...i recenzje spoza forum

przez **Lilia ❀** » 7 stycznia 2009, o 20:46

Wampirzy Zack Efron? Obrazek

Gdzie?

Ale głupot napisała Obrazek

A jaka łatwa, każdy wszystko moze jej wcisnąć do czytania; swojego trzymać się nie może, by później takie głupoty wypisywać?

przez **kasiek** » 7 stycznia 2009, o 20:48

no i znowu nie rozumiem Obrazek

, pierwszy tam się nie podobał, to po co czytać kolejne, niech juz lepiej dręczy "W poszukiwani........" Prousta, skoro tak lubi, niech ma odrobinę przyjemności w życiu Obrazek

przez **Liberty** » 7 stycznia 2009, o 21:03

Trochę dziewczę przesadziło, ale w większej części, to dość zabawna recenzja. A dlaczego czyta dalej? Cóż, może z tych samych powodów co ja przeczytałam i obejrzałam. Bo to jest przezabawne Obrazek

przez **Fringilla** » 7 stycznia 2009, o 21:09

zgadzam się, w 1/4 dosyć konkretnie było, chwali się, chwali Obrazek

przez **Liberty** » 12 stycznia 2009, o 22:59

Buszowałam trochę po sieci i znalazłam dwa artykuły.

Pierwszy, dość stary, jest o Meg Cabot. Rozczarowała mnie pobieżnośc w nim zawartych informacji, że jest zbyt krótki, a zaskoczyła informacja, o tym, że Meg Cabot była w Polsce. Link: http://www.dziennik.pl/kultura/ksiazki/article24369/Meg_Cabot_Najwazniejszy_jest_happy_end.html

Drugi, to świeżutka recenzja z Esensji, o "Trylogii kręgu" Roberts. W wielu miejscach musiałam się zgodzić z recenzentką Obrazek

Link: http://esensja.pl/ksiazka/recenzje/tekst.html?id=6672

przez **Berenika** » 21 stycznia 2009, o 02:06

Mój link jest efektem zajrzenia do recenzji proponowanej przez pinks na str. 4. A ponieważ ostatnio miałam na tapecie Quick, to chciałam sobie zerknąć na opinię o jej dziełach i znalazłam coś takiego o książce, która u nas ukazała się jako "Zjawa":

http://www.mrsgiggles.com/books/quick_widow.html

Utalentowana recenzentka Obrazek

przez **Liberty** » 21 stycznia 2009, o 13:05

Bardzo utalentowana Obrazek

To jest genialne Obrazek

przez **pinksss** » 21 stycznia 2009, o 14:16

ale rating na poziome 60%- z sentymentu? Obrazek

Strona WWW · przez **Kasiag** » 13 sierpnia 2009, o 17:06

Szperając dzisiaj w biblionetce znalazłam tę oto recenzję:

Autor recenzji: Michotka

Książka: Wyspa ukojenia (Melissa Bond)

Nie wiem, ile romansideł spłodziła pani Melissa Bond, ba, nie mam ku temu najmniejszych ambicji. Zastanawia mnie natomiast niezmiennie fakt istnienia zagorzałych wielbicieli tego typu czytadeł nieposiadających przecież żadnych wartości artystycznych, pisanych wg łopatologicznego schematu i w dodatku obrzydliwie słodkim stylem. Zastanawiają mnie półki uginające się pod ciężarem harlequinów, zastanawia mnie wreszcie liczba książek tego „żanru” wprowadzanych do BNETki. A refleksje te kumuluje, jak w totolotku, walentynkowa „głupawka”.

Zatem popijając melisę wzięłam książkę Melissy z zamiarem spokojnego przestudiowania 160-stronicowego dziełka. Wewnętrzne „brrr” poczułam już w momencie przeczytania na okładce cytatu z wiersza Gałczyńskiego „Prośba o wyspy szczęśliwe”. No nie! - zawarczało we mnie złowrogo. „Srebrny Konstanty” wykorzystany do reklamy? Toż to profanacja!!! Tłumiąc zgrzytanie zębów (kolejny łyk melisy) postępuję dalej, rzekłabym, wkraczam w tajniki „Wyspy ukojenia”.

Opowieść zaczyna się takim oto opisem:

„Przez okno wpadało delikatne światło. Obejmowało miękko kształty kobiety leżącej na sofie i nadawało jej włosom rudawy odcień. W tym świetle czerwień stroju modelki nabierała ciepłego blasku. [...] Śnieżnobiały kot zamiauczał w odpowiedzi, przechadzając się w promieniach późnoletniego, wieczornego światła i, jakby na przekór, dążył w stronę zakazanej półki”[1].

Być może opis w założeniu miał być malarski, nastrojowy. Przeładowanie tekstu epitetami, oczywiście nacechowanymi pozytywnie, wałkowanie do bólu tego nieszczęsnego światła (powtórzenia!) stwarza wrażenie, że autorka nie mając pomysłu na stworzenie ciekawej fabuły zapycha tekst, jak rzekłby Tadeusz Peiper, „słowną watą”. Wydawnictwo zapłaci!

Głowni bohaterowie są piękni. Laura (a jakże!), dziewczę wrażliwe, wiotkie, zielonookie. Malarka. Narzeczony Ryszard – agent reklamowy – posągowy blondyn, niebieskooki, zaborczy, uporządkowany do bólu. Ten trzeci – Mark... Malarz, którego poznanie natentychmiast elektryzuje bohaterkę:

„Laura nie spuszczała z niego wzroku. Jego przenikliwe spojrzenie onieśmielało dziewczynę. Miał bardzo regularne rysy twarzy i mocną szczękę pokrytą krótkim zarostem. Bujne, ciemne włosy skręcały się w loki i chociaż miał na sobie elegancki, czarny garnitur, to wyglądało na to, że nosi go tylko od czasu do czasu. Wydawało się, że o wiele swobodniej czułby się w wyblakłej, drelichowej koszuli i dżinsach”[2].

(Ale nie popadaj, drogi Czytelniku, w prostrację! Doczekasz czasu, gdy Mark tę koszulę i dżinsy włoży! Czy zdejmie???) By nie zostać posądzoną o pójście w banalny schemat trójkąta, pisarka wprowadzi TĘ CZWARTĄ: Tate, piękną, zmysłową, czarnowłosą i złą!

Bohaterowie, jak napisałam wcześniej, są doskonali, bez fizycznej skazy. Są jak z reklamy. Są jak Ken i Barbie po prostu! Na próżno w tej książce doszukiwać się portretów psychologicznych choćby w fazie embrionalnej. Melissa Bond zdobywa się bowiem jedynie na kilkakrotne zasygnalizowanie złości czy zazdrości, a potem przez czas pewien „Ogień namiętności rozpalał ich pragnienia”[3]. Wreszcie uczucia owionął na chwilę klimat podejrzliwości i chłodu, by znów ogień... Nijakie dialogi, sprowadzające się do konstatacji, że pieczeń jest wyśmienita, Ryszard pospolity, deszcz ulewny, obraz doskonały, a Laura cudowna, obnażają wewnętrzną ich pustkę. Są mniej więcej tak samo porywające, jak „rozmowa” Laury na początku książki z... kotem.

Nazywam się Bond. Melissa Bond... Mogłaby wszak powiedzieć autorka, a tu, jak na ironię, od jakości intrygi, uknutej przez nr 2 i nr 4, niemoc ogarnia i nudą zionie. Jej istotę można streścić w dwóch cytatach: „Co za jadowita kobieta! Zmyśliła to wszystko”[4]! oraz „Ryszard jest jak jadowity wąż – pomyślała – przebiegły i zły. Zatruwał jej życie ohydnymi kłamstwami”[5]. Doceńmy jednak żelazną logikę autorki! Już na początku książki Mark powiedział, że na Lumarze, gdzie później zabrał swą ukochaną, „żyje się w środku tropikalnych sztormów i wśród jadowitych węży”[6].

W kubku też zaświtało dno...

---

[1] Melissa Bond, „Wyspa ukojenia”, przeł. Barbara Orłowska, wyd. Phantom Press International, 1992, s. 5.

[2] Tamże, s. 15.

[3] Tamże, s. 78.

[4] Tamże, s. 93

[5] Tamże, s. 137.

[6] Tamże, s. 18. 

Książki nie czytałam, wiec się nie wypowiadam co do treści, ale denerwuje mnie lekceważący stosunek autorki recenzji do romansów jako takich. Zastanawia mnie tylko po co jej była ta lektura Obrazek

Skoro wiem, że nie lubię jakiegoś typu książek, to po prostu po takie nie sięgam. Dla mnie to jest proste, ale widać niektorzy lubią się męczyć

przez **kasiek** » 13 sierpnia 2009, o 17:12

nic innego ino Prawdziwy Czytelnik Obrazek

Strona WWW · przez **Kasiag** » 13 sierpnia 2009, o 17:18

Rozumiem, że Prawdziwy Czytelnik jest wyżej w hierarchii niż Romansoholiczka Obrazek

Chyba się załamię Obrazek

przez **kasiek** » 13 sierpnia 2009, o 17:26

taa bo Prwadziwy Czytelnik to czyta i Dostojewskiego, i Prousta i Joyca i zawsze jak pisze recenzje to się na któregoś powołuje

a ta mała to się tylko Gałczyńskim zadowoliła...

przez **olly3** » 13 sierpnia 2009, o 17:58

Nie przejmuj się, dawniej gnębili fanów fantastyki Obrazek

Dzień naszej chwały też nadejdzie Obrazek

przez **Fringilla** » 13 sierpnia 2009, o 18:45

ciężki to tekst wysmazony, ale jakos trzeba własne kompleksy leczyć Obrazek

przez **pinksss** » 13 sierpnia 2009, o 19:02

witaj w realnym świecie- on okrutny jest Obrazek

Strona WWW · przez **Kasiag** » 13 sierpnia 2009, o 21:43

To mnie dziewczyny pocieszyłyście :mrgreen:

A tak na serio, to nigdy nie rozumiałam szufladkowania, na literaturę "z górnej półki" i na tę z "dolnej" (czyli, w domyśle gorszej). Dla mnie książka, to książka - jedne mi się podobają, inne nie - po co budować wokół tego jakieś puste ideologie Obrazek

Tak samo jest z filmami i muzyką - są te "wartościowe" i te "nic niewarte". Tylko zawsze mnie zastanawiało, kto wyznacza granice tych wartości - dlaczego coś wartościowe jest, a coś inne już nie jest... Chyba już nigdy tego nie zrozumiem - może za głupia jestem Obrazek

A jak słyszę (albo widzę w druku Obrazek

) słowo "romansidło", które ma samo w sobie pogardliwy wydźwięk, to mam ochotę wrzeszczeć Obrazek

przez **pinksss** » 13 sierpnia 2009, o 22:03

widziałaś Superprodukcję? tam Machulski booosko to wyjaśnił Obrazek

Strona WWW · przez **Kasiag** » 13 sierpnia 2009, o 22:16

Nie widziałam niestety.

przez **pinksss** » 13 sierpnia 2009, o 22:17

to obejrzyj przy okazji Obrazek

przez **kasiek** » 13 sierpnia 2009, o 22:17

ja widziałam Obrazek

, ale ja widziałam prawie wszytko Obrazek

przez **pinksss** » 13 sierpnia 2009, o 22:24

trzecie oko Obrazek

cudne nie? pan Yanek Obrazek

przez **kasiek** » 13 sierpnia 2009, o 22:26

siódmy zmyłs Obrazek

mi się wykształcił, bo romanse mi się na mózg rzuciły Obrazek

przez **Fringilla** » 4 września 2009, o 23:38

http://www.mrsgiggles.com/books/noble_right.html

w kontekscie postkolanialnym Obrazek

co mi przypomina jakiegoś brytyjskiego ha-eś-żeta z parą polaków-gości, co to w londynie na początku lat 90. zachwycają się marksem i spenserem Obrazek

przez **pinksss** » 17 listopada 2009, o 20:29

Angielka Garwood:

Książka jest w miarę zabawna, nieskomplikowana i pozwala odpocząć. Po jej przeczytaniu naprawdę sprawdzałam czy kościół miał takie drastyczne podejście do kobiet.Wiecie dlaczego duchowieństwo zdecydowało, że kobiety jednak mają duszę? NIE CHCIELI BY MĘŻCZYŹNI BYLI POSĄDZANI O ZOOFILIĘ!! ! Obrazek

przez **Liberty** » 17 listopada 2009, o 20:41

Oto dowód, że z romansów można się wiele dowiedzieć Obrazek

I na dodatek inspirują do poszerzania wiedzy Obrazek

...i recenzje spoza forum

Kto przegląda forum