ROMANSOHOLICZKI

joakar4 napisał(a):I ja naprawdę robię się chyba za stara. Kiedyś bym to przeczytała bez problemów, a teraz aż mnie mdli od tego ich pożądania. A ta książka ma takie dobre opinie, nawet na forum Dziewczynom się podobało.

Mojego zaufania to od początku nie wzbudzało, a ja się rzucam na nowości ogólnie. Moje wewnętrzne oko miało rację, żeby trzymać się z dala

Kawo, no nie wiedziałam za dużo opcji było i trudno było podjąć jakąś decyzję
Nieśmiało, bo i padło troszkę negatywnych opinii odnośnie tej autorki, ale jak ze wszystkim trzeba spróbować na własnej skórze i wrobić sobie swoją opinię. Może jeszcze w tym miesiącu zdążę, ale zrobiłaś mi już kolejkę do wyczytania. Będę się brać po kolei, Heywood teraz dokończę, bo wcześniej ten drugi tom odłożyłam i pomyślę o kolejnych.
Dokładnie czuło się jakąś powierzchowność i brakowało czegoś co by to pogłębiło.
Grant to ten żonaty kolega? Dziś próbuję skojarzyć czy to w tym pierwszym tomie były te wszystkie uprzejmości z jego strony z otwieraniem drzwi w samochodzie i zapinaniem jej pasów czy to było u Daniels, którą też ostatnio czytałam

Alias, jeśli chodzi o ten cykl to myślę, że można go sobie jednak darować.
To w takim razie sobie zapisuję, dzięki kochana.
Zamierzasz wrócić do jedynki?

Jestem w połowie Sześciu serc i... Faaajne to
bohaterka jest deko wkurzająca ale Jay jest taki słodki i te jego sztuczki, jestem pod wrażeniem brakuje mi jeszcze jakiejś ostrzejszej intrygi, bo na razie takie to wszystko obyczajowe. Ale scena drzemki bohaterów

O, fajnie Sol, że przypadło ci do gustu

Duz, myślę, że tak
Co prawda można spokojnie zacząć od drugiej części (wygląda na to, że w pierwszej Sean trochę rozrabia ), para z jedynki bardzo często się tutaj pojawia i zachęca do tego aby poznać ich losy.

też się cieszę
mam nadzieję tylko że się po tej połowie nie popsuje.
A te sztuczki robią wrażenie i mocno kojarzą mi się z filmem Iluzja

Hmm, myślę, że nie. Chociaż bohater niepotrzebnie będzie próbował

to do niego tak nie za bardzo pasuje.
Jak na razie robi wszystko by mieć ją na wyłączność i jak najbliżej

Będzie coś takiego, ale on to chyba z myślą o jej bezpieczeństwie robił

Dobre było jak Jay sms-y wysyłał, gdy ona była na randce z tamtym kolesiem

nooo to może mu wybaczę

te smsy były dobre właśnie po nich była drzemka i ta scena była zarazem niewinna i taaaaka gorąca

Alias napisał(a):Duz, myślę, że tak
Co prawda można spokojnie zacząć od drugiej części (wygląda na to, że w pierwszej Sean trochę rozrabia ), para z jedynki bardzo często się tutaj pojawia i zachęca do tego aby poznać ich losy.

Zachęcasz, zachęcasz
Ehh.. chyba się nie oprę, szczególnie, że jeszcze sportowcy

duzzza22 napisał(a):Kawo, no nie wiedziałam za dużo opcji było i trudno było podjąć jakąś decyzję
Nieśmiało, bo i padło troszkę negatywnych opinii odnośnie tej autorki, ale jak ze wszystkim trzeba spróbować na własnej skórze i wrobić sobie swoją opinię. Może jeszcze w tym miesiącu zdążę, ale zrobiłaś mi już kolejkę do wyczytania. Będę się brać po kolei, Heywood teraz dokończę, bo wcześniej ten drugi tom odłożyłam i pomyślę o kolejnych.
Dokładnie czuło się jakąś powierzchowność i brakowało czegoś co by to pogłębiło.
Grant to ten żonaty kolega? Dziś próbuję skojarzyć czy to w tym pierwszym tomie były te wszystkie uprzejmości z jego strony z otwieraniem drzwi w samochodzie i zapinaniem jej pasów czy to było u Daniels, którą też ostatnio czytałam

Aha, powinnam była się domyślić, że o to chodzi
W zasadzie również miałam wątpliwości, bo poprzednia pozycja była niedopracowana, ale tu już od pierwszego rozdziału jest dobrze, no chyba, że komuś jej styl nie przypadnie do gustu, wtedy wiadomo… W Twoim przypadku chyba nie powinno być tego problemu, stawiam, że raczej będzie na tak
No tak, ale z drugiej strony Heywood dobrze się czytało i było tak spokojnie. Ale i tak Will robi większe wrażenie
Nie, Grant Offenheim, czyli ten miejscowy bogacz, który próbował podrywać Courtney i takie tam.

Jak masz za mało źle, jak masz za dużo też niedobrze Ale już chyba wolę mieć więcej niż mniej tytułów do wyboru
Nie mów mi tak, bo przez to chce to czytać już, a gdzie ja to teraz wcisnę
No tak Przyjaciel to był chyba Brad, co oni u niego oglądali Titanica
W sumie to chętnie poznałabym ich obu historię. Przyjaciela jest też ciekawa ze względu na ich konflikt i potem dzięki J. pogodzenie.

Private Politics, druga część 'waszyngtońskiej' serii Emmy Barry, dziejącej się na niskich szczeblach świata okołopolitycznego.

Alyse i Liam mają wspólnych znajomych (którzy oczywiście byli bohaterami pierwszej serii i teraz są zaręczeni ). Beta-bohater Liam w rozchełstanej koszuli zakochał się od pierwszego wejrzenia w eleganckiej i obytej Alyse, o czym ona wie, ale nie jest zainteresowana, bo Liam jest co prawda sympatyczny, ale też nic w nim szczególnego Alyse nie widzi.

Ale pewnego dnia Alyse, która pracuje w organizacji charytatywnej, zaczyna podejrzewać, że jej szefostwo uskutecznia jakieś poważne machlojki finansowe i że jeśli wyjdzie to na jaw, ona także za to zapłaci - co najmniej swoją reputacją zawodową. Liam, jako właściciel politycznego bloga, dysponuje rozmaitymi możliwościami i kontaktami, zostaje więc zaprzęgnięty do pomocy w wyjaśnieniu tej sprawy. Tym sposobem tworzą się nietypowe okoliczności, w których Liam ma okazję w końcu się zadeklarować, a Alyse zmienić zdanie co do ewentualnej odpowiedzi na takową deklarację

Aj, ileż tu słodyczy! Ale słodyczy dobrej i bez chemicznego posmaku Cały ten okres will-they-or-won't-they, kiedy on tak bardzo chciałby, ale tak samo bardzo w siebie nie wierzy, że właściwie w pewnym momencie całkiem się poddaje, a do niej właśnie wtedy zaczyna coś docierać... I kiedy już wiadomo, że zdecydowanie they will, ale Liam się upiera, że nie mogą się spieszyć... No urocze. Oczywiście nie brakuje i później konfliktów i ich własnych wewnętrznych zmagań, niemniej naprawdę ujął mnie romantyzm tego pierwszego odcinka ich związku. Cóż, zawsze byłam fanką wątku miłości wyczekanej, było nie czytać w wieku 8 lat Ani na uniwersytecie, to może by mi się nie wdrukowała ta słabość

Ty masz słabości? ale brzmi fajnie...

Szuwarku, czy ty sugerujesz, że ja nawet nie mam ulubionych motywów? Mam, a to jest jeden z nich

oj nie, ale słabości? to raczej ulubione smaki

No wielkie słabości w tym sensie, że wszystko łyknę byle z danym motywem to nie, ale takich to chyba jednak większość z nas nie ma

A bohater myślę spodobałby się

zapisałam... zapisałam... jak skończę koszmarne weekendy to mam długa listę..

duzzza22 napisał(a):Przyjaciel to był chyba Brad, co oni u niego oglądali Titanica
W sumie to chętnie poznałabym ich obu historię. Przyjaciela jest też ciekawa ze względu na ich konflikt i potem dzięki J. pogodzenie.

Tak. W ogóle taka przemiana, gdy zdaje sobie sprawę itp., może być interesująca, oczywiście dobrze ujęta.

Emmy Barry, brzmi zachęcająco

Kawo, dostał po tzw. paluszkach. Dobrze, że potrafił wyciągnąć wnioski z popełnionych błędów. Ale przyznam szczerze zaskoczyło mnie jego wyznanie Raczej tak otwarcie bohaterowie o tym nie mówią Brakowało mi tu, tak mi się teraz nasuwa, jakiegoś jeszcze innego dopracowania z jej byłym, czegoś mi w tym wątku również brakowało.

Tak, również to zwróciło moją uwagę i przez chwilę myślałam, że będzie więcej na ten temat. W każdym razie od początku był uczciwy, dorosły i odpowiedzialny. Między innymi dlatego tak dobrze mi się czytało. Lubię takich bohaterów, a nie ciołków, którzy sami nie wiedzą, czego chcą itp. A ten jej były był jakiś dziwny.

Party Lines, trzecia i ostatnia część serii The Easy Part Emmy Barry. Przyznam, że każda kolejna część podobała mi się coraz bardziej i sądząc po ocenach na goodreads, taki też jest konsensus czytelniczy. Party Lines to właściwie już lektura dla mnie pięciogwiazdkowa.

Tym razem mamy parę bardzo do siebie podobną. Lydia i Michael - oboje mają angażującą pracę przy kampanii prezydenckiej, oboje są szalenie ambitni i skupieni na karierze, oboje nie mają czasu, siły i ochoty na stały związek. Jak sami stwierdzają w duchu, byliby dla siebie idealni, gdyby nie pewien drobny szczegół, który ich różni. Otóż Michael pracuje dla kandydata Demokratów, a Lydia - Republikanów. To sprawia, że intelektualnie skreślają się wzajemnie z listy potencjalnych partnerów,
ale przy którymś spotkaniu emocje i pożądanie biorą górę i nasi bohaterowie postanawiają spędzić ze sobą jedną noc. To jednak nie wystarcza i tak rozpoczyna się ich związek-nie-związek, coś czego nie umieją lub nie chcą nazwać. Nawigowanie pomiędzy problemami związanymi z faktem, że swoją lojalność oddali konkurującym partiom. Spotkania co kilka tygodni, gdy ich plany kampanijne akurat się zgadzają, wymieniane maile, dopiero później rozmowy telefoniczne. Nigdy niezadeklarowana i nie wspominana, a jednak oczywista, wyłączność. I w końcu konieczność pogodzenia ze sobą odmiennych życiowych oczekiwań. Podobnie jak w Private Politics, to mężczyzna jest tutaj tą stroną, która chce od związku więcej, szybciej. I sposób, w jakim Emma Barry pokazuje powolny rozwój uczucia u nich obojga, ale właśnie szczególnie u beznadziejnie zakochującego się Michaela, to dla mnie coś fantastycznego. Tu nie ma dramatycznych wydarzeń i wielkich gestów, jest za to, co lubię w romansie najbardziej, czyli po prostu... droga. A na niej i motyle w brzuchu, i chwile zwątpienia, i czułość, i foch.

Główny problem jaki mam z tą książką, to że jest to ostatnia część serii i ostatnia na razie współczesna książka Emmy Barry. A ja chciałabym takich książek jeszcze więcej i więcej...

oooooo droga... Agreście alez zachęcasz!

Dodam, że znajomość poprzednich części nie jest konieczna

nie mogę... nie mam czasu