Fourth Wing (cykl) - Rebecca Yarros (karina32)

[Karina32]

Na razie nie czytam, bo jeszcze nie skończyłam, ale odpowiadając na Twoje pytanie - tak

[cedar]

Hype wydaje specjalniejszą wersję "Fourth wing" z dodatkowymi rozdziałami Xadena.
Bolą mnie pieniądze...

[Karina32]

Widziałam, ale chyba wolę sobie kupić francuskie wydanie, bo jest przepiękne
A i cena jest taka jakaś dziwnie niska, biorąc pod uwagę, ile kosztowała dwójka.

[Karina32]

Skończyłam Długo mi zeszło, ale miałam strasznie zajęte ostatnie tygodnie i na czytanie dla przyjemności nie było czasu.

W sumie to chyba w większości zgadzam się z opinią cedar. Ta część była trochę przegadana i były wolniejsze momenty, ale jak się już coś działo, to było grubo i często bez trzymanki.
Sama Violet jakoś mi nie przeszkadzała. Mam chyba jednak sporą tolerancję na bohaterki, jeśli nie są kompletnymi idiotkami albo mimozami. Tak samo co do ich relacji nie mam jakichś większych zastrzeżeń. Po części rozumiem ich oboje.

Co do samych wydarzeń w książce.

Przesłuchanie Violet

Spoiler:

o mamo, było ciężko przez to przebrnąć, a jak do tego zaczęła sobie wyobrażać Liama, to serio miałam łzy w oczach

.

Ostatnie 100 stron wczoraj pochłonęłam i siedziałam w nocy aż skończę (dzisiaj ledwo żyję przez to, ale to nic ).

Spoiler:

Poświęcenie generały jednak mną ruszyło, nie ukrywam, że się popłakałam...

Co do Xadena

Spoiler:

generalnie się nie spodziewałam, dopóki nie wpadła mi gdzieś w oko jakaś grafika, sugerująca, co się z nim stanie na koniec.

Smoki - kocham, uwielbiam Tairna i Andarnę i ich rozmowy
Wielki plus jak dla mnie za wprowadzenie gryfów i lotników. Dobrze było obserwować jak z cichych wrogów zmieniają się w sojuszników.

Minus - niestety korekta i redakcja. Coś momentami nie wyszło i jest nadal sporo błędów, szczególnie składniowych albo z jakimiś niepotrzebnymi wyrazami. Wygląda tak, jakby korekta była już zmęczona tą książką i leciała po łebkach, nie czytając zbyt uważnie.

I cóż - czekam na 3 tom, pewnie że tak. Ale przed nim na pewno będę musiała sobie przypomnieć tomy 1 i 2, bo już teraz miałam czasem problem z przypomnieniem sobie i kim albo o czyim smoku jest mowa. Za dużo bohaterów tu chyba jest i moja głowa za nimi nie nadąża

[cedar]

Ja przyjelam zasade, ze jak jakas randomowa postac sie pojawia i zostaje nazwana, to wczesniej czy pozniej zginie.

[Karina32]

Pewnie tak

[mdusia123]

Ok, jako że jakoś nie jestem w stanie sklecić prawilnej, długiej recenzji Forth Wing, to może po prostu podyskutujemy tu sobie tak na luzie, co? I może najpierw odpowiecie mi na jedno, maleńkie pytanie, które brzmi tak: dlaczego nikt nie wytłumaczył autorce na samym początku pisania, że połączenie państwa znajdującego się jakoś od stuleci w stanie otwartej wojny z innym państwem i akademia wojskowa, w której uczniowie wyrzynają się na potęgę bez żadnej kontroli i konsekwencji nie ma najmniejszego sensu? A może jednak ma? Może to po prostu ja jestem za głupia i za mało znam się na wojskowości, żeby zauważyć w tym choćby szczątkową logikę? I dlaczego autorka nie potrafi się zdecydować, czy bohaterowie jej książki traktują gryfy oraz ich jeźdźców jako realne zagrożenie, czy może jednak jak latające, przerośnięte kurczaki, które można kompletnie unicestwić w jakieś pięć sekund? Bo autentycznie w książce bujamy się od jednego krańca skali, do drugiego .

[cedar]

Mcdusiu, podobne kwestie podniosłam przy spisywaniu wrażeń z FW! W drugim tomie jest prosty, ale trafny komentarz do tej kwestii.
Tak, to jest bez sensu, że trzymajcie mnie.
Odnośnie tego czy to wrogowie czy przerośnięte kurczaki - dla mnie to ma sens. Pomyśl o II wojnie światowej - z jednej strony Niemcy to byli wrogowie i realne zagrożenie. Z drugiej - pogardliwie o nich mówiono "szkopy", jakby to były rozbrykane wyrostki, a nie żołnierze nastawieni na mordowanie reszty świata.
Dawaj dalej, co tam jeszcze myślisz.

[mdusia123]

Tak naprawdę moimi największymi zgrzytami w tej książce były:

- po pierwsze właśnie to totalnie beztroskie podejście najwyższego dowództwa do kwestii przeżywalności kadetów w akademii,

- po drugie fakt, że niby absolutnie nikt nie ufa dzieciom buntowników, ale jednak wszystkie są wysyłane do najbardziej prestiżowego kwadrantu, gdzie praktycznie bez żadnych przeszkód mogą nie tylko nauczyć się walczyć, ale też potencjalnie zdobyć informacje, które mogłyby okazać się niezwykle przydatne, gdyby rebelia wybuchła kiedyś na nowo, a co więcej nie ma absolutnie żadnych przeszkód ku temu, żeby ci potomkowie rebeliantów piastowali w swoich formacjach najważniejsze stanowiska,

- po trzecie...Dein jest w tej pierwszej części tak do przegięcia sztywny, zasadniczy i bucowaty, jakby był dosłownie jakąś parodią,

- bawiły mnie też momenty, w których Violet z jednej strony mówiła jak to strasznie nienawidzi Xadena i chętnie by go ukatrupiła, a z drugiej, w praktycznie tym samym momencie, dosłownie leciała jej ślinka na jego widok.

Żeby nie było, ta pierwsza część naprawdę bardzo mi się podobała i chętnie przeczytam drugą. Po prostu...no cierpi ona moim zdaniem na wszelkie bolączki, na które cierpiało wiele książek w podobnym stylu, które wychodziły te 8-10 lat temu, na kanwie sukcesu Igrzysk śmierci. Na pewno kojarzycie te klimaty: opresyjna władza, jakiś ruch oporu, bohaterka jest niby zupełnie zwyczajną dziewczyną, ale nagle okazuje się, że to ona z całej swojej ekipy ma największe predyspozycje ku temu, żeby unicestwić tego głównego przeciwnika. Serio, w Czwartym skrzydle do tego kompletu brakowało tylko trójkąta miłosnego rodem ze Zmierzchu .

[cedar]

Prawie pękłam ze śmiechu. Proszę, uczyń mi ten zaszczyt i przeczytaj moje wrażenia na poprzedniej stronie. Pod wieloma względami myślimy podobnie.

[mdusia123]

Czytałam. Ogólnie to jeśli ktoś wytyka tej serii jakieś wady, no to właśnie te, które wszystkie tutaj wymieniamy. A najlepsze jest to, że nawet pomimo ich występowania, od Forth Wing autentycznie nie idzie się oderwać .

P.s.: Moim najbardziej ulubionym elementem Czwartego skrzydła były absolutnie wszystkie sceny, w których obok Violet pojawiała się Rhiannon i reszta tej nie-rebelianckiej ferajny. Kocham Ridoca .

[cedar]

Tak, książkę mi się super czytało, choć czasem od glupotek opadała mi powierzchnia reklamowa.
W styczniu ma być "Onyx storm", ponoć Hype stanie na rzęsach, by polska premiera pokryła się z zachodnią. Czekammmmmm.

Ja lubiłam rebeliantów, ale ogólnie chyba pałam sympatią do rebeliantów wszędzie. #starwarsforever

Weźmiesz się za "Iron flame"?

[mdusia123]

A nie no, rebeliantów też oczywiście bardzo lubiłam. Chociaż w sumie z tej ekipy bliżej poznaliśmy jedynie biednego Liama, bo reszta to tak bardziej robiła za tło. No ale i tak byli fajni .

Tak. I to nawet w papierku, bo mam na półce obydwa tomy. I Onyx storm też chciałabym sobie kupić, ale to pewnie chwilę po premierze .

[cedar]

Przeczytawszy "Onyx storm"!
Raczej nie będę się rozwlekać (choć zawsze tak mówię, a potem te moje posty ciągną się kilometrami).
Co my tu mamy? Otóż jak już ogarnie się to uniwersum, już wiadomo jak to działa, nie trzeba nic tłumaczyć... to można się tylko świetnie bawić. Bohaterowie ogarnęli swoją relację i nie jojczą, po prostu się kochają, wspierają i walczą ramię w ramię. Xaden robi za profesora (haha) i jednocześnie księcia (woot!).

Spoiler:

A ponieważ powoli zamienia się w venina, to nagle zaczął mi się podobać jako postać. Znaczy się nie to, żebym na niego wcześniej pluła, ale kiedy ktoś taki zaczyna ci przechodzić na ciemną stronę mocy, to naprawdę o wiele lepiej mi się to czyta.

Troszkę tu mało Rhiannon, lubię tę dziewczynę, ale rozumiem, że banda nie zawsze się będzie trzymała w pełnym składzie. Imogen przez to też na długo zniknęła, a ona jest ciekawa i czekam, w którą stronę się rozwinie.
Za to jest dużo Ridoca, a ja tego gościa uwielbiam. Jak już jest napięcie nie do wytrzymania, to wręcz czekam, aż coś palnie. On jest takim comic reliefem, a jednocześnie bardzo zdolnym i odważnym wojownikiem i obserwowanie go w książce to przyjemność.
Ale teraz to was zaskoczę. Z krzeseł pospadacie, serio. Wiem, wiem, będzie szok i niedowierzanie! Trzymajcie się...
Lubię Daina.
No mówiłam - trzymać się krzesełek! Co teraz koleżanki zdziwione, że tyłki poobijały?
Ale poważnie. W pierwszym tomie chciałam go palnąć w łeb najbliżej stojącą lampą. W drugim zaczął mu z tyłka wychodzić kij, w trzecim tomie... o raju, jeszcze jego ojciec przejął pieczę nad Basgiathem, więc chłopak nie ma lekko, ale to co się z nim dzieje, to jest jeden z najciekawszych rozwojów postaci w tej serii. I serio trzymam za niego kciuki, teraz czekam na sceny z nim, bo miło patrzeć, w jaką stronę on idzie. No serio...!
Jestem też bardzo ciekawa dalszej historii Aarica. Jego brat to istny wrzód na d., jak ten Aaric się wyrodził, to ja nie wiem, ale patrząc na to, co wiemy ta historia jest wg mnie bardzo interesująca. To jest fajny niesztampowy bohater, z którym można sporo rzeczy zdziałać, a jednocześnie myślę, że jego wybory narzucą dużo ograniczeń, które nas mogą zaboleć. Ale to pewnie gdzieś dalej.

Wiecie co? To chyba mój ulubiony tom so far. Wiem, niektórych bohaterek mi tu zabrakło (ale za to częściej pojawia się Mira), niemniej nie nudziłam się, nie miałam tu męczybułskich dialogów nieogarniętych głównych bohaterów, tylko leciałam z tym koksem i cieszyłam się lekturą. I jeszcze autorka zaserwowała mi wylot z Basgiathu, można było zobaczyć co jest poza kontynentem. I jak wtedy działa magia. Kurczę, tam się naprawdę robi gęsto!

Lubię tę serię. No nic nie poradzę, ona ma swoje wady, ale kurczę... LUBIĘ.

[Karina32]

Muszę w końcu kupić i przeczytać ten tom...