ROMANSOHOLICZKI

Uffff... Dobrnęli do końca. A ja muszę pozbierać trochę myśli, żeby powiedzieć, co sądzę. Po pierwsze, to jest Anne Stuart i czytelniczki jej książek powinny zatem wiedzieć, czego się w związku z tym spodziewać po fabule, a zwłaszcza po głównym bohaterze. Anne Stuart pisze wręcz wzorcowych badassów (bo nie bad boyów, jej bohaterowie są z reguły dojrzałymi mężczyznami, żadne tam NA czy YA). Tym razem jednak już z blurba wynika ciężki, nawet jak na Stuart, kaliber. Oto bowiem Richard Tiernan, skazany na karę śmierci za zamordowanie żony i dwójki małych dzieci, w oczekiwaniu na apelację, wychodzi za kaucją wpłaconą przez znanego pisarza Seana O'Rourke'a. Richard, który nigdy nie przyznał się (ale też i nigdy nie zaprzeczył) do popełnienia tych czynów, ma opowiedzieć Seanowi prawdę. Stawia jednak jeden warunek, Sean ma ściągnąć córkę, redaktorkę z zawodu, Cassidy, by pomogła mu w pracy nad książką. Oczywiście od początku wiemy, że to jest jakaś gra, że Richard ma ukryte cele i diaboliczny plan, do którego realizacji ma prowadzić uwiedzenie Cassidy.

No i gra się zaczyna.

Nie będę Wam opowiadała fabuły, bo możecie sobie wyobrazić, że jest oczywiście klasycznie, że każdy z bohaterów (poza Cassidy) coś ukrywa, że każdy ma jakieś swoje ukryte cele, który wypływają stopniowo i często powodują kolejny wzrost napięcia.

Jest ciekawie, ale powiedziałabym, że przede wszystkim dlatego, że chcemy się dowiedzieć, czy Richard naprawdę zabił (to jest romans, w którym Richard jest głównym bohaterem, więc liczymy na to, że jednak nie zabił). A jeśli nie zabił, to kto zabił, kogo i dlaczego. Autorka robi nam w pewnym momencie lekką (ale lekką tylko) wodę z mózgu, a intrygi i całej reszty możemy domyśleć się mniej więcej po połowie, może po dwóch trzecich książki, jeśli ktoś słabo kojarzy.

Występuje tu tradycyjnie parę niedorzeczności scenariuszowych (ale w ilości i jakości akceptowalnych dla gatunku), nie irytują one jednak ponad miarę. Natomiast co do samego uczucia między głównymi bohaterami, to mam z nim pewien problem. Nie przekonała mnie ani ona, ani on. Oczywiście, należy pamiętać, że po pierwsze to Stuart, a po drugie to 1995 rok (prawie ćwierć wieku temu). Nie jest to z pewnością najlepsza książka Stuart, jaką czytałam, w zasadzie jest nawet dość daleko od pudła, ale myślę, że w ramach dywersyfikacji gatunku warto ją przeczytać, bo jest po prostu inna. I last but not least, dobrze napisana, niezbyt długa, nie przegadana, nie rozwleczona w czasie. W zasadzie, gdyby bohaterowie byli bardziej wiarygodni, to mogłabym postawić nawet 8/10...

7/10 za całość.

Lubię tę książkę (wieki temu czytałam, jednak coś pamiętam)... ale przede wszystkim za pierwszą połowę. Potem wyszło, że Richard to raczej taki farbowany bad boy

No wiesz, to romans, jakby wyszło inaczej, to jej uczucie do niego to by była jednak patologia.

Mnie nie chodzi o to, że miałby być zaraz faktycznie mordercą , tylko, że Richard z pierwszej połowy i z drugiej, to jakby dwie różne osoby. Rozumiem, że na początku to była gra, która miała do czegoś doprowadzić... ale mnie ten dysonans jednak trochę uwierał. Samej fabuły już w sumie nie pamietam (za dużo lat minęło), ale to akurt utkwiło mi w głowie

Widzę, że jednak nie uwzględniłaś tego tytułu w ulubieńcach miesiąca

Zapomniałam

Ale w sumie nie wiem, czy dopisywać, to nie jest moja ulubiona książka Stuart, jest coś w relacji między nimi, co mi się nie podoba. Jakaś sztuczność, tak jakby to uczucie było jednak naciągane, chyba liczyłam na coś innego...