ROMANSOHOLICZKI

Książki pojedyncze czy serie?


Preferujecie czytanie pojedynczych książek czy wolicie trylogie/serie

Od czego zależy, że sięgacie po serie? Bo to książki ulubionego autora czy raczej ciąg dalszy przygód ulubionych bohaterów?

Do niedawna bardzo lubiłam różne serie np. "In death" czy trylogie, ale co raz częściej mnie one wkurzają. Prawie każda pisarka pisze serie, jest ich tak wiele, że czasami mam wrażenie, że nikt już nie umie napisać historii w obrębie jednej książki. I świadomość, iż w ten sposób wydawnictwa próbują na czytelniku wyciągnąć jak najwięcej kasy też nie pomaga. Nie mówiąc już o frustrującym oczekiwaniu na kolejny tom. I zauważyłam też, że jak coś coś ma więcej niż trzy tomy (czasem wiecej niż jeden) jest dość kiepskiej jakości. Tylko nielicznym się udaje utrzymać jako taki poziom.

ja lubię i książki pojedyncze i serie;w seriach lubię poznać dalsze perypetie bohaterów,ale jestem też wierna ulubionym autorom.Nie przeszkadza mi jeśli któraś z kolejnych książek serii jest slabsza...

Kiedyś uwielbiałam, wsiąkłam nawet w Dragonlance...

Zgodzę się z Liberty, że wydaje się jakby autorzy i wydawcy specjalnie rozwadniali swoje książki, aby jak najwięcej zarobić. Irytuje mnie też rozbijanie na tomy książek, które w oryginale były wydane jako całość.

O ile nie przepadam, choć czytam (słaba wola ;( ) za więcej niż trylogiami, to cykle np. na zasadzie jednego wspólnego świata + kilka historii (autorów) jak najbardziej.

Jeżeli książka jest dobra i rzeczywiście nie dało się jej napisać w jednym tomie (Martina "Pieść lodu i ognia") to za niepotrzebne wydłużanie (Jordana "Koło czasu") mam chęć skrzywdzić autora. A jeśli chodzi o oczekiwanie na kolejne tomy, to staram się czytać przede wszystkim to, co już się ukazało jako całość. Pamiętam, jak się denerwowałam, by przypadkiem ASowi nic nie stanęło na drodze do ukończenia sagi o wiedźminie

czasem lubię serie, czasem nie... zależy jak napisane

ostatnio pełno się namnożyło serii paranormalnych

pamiętam jak zaczęłam czytać feenham strasznie mi się odobało, bo wcześniej o wampirach nie czytałam. niestety czytając jeden tom po drugim, można się zanudzić no i za dużo ich!!! jak dla mnie 5 tomów to najwięcej no i oczywiście wolę, żeby życie bohatera nie było zrozwlekane na kilka książek, bo mnie mdli i odrzuca...

Mogę się podpisać pod postami Liberty i Olly... Irytujące jest, że teraz po prostu wszystko MUSI być trylogią czy nawet dłuższą serią. A z zasady lubię seryjność, lubię się wciągać, lubię dreszczyk oczekiwania... Ale ta seryjność musi mieć sens, a nie być li i jedynie wynikiem mody.

Dla mnie mogą być serie takie, że jakaś rodzinka na przykład, czy przyjaciele, każdy ma jakąś swoją historię, dla każdego osobna książka. Ale jeśli są jedni bohaterowie w którejś tam już z kolei książce to nie mogę. In Death przeczytałam do trzeciego tomu, chociaż mam pięć



Ale to właściwie tylko do romansów się odnosi, bo fantastykę mogę czytać w częściach bez problemu, jest tylko frustracja, jeśli jeszcze nie do końca wydane, albo nie mogę kupić - do dzisiaj nie trafiłam na Szafirową różę Eddingsa z Prószyńskiego, żeby tłumaczenie było to samo i żeby jakoś wyglądało. Bo Hobb o Żywostatkach to mam połowę z Prószyńskiego, a połowę z Maga - tłumaczenie inne, wygląd inny, wielkość inna, coś może człowieka trafić

Oj może! Podobnie jak wydanie jednego czy dwóch tomów np. z 5 i koniec, i brak odpowiedzi ze strony wydawnictwa na pytanie, dlaczego przerwało wydawanie.

A tymi tłumaczeniami to czasami przesada, gdy zmieniają imiona czy nazwy własne, już lepiej by zostawili w oryginale, a tak jest kilka wersji i nie można się połapać.

ja lubię czytać seriami (pod warunkiem, że mogę czytać od razu wszystko, a nie czekać kilka m-cy na kolejną część)-ale muszę wiedzieć, że mam wtedy dużo czasu

jak wiem, że tego czasu nie mam to bardzo chętnie sięgam po pojedyncze książki, tylko czasami jest tak, że książka się kończy a ja czuję niedosyt....

Zgadzam się całkowicie - przecież jak zobaczyłam, co zrobili z moim ukochanym Brashenem Arogant, też mi coś

Chyba jednak wolę pojedyńcze książki, choć serie też mają swój urok, bo fajnie jest poczytać o dalszych losach bohaterów, których poznało się wcześniej. Najlepszym przykładem jest chyba Jeżycjada, gdzie można poczytać nawet o dzieciach opisywanych wcześniej postaci. Ale ostatnio i Musierowiczowa zaczęła przynudzać. Chyba zaczyna jej brakować pomysłów.

u Musierowicz to już nie tylko dziei,ale też wnuki i prawnuczka,fakt,zaczęła przynudzać i te trzy ostatnie części są dużo słabsze niż początkowe

No, wręcz to zupełnie inny bohater!

W przypadku Musierowicz zaczyna się robić nieciekawie, pisanie kolejnych tomów będzie się wiązało z koniecznością uśmiercenia Ignacego, Mili lub Dmuchawca, a to całkiem zmieni cykl.

to już lepiej żeby dalej nie pisała bo uśmiercenie kogokolwiek z nich byłoby nie do przyjęcia

Mi tam w sumie nie zależy czy dana książka należy do jakiejś serii czy stanowi całość sama w sobie. Najczęściej sięgam po tytuły autorek, które już przetestowałam. Czasem sprawdzam jak poszczególne propozycje są oceniane, a czasem biorę jak się trafi

Zdarza mi się, od niedawna, zamawiać konkretne pozycje, po kilkukrotnym upewnieniu się, iż "to-to" ma szansę mi się spodobać.

Szczerze mówiąc, bywa, iż niektóre trylogie (tetralogie i inne ) mnie drażnią, bo czegoś mi w nich brakuje. Jakby autorka usiłowała rozciągnąć pomysł na więcej części, byle tylko zarobić więcej

To chyba tyle, przynajmniej na chwilę obecną.

a moim zdaniem jej ostatnia książka jest dobra i bardzo przypomina pierwsze części Jeżycjady

staram się nie być niewolnicą serii bo czasem w trakcie okazuje się że kolejne są niewarte choć pierwsza była dobra a ja już w szponach kolekcjonerstwa

Kolekcjonerstwo to wyniszczający nałóg... zaczyna się od pojedynczych książek, potem kupuje się jeszcze oryginał, następnie różne tłumaczenia z myślą, że kiedyś się porówna, następnie kompletujemy dane wydania (bo na półce brzydko wygląda, gdy książki są w różnej szacie graficznej), zbiera się ebooki (na wypadek pożaru lub zalania), na końcu ląduje się pod mostem, bo a) wydało się wszystkie pieniądze na książki i nie ma czym zapłacić rachunków; b) zabrakło dla nas miejsca w mieszkaniu

Serie oczywiście też się kompletuje, no bo jak można mieć tylko pierwszy tom, skoro ukazało się 5, nawet jeśli tylko ten pierwszy był dobry, a reszta to szmelc

to ryk z wnętrza mych flaków

Zależy od nastroju .
Lubię bardzo serię i te oczekiwanie co będzie dalej. Niezależnie czy chodzi o dalsze losy jednej bohaterki w dalszych częściach ,czy mamy do czynienia z rodzinnymi kolejnymi członkami.

Są też takie serie ,które mnie dobiły długością i po początkowej fascynacji ,zaczęły mnie nużyć.

Ja "In death" nie skreślę nigdy, bo to jeden z bardzo, bardzo nielicznych przykładów, kiedy historia nie kończy się na ślubie. Możemy podglądać jak para żyje sobie dalej i jak radzi sobie z codziennością (nawet jeśli ta odbiega od codzienności zwykłego szaraka ). I nie ważne, że ponad 30 tomów obejmuje ok 3 lat czasu fabularnego. Mogę to Norze wybaczyć. I że nie zobaczymy Eve goniącej z dzieckiem na ręku, za przestępcami



Ale weźmy taka Laurens, każda jej książka jest kopią poprzedniej, ten sam typ bohaterów i przebiegu akcji. Mnie by się nawet nie chciało tego pisać, a co dopiero czytać

a kto mówi że laurens to pisze? funkcja kopiuj -wklej działa doskonale

Po co komu funkcja "kopiuj - wklej", gdy wystarczy zmienić imiona i nazwę posiadłości, w której rzecz się dzieje



Do serii, które ostatnio lubię należy "Mercy Thompson" Briggs. I podobnie, jak w przypadku "In death" dotyczy jednej postaci. I chyba w tym tkwi sedno tego, co lubię w seriach stały bohater/bohaterowie, z dobrze zarysowanymi postaciami pobocznymi. Nie lubię gdy kolejny tom to inna para, bo predzej czy później dostaje do ręki kopię i to źle zrobioną.

Obok Briggs czytam jeszcze serię o "Sookie Stackhouse" Harris (tom 9 znacznie gorszy od poprzednich i chyba autorka powinna zakończyć tę serię).

Iiii, tam, Dmuchawca mogłaby spokojnie uśmiercić.



Mewo, w oldskulowej jeżycjadzie byłoby nie do pomyślenia, żeby wątek romansowy składał się wyłącznie ze złotej nici i takich tam, a dzieci gadały tak jak Łusia. Gdzie ta Genowefa, gdzie?

A, już wiem. Zamieniła się w białego anioła już za życia.

Dmuchawiec widzę jak Lenin