ROMANSOHOLICZKI

Otóż mianowicie pamiętamy z pierwszej części cyklu, że Rhys przestraszył Helenę pocałunkiem. Do tego stopnia, że przerażona wylądowała na cały dzień w łóżku, Kathlyn, bratowa przeszła się do Rhysa negocjować zerwanie zaręczyn, wskutek czego Winterborne podjął nieudaną na szczęście próbę molestowania Kathlyn, doszło do rękoczynów z Devonem i generalnie relacje mocno się skomplikowały. Po tym wszystkim, nieświadoma molestowania i przepychanki Helena udaje się do Winterborne'a, żeby go zapewnić, że w sumie to ona nie ma nic przeciwko tym zaręczynom. Rily? Ale to dlaczego ten pocałunek tak ją przeraził? Umówmy się, że to nie była zwykła scenka, że on wymusza pocałunek, ona mu daje w gębę, on się ogarnia i gramy dalej. Laska dostała rozstroju nerwowego. To nie jest dobra recenzja pocałunku ani dobra rekomendacja dla związku. Ale idźmy dalej. Ona do niego idzie i mówi, żeby jednak spróbowali pociągnąć te zaręczyny. On się zastanawia, godzi, ale pod warunkiem, że ona tutaj i teraz da mu się przelecieć, bo to zapewni nieuchronność małżeństwa. No i ona się godzi. Ta sama laska, która zachorowała z powodu pocałunku. Państwo idą na górę i kulturalnie konsumują związek. Ona jest zachwycona. Klasyczny wielokrotny orgazm przy pierwszym razie oraz nieunikniona u Kleypas szmatka. Przy okazji, jedyną osobą, która w ogóle skumała - choć po czasie, że coś z tym ultimatum Rhysa było chyba z deczka nie tak, okazał się być Weston, najwyraźniej jedyna trzeźwo myśląca osoba w otoczeniu.

Aha, dodajmy, że dziewczyna jest kompletnie nieuświadomiona. Bo pomimo 21 lat, rodziców znanych z rozlicznych zdrad oraz brata, który także nie prowadził zbyt cnotliwego życia, nikt - nawet nikt ze służby, opiekunek itd. nie zdążył jej opowiedzieć, skąd się biorą dzieci. Jak dla mnie, to to był ZONK, a acz spójny z resztą powieści, bo dziewiętnastoletnie bliźniaczki też nie mają o niczym pojęcia.