ROMANSOHOLICZKI

Opuszczam stodołę i zostawiam za sobą mokre ślady. Idę przez podwórko do boksów. Znajdują się w długim, niskim bungalowie
z szeregiem drzwi ze szklanymi kwadratowymi okienkami. Zaglądam do pierwszego i widzę miniaturowe łóżeczko z baldachimem z falbanką w mdłym odcieniu błękitu. Napis na ścianie głosi: Psytulny apartament królewski. Prycham śmiechem.
Na podłodze leży sztuczna trawa, a plastikowe drzwiczki w przeciwległej ścianie prowadzą na wybieg. Zaglądam do środka, ale apartament wydaje się pusty. Może ostatnio corgi rzadko tu zaglądają. Naciskam klamkę, drzwi się otwierają, więc wchodzę. Apartament może i jest królewski, ale śmierdzi mokrym psem. Sprawdzam materac i z ulgą stwierdzam, że to tylko pokryta plastikiem twarda pianka. Może jednak Jez nie sfiksowała. Oddalam się od apartamentów i wracam okrężną drogą do budynku za stodołą. Wchodzę przez duże otwarte drzwi. Na podłodze leży siano, a w nim są porozrzucane jaskrawe przedmioty, służące do psich ćwiczeń. Jest tu szmaciany tunel, mała drabinka, huśtawka równoważnia, długa drewniana deska i mnóstwo piłek w najróżniejszych rozmiarach, wszystkie w podstawowych kolorach. Przecież psy chyba nie rozróżniają barw? W jednym kącie znajduje się prostokątne plastikowe jacuzzi, w drugim ogromny metalowy kołowrotek do ćwiczeń. O rety, myślę, podchodząc. Koło jest większe ode mnie, osadzone na ogromnym trójkątnym metalowym stelażu, jak potężny przemysłowy wentylator bez łopatek, wyłożony w środku grubą, czarną gumą. Na stelażu widnieje mała plastikowa tabliczka z napisem: Uwaga! Nie nadaje się dla ras powyżej 70 kg!
Czy kwalifikuję się jako większa rasa? Na pewno nie. A zatem ostrożnie stawiam stopę na czarnej gumowej wykładzinie
i wchodzę do środka. Wygląda na to, że urządzenie wytrzyma mój ciężar, guma lekko sprężynuje pod moimi stopami. Chwytam
drążek przede mną i robię ostrożnie jeden krok. Koło rusza płynnie, przechylam się do przodu, odzyskuję równowagę i idę
dalej. Kołowrotek obraca się bez przeszkód. Odprężam się i zaczynam iść w normalnym tempie. Całkiem przyjemna ta
rozrywka, aż prawie zazdroszczę chomikom. Koło niezauważalnie nabiera prędkości i wkrótce muszę przyspieszyć. Jeśli nie wyskoczę – a naprawdę wolałabym nie robić tego w biegu – nie wiem, jak to zatrzymać. Rozglądam się za jakimś hamulcem, ale nic mi się nie rzuca w oczy, a im szybciej idę, tym szybciej obraca się koło. Wkrótce muszę zacząć truchtać, wyciągając ręce przed siebie, żeby zachować równowagę. Już zaczynam rozważać wyskoczenie z tego wynalazku, gdy niespodziewanie potykam się i padam na twarz, wyciągając przed siebie ręce. Koło obraca się dalej, spinam się, zawisam głową w dół. Ręce mi nie wytrzymują, krzyczę, grzmocę głową o krawędź kołowrotka i wypadam na podłogę. Nieruchomieję, leżąc twarzą w dół. Słyszę słowa lekarza: „Żadnych sportów kontaktowych, ciężkich prac fizycznych, ćwiczeń fizycznych, które mogłyby narazić panią na upadek”. Pusty kołowrotek obraca się wesoło. Powoli przetaczam się na bok z jękiem. Najwyraźniej to narzędzie tortur. A ja jestem po prostu idiotką, bo się do niego wpakowałam. Sięgam do ucha, które piecze jak cholera, i czuję coś mokrego. Pięknie.
– Niestety, tego nie zaprojektowano dla dwunogów – słyszę męski głos za plecami. Odwracam się i widzę wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę po trzydziestce. Stoi w drzwiach z rękami założonymi na piersi, ubrany w spłowiałe dżinsy,
kraciastą koszulę i burgundową puchową kamizelkę. Łagodnie patrzy na mnie zaskoczony, ale w jego głosie brzmi nuta
wyższości. Nawet z podłogi widzę, że jest atrakcyjny w trochę szorstki sposób: kędzierzawe włosy, mocna szczęka, ładne
przedramiona. Nie jest doskonały, o nie, ale Sian nazwałaby go ciasteczkiem.
– Trzeba mieć cztery nogi – mówi. – W przeciwnym razie siła odśrodkowa działa przeciwko pani.
Wstaję zawstydzona i otrzepuję się z siana. Zerkam na palce, na których zostały dwie małe plamki krwi z ucha.
– Fizyka nigdy nie była moim ulubionym przedmiotem – odpowiadam, zaciskając pięść, żeby nie było widać krwi. Ciastek
podchodzi do mnie. Z ramienia zwisa mu plecak.
– Na zajęcia ze zdrowego rozsądku też się nie chodziło.
Oho. Gość po prostu ocieka jadem. Unoszę głowę wyzywająco.
– Nie miałam pojęcia, że to nie dla ludzi – burczę trochę niegrzecznie.
– Coś takiego… Potem chciała pani wypróbować to? – Wskazuje głową szereg gigantycznych plastikowych obręczy na
drewnianych stojakach. Rzucam mu swój najbardziej lodowaty uśmiech.
– Nigdy nie skaczę przez obręcze.
Stoimy naprzeciwko siebie jak podczas pojedynku, a ja przy okazji zauważam, że jego oczy są nieprawdopodobnie niebieskie.