ROMANSOHOLICZKI

Sama długo za to się zabierałam, nie wiedząc, czego się spodziewać. Jak zaczęłam, szybko wciągnęło. Tyle że nie mam dostępu do trzeciej części.

Ja kupiłam, ale na prawdę nie wiem kiedy zacznę czytać.

Fakt, z tymczasem bywa poważny problem, szczególnie że pojawia się mnóstwo innych rzeczy...

się zabrać za to nie mogę coś

No dobra, chyba muszę ją sobie zamówić.

A ja powtórzę ją w formie audiobooka.

Jestem już po lekturze.
Była to trochę inna książka niż do tej pory czytuję.
Po pierwsze opowiedziana została z punktu widzenia mężczyzny. Autorem jest mężczyzna, więc można się było tego spodziewać.
Spotkałam się z opiniami, że główny bohater Don jest bardzo podobny do Sheldona z "Teorii wielkiego podrywu" i musze potwierdzić że jest w tym sto procent racji.
Umiłowanie do powtarzalności, bezkompromisowość, problemy z nawiązywaniem relacji międzyludzkich, super szybkie przyswajanie wiedzy to tylko część z dziwnych cech Dona. Ale tak na prawdę, okazuje się on wspaniałym, czułym i pełnym zrozumienia facetem. Urzekła mnie w książce jego relacja nie z Rosie, ale z jego przyjaciółmi. To jak zawsze pamiętał o ważnych dla jego bliskich rzeczach, oraz to że do grona swoich przyjaciół zaliczał na prawdę nielicznych.
Sama Rosie, dla mnie jakoś tak przeszła bez echa w tej historii. Tak na prawdę do końca nie jestem w stanie powiedzieć czy wierzę w jej uczucia względem Dona, czy nie. To on skradł całą powieść, to jego emocje grają pierwsze skrzypce. To on nas rozśmiesza i wzrusza.

Jak do tej pory nie czytałam zbyt wielu książek z gatunków okołoromansowych napisanych przez mężczyzn. Sparks jak dla mnie jest autorem, który kompletnie nie sprawdza się opisywaniu uczuć. Za to David Nicholls w "Jednym dniu" odpalił petardę emocjonalną.
Na tym tle Simson mieści się mniej więcej pośrodku. Zrobił kawał dobrej roboty, do tego okrasił to mnóstwem humoru. Jednak nie jest to książka nad którą się płacze z emocji.

Również jestem po lekturze, i jestem mogę powiedzieć zachwycona, nie tyle wątkiem romansu co przedstawieniem człowieka z Zespołem Aspergera. Do tej pory jest nie wielu ludzi prawidłowo zdiagnozowanych (istnieje podział ze względu na głębokość i wpływ na życie owego zespołu), a ten rodzaj o ile dobrze pamiętam został wyszczególniony dopiero w drugiej połowie XXw dlatego nawet dzisiaj nauczyciele nie potrafią go rozpoznać i często nie wiedzą jak się zachowywać w przypadku takiego dziecka, czy dorosłego. Dopiero w ostatnich latach, są w tym kierunku czynione konkretniejsze kroki, w zarówno badaniu jak i sposobie jego diagnozowania, oraz wyszczególnianiu potrzeb osoby z Aspergerem - istnieją nawet testy online. Ludzie Ci są na pierwszy rzut oka, jak każdy inny, bez rażąco objawiających się cech odróżniających od innych. Dopiero dłuższa interakcja z nimi wywołuje poczucie zdziwienia oraz na swój sposób niedowierzania jak ktoś może myśleć aż tak dalece logicznie, dosłownie i być niedomyślny. Ludzie z Apspergerem sami się przeważnie nie domyślą, trzeba mówić rzeczowo, szczegółowo, ich emocje działają w inny sposób ponieważ kierują się chłodną logiką więc nie są w stanie stwierdzić czy kogoś obrazili, czy nie, bo nie kierują się empatią.

Don ma Zespół Aspergera i czytając jego przemyślenia byłam zszokowana jak autor dobrze to opisał. Znam osobę, która ma ten zespół i wszystko się zgadza! Dlatego ta książka ubawiła mnie podwójnie, mogłam sobie podobne sytuacje z życia przypomnieć Czekałam tylko na momenty, kiedy w jego życiu pojawiała się Rosie ze swoim chaosem, z pewnością polecę ją kilku osobom z otoczenia

W moim odczuciu ciekawe jest to, że będąc romansem jest to bardziej realnie i do przyjęcia napisane niż autobiografia "Patrz mi w oczy. Moje życie z zespołem Aspergera." J.E. Robinsona. Do której został równie pokręcony film nakręcony.

W zasadzie postać Rosie również nie do końca do mnie przemawia – dużo wymaga i jednocześnie sama nie chce w ogóle w niczym ustąpić. Don moim zdaniem bardziej się stara. Trochę brak mi w tym równowagi.

Szczypta_Kasi napisał(a):Jednak nie jest to książka nad którą się płacze z emocji.

Wydaje mi się, że nie taki był cel.
Jak dla mnie Simsion przedstawia bohatera, który jest inny i inaczej widzi świat, a to wpływa na jego emocje.

No tak, cel nie ten. I w sumie wcale tego nie oczekiwałam. Ale przez to że mało emocjonująco było, znów okazało się że w RKD mamy książkę raczej romans+ niż typowy romans

Oceniając po okładce, właściwie w ogóle nie oczekiwałam romansu, a dostałam więcej, niż zakładałam. Nie myślałam o tym, jako romansie, lecz o książce, która jest interesująca. Ta historia wciągnęła mnie głównie ze względu na bohatera.

Zgadza się - bohater był super.
Ja jednak oczekiwałam więcej romansu. Większy nacisk na szukanie żony. Ewentualnie na zdobywanie Rosie.

Historia mnie wciągnęła taka, jak jest. Może dlatego, że lubię ten typ bohatera, a jego zmagania z dopasowaniem się do świata były dla mnie interesujące.

A co myślicie o przyjacielu Dona? (Nie mogę sobie przypomnieć jak on się nazywał.)
Antropolog, który badał zachowania seksualne kobiet z różnych państw. Słabe to było. Znaczy on był beznadziejny jako człowiek. Bardzo współczułam jego żonie. I jakoś nie bardzo wierzę w jego rehabilitację.

Gene. Jedno mu w głowie tylko było i tego kurczowo się trzymał, co jest dość irytujące. Niby chciał dobrze chciał, ale moim zdaniem kompletnie nie rozumiał Dona. Dziwna przyjaźń.

No nie wiem czy dobrze chciał. Raczej dobrze według siebie. Ale wcale nie w ogólnym znacznie dobra.

Tak dobrze chciał według siebie i był tak skupiony na sobie, że nic więcej nie widział. Niby Don miał większe trudności w kwestii dostrzegania i rozumienia czyiś emocji, ale wydawał się bardziej spostrzegawczy – po prostu nie zawsze wiedział, co z tym zrobić.

Projekt "Rosie" chciałam przeczytać od 2017 roku i czuje że jeszcze długo by poleżało, dlatego cieszę się że mamy tę zabawę

Nie powiem, romansu jest na prawdę mało. Przypomina mi się jeden film romantyczny, bohater miał fobię czy coś podobnego co Don. Wydawało mi się, że grał tam Jack Nicolson i może nawet Don oglądał ten film. Przez to jak mówił, miałam ciągle wrażenie że jest jakiś profesorkiem po 50tce

Tak całościowo mi się podobało. Niektóre cytaty sobie zapisałam. Nie wiem co więcej napisać. Jestem zadowolona i raczej poprzestanę na tej części, fajnie się zakończyła

Szczypta_Kasi napisał(a):Spotkałam się z opiniami, że główny bohater Don jest bardzo podobny do Sheldona z "Teorii wielkiego podrywu" i musze potwierdzić że jest w tym sto procent racji.

a mnie w ogóle nie pasuje

@Ewa, super napisałaś ja też bym dała tą książkę w prezencie


W sumie to bardzo się skupiłam na samym Donie. Rosie rzeczywiście nie wniosła zbyt wiele, taka bezosobowa mi się wydawała.

Na prawdę nie wydaje Ci się podobny do Sheldona?
Ja nie jestem jakaś wielką fanką serialu, ale kilkanaście odcinków widziałam. Może tylko powierzchownie do siebie są podobni i gdybym lepiej poznała Sheldona to bym już tak nie sądziła.

ja też kilkanaście ale nadal mi kompletnie nie pasuje

Dzięki Kejti Cieszę się, że Tobie również się podobała W sumie, jak czytam Wasze komentarze to dostrzegłam, że na samej Rosie nie wiele się skupiłam przy czym nie wydaje mi się bym coś straciła, ważne było dla mnie to jaki ma wpływ na Dona i wystarczyło, pomimo że podobało mi się to również pozostanę na tej części

A mnie ciekawi trzecia część, ponoć jest dobra...

napisałabyś w spojlerze odnośnie drugiej części i jeśli coś wiesz co jest w trzeciej?

Jasne, da się zrobić.