2025: Właśnie czytam

[cedar]

Cudownie się patrzy na jakąś serię cudzymi oczami ^^

[mdusia123]

Eve też jest świetna, niby posiada pewne cechy typowego głównego bohatera mrocznej serii kryminalnej, ale jednak autorce cały czas udaje się uniknąć totalnej sztampy .

[Fringilla]

Tak sobie myślę, że jak się lawiruje na pograniczach gatunkowych, to można

Ja zaczęłam Sariny Bowen tom 3 serii Hockey Guys The Last Guy On Earth - na razie najlepsza z cyklu, ale zobaczymy...

Przy okazji o okładkach: viewtopic.php?p=1259272#p1259272

[Nocny Anioł]

Sara Stewart nie ma łatwego życia. Zależna od swego brutalnego kuzyna liczy dni, kiedy wreszcie się od niego uwolni. Sprawa jednak się komplikuje, gdy ten oznajmia jej, że zamierza się z nią ożenić.

Gdy któregoś dnia omal nie pozbawia jej cnoty, dziewczynie z trudem udaje się uciec. Ma już dość bezsilności, prosi więc o pomoc zawodowego pięściarza Marcusa Huntera, znanego jako Czarny Diabeł.

Choć Marcus uczy samoobrony tylko mężczyzn, pod wpływem chwili zgadza się trenować Sarę.
Co sprawiło, że ten znudzony życiem, cyniczny człowiek złamał zasady, którymi się od zawsze kierował?
Czy była to odwaga i determinacja, które ujrzał na twarzy dziewczyny?

A może chodziło o niezwykłe przyciąganie, które poczuł, gdy tylko jego ciemne oczy spotkały się z fiołkowym spojrzeniem Sary…?

[mdusia123]

Muszę jeszcze na moment wrócić do Roarka: poprawcie mnie jeśli się mylę, ale chyba w romansie generalnie dosyć ciężko jest znaleźć męskiego bohatera tego typu. A jak już jest on milionerem to w ogóle. Mam wrażenie, że takie postaci zawsze muszą być super władcze, tajemnicze, mroczne, przez pół książki musi być też podkreślane jakim to ten facet nie jest hulaką i jak to przez jego łóżko do czasu spotkania z główną bohaterką nie przewinęła się przynajmniej połowa żeńskiej populacji miasta. Oczywiście taki bohater koniecznie musi też w mniej lub bardziej wkurzający sposób próbować zdominować bohaterkę. A dla Roarka Eve od samego początku jest idealnie równorzędną partnerką, on nigdy nie zachowuje się wobec niej jak buc. Wręcz można go nazwać pantoflarzem. Jedyne czego ten człowiek pragnie na etapie drugiej książki, to to, żeby Eve w końcu głośno i wyraźnie wyartykułowała swoje uczucia wobec niego i ja na przykład nie dziwię się jego złości w pewnej sytuacji .

[cedar]

Oj tak, widzę, że to bohater, który stanowi rzadkość. Musi być fajny Bo tak - większość bohaterów jest wkurzająco monotonnych - milioner do przesady, rzadna mu się nie oprze, chędoży wszystko co nie spierdziela na drzewo... flachm!
A przynajmniej ja tak jak dotąd trafiałam i już zasypiam z niezainteresowania na etapie samego blurba. A weź jeszcze brnij przez całą książkę z takim typem.

[mdusia123]

Też jestem już mocno znużona tego rodzaju bohaterami i nawet pamiętam, że kiedyś gdzieś tutaj na to marudziłam. Tylko, że wtedy dotyczyło to konkretnie historyków, ale wiem, że ten motyw jest popularny w wielu podgatunkach romansowych. Zastanawia mnie czy taka monotonia w tworzeniu charakterów postaci wynika z pewnego rozleniwienia pisarek, braku kreatywności w tym względzie, czy przeświadczenia, że czytelniczkom nie spodoba się choćby najmniejsze odstępstwo od "normy" .

Tymczasem Roarke tak fajnie balansuje pomiędzy tymi wszystkimi stereotypami, a nieco bardziej oryginalnym podejściem. Bo niby jest sobie tym multimiliarderem, przez lata na pewno zdarzył mu się niejeden przelotny romans, potrafi być władczy, potrafi zrobić groźną minę, potrafi być zgryźliwy w stosunku do Eve (uważam, że na etapie drugiego tomu akurat całkiem słusznie), ale...no właśnie, autorka nawet na sekundę nie zmienia go w nieznośnego gnoja, którego miałoby się ochotę zdzielić w łeb czymś ciężkim .

[cedar]

Też jestem już mocno znużona tego rodzaju bohaterami i nawet pamiętam, że kiedyś gdzieś tutaj na to marudziłam. Tylko, że wtedy dotyczyło to konkretnie historyków, ale wiem, że ten motyw jest popularny w wielu podgatunkach romansowych. Zastanawia mnie czy taka monotonia w tworzeniu charakterów postaci wynika z pewnego rozleniwienia pisarek, braku kreatywności w tym względzie, czy przeświadczenia, że czytelniczkom nie spodoba się choćby najmniejsze odstępstwo od "normy" .

Booooo... to co nas podnieca
To się nazywa kasa
A kiedy w kasie forsa
To sukces pierwsza klasa
Upatruję tu raczej niegasnącą popularność tego motywu. Zobaczmy np. przez pryzmat obecnych młodzieżówek - bohater jest tak bogaty, że podciera się dolarami, dzięki temu nie musi robić absolutnie nic poza adorowaniem bohaterki (w myśl zasady "boys will be boys", więc będzie ją traktował jak śmiecia i stalkował, ale to z namiętności, a do tego jest przystojny). Milionerzy nie trudzą się przyziemną pracą, za to wg autorek mogą non stop pływać jachtami i sączyć drinki z palemką.
Nuda że hej, ale autorki mogą po prostu dawać czytelniczkom to, czego one chcą. Albo nie wyobrażają sobie, że inny bohater może być ciekawszy i bardziej pociagajacy.

[mdusia123]

A jeśli tylko podniosą się nieśmiałe głosy, że może zachowanie bohatera wcale nie jest takie romantyczne, a wręcz na kilometr śmierdzi toksycznością, to zaraz podniosą się głosy, że przecież biedny miś przeżył w życiu takie i takie ciężkie traumy i na pewno przejdzie cudowną przemianę pod wpływem swej gorącej jak wulkan miłości do bohaterki, co nie ?

[Fringilla]

Wykorzystam Waszą dyskusję, żeby ponarzekać:

Milionerzy nie trudzą się przyziemną pracą, za to wg autorek mogą non stop pływać jachtami i sączyć drinki z palemką. .

Ja się pytam, skąd to się wzięło i kto to pokolenie czytelnicze wychował, skoro "za moich czasów" (jak ogarniam późne 90. i całe 00.) był raczej Roark właśnie, a wspomniane HaeŚŻety zdominowane przez milionerów ekhm pracujących (ba, bardzo często źródłem angstu i konfliktu był neoliberalny pracoholizm źle rzutujący na związek

Mam wrażenie, że takie postaci zawsze muszą być super władcze, tajemnicze, mroczne, przez pół książki musi być też podkreślane jakim to ten facet nie jest hulaką i jak to przez jego łóżko do czasu spotkania z główną bohaterką nie przewinęła się przynajmniej połowa żeńskiej populacji miasta. Oczywiście taki bohater koniecznie musi też w mniej lub bardziej wkurzający sposób próbować zdominować bohaterkę.

To jest serio nowomoda ostatniej dekady (no, wczesnych 10.) bardziej po części nawiązująca do modelu z lat wczesnych 80. ale nawet ówczesne toksyczne fantazje to nie było rentierstwo męskie do tego stopnia...

PS ja serio trafiłam w nisze hokejową, bo mam tam przynajmniej lepszą gwarancję, że bohaterowie Czymś się na serio zajmują (mniej lub bardziej realistycznie...).

[cedar]

A jeśli tylko podniosą się nieśmiałe głosy, że może zachowanie bohatera wcale nie jest takie romantyczne, a wręcz na kilometr śmierdzi toksycznością, to zaraz podniosą się głosy, że przecież biedny miś przeżył w życiu takie i takie ciężkie traumy i na pewno przejdzie cudowną przemianę pod wpływem swej gorącej jak wulkan miłości do bohaterki, co nie ?

Albo "oj tam oj tam to facet". Te traumy tłumaczące zachowanie bohatera, to jakbym jedną autorkę z drugą dorwała, jakbym za łby chwyciła... GRRRRR!!!

Wykorzystam Waszą dyskusję, żeby ponarzekać:

Narzekaj z nami!

Ja się pytam, skąd to się wzięło i kto to pokolenie czytelnicze wychował, skoro "za moich czasów" (jak ogarniam późne 90. i całe 00.) był raczej Roark właśnie, a wspomniane HaeŚŻety zdominowane przez milionerów ekhm pracujących (ba, bardzo często źródłem angstu i konfliktu był neoliberalny pracoholizm źle rzutujący na związek

Niechęć do pracy? Coraz więcej spędzamy w niej czasu, a jakoś nie czuję, byśmy mieli z tego miliony. No i też romans to fantazja, a w fantazji ludzie nie chcą chyba czytać o rozliczeniu raportów, tylko o randce na drugim końcu świata z obligatoryjnym lotem prywatnym odrzutowcem. Cóż, nie pogardziłabym taką kasą, ale z drugiej strony nie wiem, czy byłabym wtedy lepszym człowiekiem.

PS ja serio trafiłam w nisze hokejową, bo mam tam przynajmniej lepszą gwarancję, że bohaterowie Czymś się na serio zajmują (mniej lub bardziej realistycznie...).

Ale żebyż ciągle ten hokej - co rusz romanse ze sportowcami to hokej.

[mdusia123]

To fakt, Roarke jak najbardziej pracuje. Może Roberts nie zagłębia się w ten temat jakoś kosmicznie, ale jak na razie dosyć często jest mowa a to o jakiejś telekonferencji, a to o zebraniu zarządu, a to o kilkudniowej delegacji. Że nie wspomnę o codziennym przeglądaniu notowań giełdowych, czy choćby czytaniu maili do śniadania. Pomiędzy pierwszą a drugą częścią bohaterowie wybrali się na wspólny urlop, który, uwaga, trwał nie trzy miesiące, a trzy dni. Czyli generalnie oboje są raczej mocno zajętymi ludźmi. A przypominam, że dodatkowo facet hobbystycznie zdobywa dla swojej ukochanej różne informacje związane z prowadzonymi przez nią sprawami, co też raczej nie zajmuje mu pięciu sekund .

[Fringilla]

Niechęć do pracy?

Że upadek wiary w "od pucybuta do milionera" i przesunięcie wiary w rentierstwo i dochód pasywny? Oczywiście, ale zarazem znika też koncept samego zajmowania się czymkolwiek w sumie - co zabawne, oprócz działalności mafijnej, co wiele pokazuje

Ale żebyż ciągle ten hokej - co rusz romanse ze sportowcami to hokej.

No ja bym jednak powiedziała, że dominuje futbol amerykański i baseball i nie jest łatwo znaleźć hokej, do tego mm w moim przypadku;) ale może u nas tłumaczą paradoksalne amerykański niszowy gatunek hokejowy, bo mniej egozotyczny

Czyli generalnie oboje są raczej mocno zajętymi ludźmi.

Ta symetria z podkreśleniem, cóż, społecznego zapotrzebowania na ich pracę to jest mocna rzecz.

Narzekaj z nami!

Nie no, dalej mi nie wypada aż tak offtopować

[Karina32]

Angielskie tytuły w polskich książkach są wkurzające ale nie tak bardzo jak to, że polska autorka, żyjąca w Polsce pisze o USA jakby tam mieszkała, osadza całą fabułę w USA i nawet postaci są Amerykanami. To jakiś nowy rodzaj polskiej fantastyki. I żeby autorki pisały coś jeszcze, jakiś romans polski ale nie. Musi być zagraniczny.

Jeszcze żeby wiedziały, co piszą, byłoby super. W jednej z ostatnich książek, które korygowałam, oczywiście akcja dzieje się w USA, ale żeby nie było, że tak sztampowo w NY albo LA, to w Denver. I autorka w pewnym momencie pisze, że bohaterzy jadą gdzieś pociągiem. Z czystej ciekawości sprawdziłam, czy jest możliwa taka trasa - i oczywiście nie ma takiej Zwróciłam uwagę redaktorce i jestem ciekawa, czy coś z tym zrobią, ale nie sądzę

[gosiurka]

Mam problem z czytaniem zaczęłam w sumie 13 książek, 3 z nich prawie konieczę, ale nie mogę się zmusić, wczoraj szukałam czegoś z wilkołakami, niestety nic mnie nie zainteresowało, aż zaczęłam słuchać Welesównę - Miki Modrzyńskiej i mimo, że główna bohaterka ma 17 lat ( u mnie minimum musi być 20 lat), to naprawdę dobrze się słucha, ciekawa, fajna, lekka a zarazem dobrze rozbudowana.



Co łączy zaginioną przyjaciółkę, demoniczne siły i martwą nauczycielkę matematyki?

Tosia, dla przyjaciół Ted, ma typowe nastoletnie problemy: klasówkę do poprawy, dziwnego nauczyciela od matmy, zaginioną przyjaciółkę i słowiańskie demony, które domagają się jej uwagi. Czekaj, co?!
Kiedy podczas pogrzebu lubianej nauczycielki z podstawówki widzi się, jak zmarła wstaje z grobu, ma się dwie opcje: albo przestać oglądać straszne filmy po nocach, albo wysłuchać ducha i spełnić jego ostatnią prośbę. Ted wybiera tę drugą możliwość – w końcu pani Martyna prosi tylko o chwilę rozmowy z wikarym, to nie powinno przynieść żadnych kłopotów… Prawda?

Otóż nie. Kłopoty w postaci słowiańskich demonów są w życiu Ted jak psy gończe – kiedy wyczuwają, że dziewczyna je słyszy i może im pomóc, nie potrafią odpuścić. Zaczynają dopominać się o jej uwagę, twierdząc, że jest jakąś Welesówną, a ona przecież na nic takiego się nie pisała. Zresztą, ma na głowie ważniejsze sprawy – jej przyjaciółka Zuzia nagle zniknęła, a w sprawę może być zamieszany nowy, młody nauczyciel, który wpadł zaginionej w oko…
Ted zaczyna prywatne śledztwo. Lawiruje między lekcjami, salonem kosmetycznym, gdzie pomaga mamie, i światem słowiańskich wierzeń, którego nie da się spławić solidnym ciosem w nos. Szuka swojej przyjaciółki, ale po drodze odkryje, co łączy ją z tajemniczym Welesem i jaką ten ma dla niej misję…

[mdusia123]

zaczęłam w sumie 13 książek[/i]

Trochę podziwiam, a trochę współczuję. Sama chyba nigdy nie czytałam więcej niż 3-4 książki w tym samym czasie. Planujesz dokończyć wszystkie? Podasz tytuły ?

[cedar]

Angielskie tytuły w polskich książkach są wkurzające ale nie tak bardzo jak to, że polska autorka, żyjąca w Polsce pisze o USA jakby tam mieszkała, osadza całą fabułę w USA i nawet postaci są Amerykanami. To jakiś nowy rodzaj polskiej fantastyki. I żeby autorki pisały coś jeszcze, jakiś romans polski ale nie. Musi być zagraniczny.

Jeszcze żeby wiedziały, co piszą, byłoby super. W jednej z ostatnich książek, które korygowałam, oczywiście akcja dzieje się w USA, ale żeby nie było, że tak sztampowo w NY albo LA, to w Denver. I autorka w pewnym momencie pisze, że bohaterzy jadą gdzieś pociągiem. Z czystej ciekawości sprawdziłam, czy jest możliwa taka trasa - i oczywiście nie ma takiej Zwróciłam uwagę redaktorce i jestem ciekawa, czy coś z tym zrobią, ale nie sądzę

No właśnie!!! 5 minut w necie i sprawdzone, ale nieee, po co autorka ma sobie głowę zawracać takimi bzdurami, scena obleśnej morenki czeka

Ja zaczynam czwarty tom z serii "Odważmy się kochać" R.Yarros <<<< żeby nie było, że tylko offtopuję.

[aniazlipca]

SW = Star Wars

Podmieniłam sobie pierwszy tom na nowe wydanie. Po pierwsze jest inne tłumaczenie i O WIELE LEPIEJ się tę książkę czyta. Amberowskie tłum. momentami sprawia wrażenie prostackiego. No i była tu jakaś redakcja, ktoś ten tekst sprawdził przed wysłaniem do druku, a tłumacz ewidentnie myślał przy pracy. Momentami zastanawiam się, jak wyglądał oryginał, bo różnice w przekładzie bywają ogromne. Ale zaufam, że to z Mustread jest prawidłowe.

Aaaa Stars Wars no właśnie muszę zacząć to nowe wydanie tej serii Yarros, ale tyle książek mam na czytniku i w papierze i nadal rozmyślam co zacząć.....

Tak jak obiecałam, zabrałam się dzisiaj za Sławę i śmierć, czyli drugi tom serii In Death. I wprawdzie niewiele mogę po tych 29 stronach powiedzieć na temat sprawy kryminalnej, ale udało mi się już zauważyć, że Nora Roberts potrafi (przynajmniej na tym etapie) zachować perfekcyjny balans pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym głównych bohaterów. Jak na razie wszystkiego jest tutaj tak "akurat", obydwa aspekty życia Eve i Roarka są sobie idealnie równorzędne. Co więcej, autorka pozwala tej dwójce zaczerpnąć odrobiny oddechu w czasie wspólnych wieczorów czy poranków. Obok rozmów na temat śledztwa, mamy więc pomiędzy nimi trochę beztroskiego przekomarzania się i śmiechu. I sprzeczek, bo Roarke na tym etapie już zupełnie otwarcie mówi Eve, że ją kocha, a ona jednak nadal ma spore problemy z werbalizowaniem swoich uczuć, co wyraźnie boli naszego drogiego multimiliardera. W ogóle...Roarke jest taki kochany, że normalnie ja nie mogę. To jak on się martwi i troszczy o ukochaną, jak dba o to, żeby ta cholerna pracoholiczka przynajmniej od czasu do czasu się wyspała i zjadła jakiś w miarę normalny posiłek jest absolutnie cudowne .

Bardzo lubiłam tą serię i nawet z 15 pierwszych książek mam w papierze wymiękłam niestety przy którejś i już nawet nie wiem na której niektóre części mocno pamiętam, a niektóre były średnie, ale Eve i Roarke zawsze byli prawie top ten podobało mi się, że autorka wprowadziła więcej dialogów i życia bohaterów drugoplanowych w późniejszych częściach

[gosiurka]

mdusia - ja również maxymalnie czytam 4 do 5 książek, ale jakoś teraz nie mogłam znaleźć czegoś co mnie wciągnie, chciałam czegoś w stylu Nalini Singh i serii PSI.

Welesówna weszła bez problemu, teraz czytam jedną z wcześniej zaczętych Karen Lynch - Nieugięta, jak na razie jest dobrze, jestem na 210 stronie, a resztę książek będę kończyć, jak nie w marcu, to w kwietniu, staram się nie zmuszać, bo efekt jest taki, że nic nie czytam. Co wyszło dobrego przez te poszukiwania, znalazłam książkę o wilkołakach z motywem krymi, zaciekawił mnie opis, zacznę w niedzielę bo mam wolne, jak wsiąknę to na całego

[mdusia123]

Właśnie skończyłam czytać mangę Ostatnia kwadra księżyca Ai Yazawy. Nie była to niestety historia w stu procentach w moim stylu, szczególnie pod koniec zrobiło się trochę zbyt filozoficznie jak na mój gust, ale mimo wszystko cieszę się, że ją przeczytałam. No i bardzo podobała mi się kreska .

[kejti]

Mam problem z czytaniem zaczęłam w sumie 13 książek, 3 z nich prawie konieczę, ale nie mogę się zmusić, wczoraj szukałam czegoś z wilkołakami, niestety nic mnie nie zainteresowało, aż zaczęłam słuchać Welesównę - Miki Modrzyńskiej i mimo, że główna bohaterka ma 17 lat ( u mnie minimum musi być 20 lat), to naprawdę dobrze się słucha, ciekawa, fajna, lekka a zarazem dobrze rozbudowana.



Co łączy zaginioną przyjaciółkę, demoniczne siły i martwą nauczycielkę matematyki?

Tosia, dla przyjaciół Ted, ma typowe nastoletnie problemy: klasówkę do poprawy, dziwnego nauczyciela od matmy, zaginioną przyjaciółkę i słowiańskie demony, które domagają się jej uwagi. Czekaj, co?!
Kiedy podczas pogrzebu lubianej nauczycielki z podstawówki widzi się, jak zmarła wstaje z grobu, ma się dwie opcje: albo przestać oglądać straszne filmy po nocach, albo wysłuchać ducha i spełnić jego ostatnią prośbę. Ted wybiera tę drugą możliwość – w końcu pani Martyna prosi tylko o chwilę rozmowy z wikarym, to nie powinno przynieść żadnych kłopotów… Prawda?

Otóż nie. Kłopoty w postaci słowiańskich demonów są w życiu Ted jak psy gończe – kiedy wyczuwają, że dziewczyna je słyszy i może im pomóc, nie potrafią odpuścić. Zaczynają dopominać się o jej uwagę, twierdząc, że jest jakąś Welesówną, a ona przecież na nic takiego się nie pisała. Zresztą, ma na głowie ważniejsze sprawy – jej przyjaciółka Zuzia nagle zniknęła, a w sprawę może być zamieszany nowy, młody nauczyciel, który wpadł zaginionej w oko…
Ted zaczyna prywatne śledztwo. Lawiruje między lekcjami, salonem kosmetycznym, gdzie pomaga mamie, i światem słowiańskich wierzeń, którego nie da się spławić solidnym ciosem w nos. Szuka swojej przyjaciółki, ale po drodze odkryje, co łączy ją z tajemniczym Welesem i jaką ten ma dla niej misję…

od tygodnia mam zapisane aby posłuchać bo blurb do mnie przemawia, a i okładka ciekawa

u mnie przerwa od paru dni bo skupiłam się na webinarach o psiej komunikacji
ogólnie to słucham "Trybunał dusz" i jest ciekawie ale można się pogubić w postaciach... częste przeskoki

[Nocny Anioł]

Nie wiem co czytać

[Liberty]

Szukam czegoś na odtrucie. Niestety znowu zwiodła mnie okładka i jestem w traumie W ogóle ostatnio mam pecha do książek które zaczynają się i kończą na potencjale. Niestety zwykle wykonanie jest złe, bardzo złe, traumatycznie złe albo nie do opisania złe

[Fringilla]

Nie wiem co czytać

Czasem pomaga losowanie - wyciągasz tytuł i od razu wiesz, że Na Pewno Nie To

Szukam czegoś na odtrucie. Niestety znowu zwiodła mnie okładka i jestem w traumie W ogóle ostatnio mam pecha do książek które zaczynają się i kończą na potencjale. Niestety zwykle wykonanie jest złe, bardzo złe, traumatycznie złe albo nie do opisania złe

Współczuję, wiem, co czujesz - sama nie za często ląduję w tej sytuacji ostatnio, ale uświadomiłaś mi, że w karierze czytelniczki romansów jeszcze rzadziej ląduję w sytuacji: błogość po 3 mega fajnych tytułach z przypadku (znaczy: to np. nie seria / autorka, gdzie mogę mieć nadzieje większe, a tu wpadły, bo akurat premiery lub O, Zapomniałam, że Mam Przeczytać).

(A to może też sytuacja ogólna: lepiej się czuję, ciasto się piecze, mam konkretną listę do obejrzenia na spokojny weekend, temperatura spadła i może nawet będzie trochę deszczu w miesiącu. No i wzięłam przeciwbólowe chyba dające haj lekki

PS i pewnie zapeszę i zaraz wpadnę w dół podobny do Waszego, ech, życie

[aniazlipca]

mdusia - ja również maxymalnie czytam 4 do 5 książek, ale jakoś teraz nie mogłam znaleźć czegoś co mnie wciągnie, chciałam czegoś w stylu Nalini Singh i serii PSI.

Boże uwielbiałam tą serię....ale chyba też mam tam jakieś braki z ostatnich części

Ja zaczynam Kiedy wykluł się księżyc Sarah A. Parker