej książki, ale myślę, że o niej nie zapomnę bo naprawdę było warto...

[gonia]

Dobrze, że mimo początkowych kłopotów, jednak nie było tak źle. Tez wspominam te książkę z uśmiechem. Akcji na końcu już nie pamiętam, ale pudelka i owszem .

[rewela]

no tak! wszystkożrąca Josephine o niej nie można zapomnieć
naprawdę nie było źle fajna książka

[Księżycowa Kawa]