ROMANSOHOLICZKI

tego nie czytałam, ale klasyki jak Morderstwo w Orient Express i 10 Murzynków są genialne

a i jeszcze Entliczek pętliczek pamiętam po tytule. Czytałam coś jeszcze (nawet niejedno) ale tytuły :bezradny:

Zabójstwo Rogera Ackroyda to dość ważna książka ze względu na rodzaj narracji. Warto też sięgnąć po Tajemniczą historię w Styles (pierwsze spotkanie Poirota i Hastingsa w Anglii po wojnie) oraz po Kurtynę czyli po ostatnią część przygód, która ponownie rozgrywa się w Styles. Bardzo dobre jest też A. B. C., Śmierć na Nilu, Zło, które żyje pod słońcem, Zbrodnia na festynie. Z resztą tu masz wykaz wraz z pozostałymi powieściami A. Ch.: http://pl.wikipedia.org/wiki/Agatha_Christie

też sporo czytałam tej pani.

ale Sol ma racje te dwie to jedne z najlepszych.

Ale raczej nie trzbea czytac po kolei tej serii o Poirocie?

Kumpela mi poleciła tego Rogera dlatego przeczytam bo podobno bardzo dobra ksiażka, a wiem że Agatka ma takich sporo

ja nie czytałam. mama przynosiła mi z biblioteki co było i nie pogubiłam się. każde śledztwo oddzielne, więc to chyba nie ma znaczenia.

nie trzeba po kolei

możesz na wyrywki spokojnie. Połapiesz się bez trudu no bo powiązań nie ma właściwie. Tylko że on jest genialnym detektywem i rozwiązuje niemożliwe do rozwiązania zagadki. Nie wiem co było w tym pierwszym powstałym tomie, czy coś tam się wyjaśnia? Ale w sumie za bardzo nie ma co

nie potrzebna nam wiedza czy Poirot ma żonę i dzieci.

A no to dobrze

sunshine napisał(a):Czy są tu na forum kobitki które czytają Agatke Christie?

Dawno, dawno temu czytałam, nawet miałam doczytać brakujące...

„Trzynasta opowieść” Diane Setterfield – od kilku lat za to się zabierałam, zabrać się nie mogąc. Dopiero teraz coś mnie nieoczekiwanie podkusiło, aby zajrzeć, a co za tym idzie, przeczytać i wyrobić sobie opinię. I stało się.
Ogólnie rzecz ujmując, dla mnie ta książka jest nieco przereklamowana, szczególnie po tym wszystkich pięknych słowach na okładce. Widzę w niej zwykłą opowieść, która się nie wyróżnia, ani nie pozostawia po sobie jakiś szczególnych wrażeń.
Po pierwsze, że to niby jest o książkach. I w pewnym sensie to prawda, lecz jednocześnie przy tym odnoszę wrażenie, że stanowią jedynie pretekst, czy też służą do ukrycia pustki. Nie potrafię pozbyć się tego odczucia. Z jednej strony opis antykwariatu jest interesujący, zaś z drugiej wydaje mi się, że zdecydowanie lepiej byłoby coś takiego mieć samemu na co dzień, niż tylko o tym czytać. Po prostu czegoś w tym mi zabrakło.
Po drugie, klimat, który zresztą bywa nierzadko porównywany do Zafona. Sama tego nie dostrzegłam i raczej nie kojarzyłabym tych dwóch książek obok siebie – zbyt duże różnice jak na mój gust. Zdaję sobie sprawę, że niby pewne podobieństwa istnieją, lecz jak dla mnie są one powierzchowne. Porównywanie z kolei do powieści gotyckich ma już większy sens. W każdym razie schemat został zachowany. Może nawet odrobina tejże atmosfery.
Po trzecie, fabuła, która przede wszystkim koncentruje się na Vidzie Winter. Reszta w zasadzie stanowi jedynie uzupełnienie. Ewentualnie ma za zadanie pokazanie pewnych rzeczy z innego punktu widzenia, nakreślić zagadkowość pewnych zdarzeń, co naprawdę nieźle wychodzi. Całość została opowiedziana w sposób biograficzny, a za tym raczej nie przepadam. I „Trzynasta opowieść” nie stanowi wyjątku pod tym względem. Nie przekonało mnie nawet to, że historia została ciekawie i spójnie przedstawiona. W skrócie powiedziałaby, że gdyby ta cała rodzina się leczyła, to może by nie wyginęła. Jak dla mnie powieść opowiada o pustce i nieumiejętności przystosowania do życia, a książki stanowią dodatek, pewne urozmaicenie.
Diane Setterfield pisze dobrze, szczególnie pod względem technicznym, lecz nie mogę pozbyć się wrażenia, że czegoś w tym istotnego brakuje, lecz nie potrafię tego określić. Po prostu dla mnie „Trzynasta opowieść” nie jest wyjątkowa, ani nie zainteresowała mnie specjalnie.

Też od kilku lat się zabieram i zabrać nie mogę. Teraz ostudziłaś mój zapał.

Zauważyłam, że niektórym się podoba i nawet coś w tym dostrzegają. Spróbować nie zaszkodzi…

Ja czytałam kilka lat temu i pamiętam do dziś. Bardzo mi się podobało. Styl, język, bohaterowie i cała ta historia, lekko gotycka, bardzo tajemnicza.

Wydaje mi się, że jeśli pierwszy rozdział przypadnie do gustu, to podobnie będzie z całością.

Odesłano mnie tutaj, więc spytam: co sądzicie o Invocato?

uwielbiam

swoją drogą jest to bardzo często goszcząca książka w polecankach

lubimy ją sobie zadawać.

A nie odniosłaś wrażenia, że akcja skacze lub brakuje jakiś fragmentów? :niepewny:

nie. Mnie tam wszystko grało.
Czasem może dialog był jakiś taki dziwny, ale jak się wciągnąć i przyzwyczaić to grało i buczało.

Ale niech może reszta coś powie

Gdzie Ewa? Aralk? Aniołek? Almani?

Już prawie kończę ciekawą propozycję Znaku.
Obrazek

Jeśli kogoś interesuje taka tematyka to polecam.
Podoba mi się to, że jest to napisane prostym językiem, bardzo przystępnym, że są to opowieści różnych kobiet, które brały udział w powstaniu w takiej czy innej roli. Czasem chce się więcej przeczytać o danej bohaterce i jej zmaganiach, ale w sumie to na dłuższą metę nie przeszkadzało mi. Plusem są również fotografie zamieszczone do danej relacji. Nie raz się łezka kręci i spada

Jestem ciekawa innych propozycji Znaku z serii 'Prawdziwe historie' :wink: