ROMANSOHOLICZKI

Minęło pięć lat, odkąd Lilka straciła wzrok. Dzisiaj stoi u progu dorosłości, a jej życie wydaje się szczęśliwe, choć nieco monotonne. Wszystko się zmienia, gdy na jej drodze pojawia się Tomek. Znajomość, która początkowo miała ograniczać się do zwykłych korepetycji z fizyki, dość szybko przeradza się w znacznie głębszą zażyłość. Lilka na nowo odkrywa świat, w którym żyje. Każdego dnia coraz śmielej przekracza własne granice i robi to, co wcześniej wydawało jej się niewykonalne. Jednak nowa rzeczywistość skrywa w sobie wiele tajemnic. Kim tak naprawdę jest Tomek? Dlaczego tak bardzo zależy mu na znajomości z Lilką? I wreszcie: co zrobi Lilka, gdy pozna odpowiedzi na pytania, których nikt nawet nie odważył się zadać?

***

Wczoraj zaczęłam czytać i po dwóch-trzech godzinach było po wszystkim. Teraz siedzę i myślę, co napisać o tej książce i sama nie wiem

Skłamałabym pisząc - nie podobało mi się, omijajcie szerokim łukiem, straciłam czas. Nie napiszę także, że książka mnie zachwyciła czy spodobała się na tyle, by polecać ją na prawo i lewo. Moja opinia leży chyba gdzieś pośrodku. Ciekawa, książka była ciekawa, dobrze się czytało, końcówka dosyć zaskakująca, ale można się było czegoś takiego spodziewać (może nie w pełni, ale czegoś podobnego) i czytało mi się szybko - właśnie, chyba tutaj tkwi problem, że ZA szybko.


Lilka w wieku 13 lat straciła nie tylko ukochaną mamę, ale wzrok. Cudem uniknęła śmierci w wypadku samochodowym. Teraz ma lat 18, jest u progu dorosłości, kobiecości i chociaż dobrze sobie radzi, chociaż przezwyciężyła najgorszy kryzys, ciągle tkwią w niej problemy, które powodują liczne zahamowania.

Tomek to student, który zaczyna jej pomagać w fizyce, udziela jej korepetycji, ale co najważniejsze - sprawia, że Lilka wychodzi z domu i zaczyna żyć w pełni.

Od antypatii do miłości czasem prowadzi niewielka droga, tak jest w tym wypadku, bo Lilka poznała Tomka w dosyć niefortunnych okolicznościach (chłopak obraził jej przyjaciela).

Postacie były ciekawe, między bohaterami była chemia, uczucie rozwijało się powoli, na końcu zostało wyjaśnione wiele rzeczy, które mogą zaskoczyć. Było dobrze, ciekawie, ale czemu tak krótko? Brakowało mi tam jakiegoś rozwinięcia, paru rozdziałów, czuję niedosyt, chociaż historia jest składna, zawiera wszystko co trzeba, to dla mnie była lekko niedopowiedziana, czegoś brakowało.

Nie wiem czy sięgnę po inne książki tej autorki, ale na pewno nie zmarnowałam wczorajszego wieczoru i myślę, że historia niejednej z Was może przypaść do gustu

Moja ocena to 7/10

Ja byłam tą historią zachwycona, ale ja nie patrzyłam na nią jak na romans. Nie, w tej historii najbardziej interesowało mnie to, jak zostanie pokazany świat "oczami" niewidomej dziewczyny, byłam ciekawa jak autorka sobie z tym poradzi, czy uda jej się przekazać jak ona odbiera rzeczywistość, jak się w niej odnajduje - i to się nawet Martynie Senator udało. Historia między nią a Tomkiem była mniej ważna i nie skupiałam sie na niej, choć muszę ci przyznać rację, że mogłaby być lepiej poprowadzona i dopracowana. Dla mnie ta książka, głównie przez bohaterkę, była wyjątkowa i dlatego tak trwale zapisała się w mej pamięci, choć ja rzadko które książki zapamiętuję.

Dorotko patrząc pod kątem opisania świata postrzeganego przez osobę niewidomą, to ksiazka jak najbardziej była bardzo dobra jeśli chodzi o sam romans, czułam wielki niedosyt.
A spodziewałaś się, że

Ja to czytałam ponad rok temu, więc już co nieco mi się zamazało, ale rzeczywiście nie przyszło mi do głowy, że mogła być adoptowana. I też mi coś zgrzytało w tym tak nagłym zainteresowaniu Tomka Lilką. Choć trzeba przyznać, że świetnie się nią zajął. Od razu mi się przypomniało, jak uczył ją fizyki, a przecież była niewidoma.

O tak, Tomek był fajnym facetem i miał bardzo skuteczne i ciekawe podejście. Tak mi się ten romans między nimi podobał, że mam po prostu żal, że go było tak mało

Bo to rzeczywiście można było dużo lepiej poprowadzić. Po prostu dopracować. Ale i tak jest nieźle.

Zdecydowanie nie jest źle jakby autorka dodała jeszcze parę rozdziałów to byłoby baaaardzo dobrze
A czytałaś Dorotko jeszcze coś tej pani?

Nie, nie czytałam innych jej książek, a po tę sięgnęłam tylko dlatego, że ciekawiło mnie jak zostanie ukazana niewidoma dziewczyna, czy autorka będzie umiała pokazać jak ktoś, kto nie widzi odbiera świat. I pod tym względem się nie zawiodłam, chociaż tu też czułam pewien niedosyt. Ale może dlatego, że oglądałam kiedyś kapitalny serial o dziewczynie, która w wyniku traumatycznego przeżycia z dzieciństwa przestała mówić i słyszeć. Tam naprawdę realistycznie było pokazane jak ona funkcjonuje w środowisku osób słyszących i mówiących, jak oni na nią reagują i jak ona się z nimi kontaktuje.

Czyli w sumie moje uczucie niedosytu w tej książce nie wzięło się znikąd tam brakowało paru rozdziałów, rozwinięcia. Szkoda, bo to naprawdę dobra opowieść. Może jeszcze sięgnę po coś tej autorki.

PS: a co to za serial?

Oj, to taki dość stary serial, z lat 90-tych, ale niestety u nas nie był emitowany. Dostępny był w oryginale czyli po hiszpańsku i po rosyjsku. Parę lat temu znalazłam go na pewnym rosyjskim forum i oczywiście obejrzałam w całości.

Rozumiem

Szkoda, że u nas nie było tego serialu, bo brzmi ciekawie

I był ciekawy. Oglądałam go z zapartym tchem.

Kurcze, a ja nawet z angielskim kuleję, a co dopiero z innymi językami

Ale może kiedyś, kto wie

Ancymmonnekk napisał(a):Zdecydowanie nie jest źle jakby autorka dodała jeszcze parę rozdziałów to byłoby baaaardzo dobrze
A czytałaś Dorotko jeszcze coś tej pani?

Ja czytałam "Kiedy wolność mówi szeptem'' i powiem ci ,że mi się podobała.
Wkleję ci link do recenzji z którą zgadzam się w 100%
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/258555/k ... ia26281396

Dzięki wielkie Lucy. Powiedz mi tylko proszę, czy to jest romans, czy też bardziej obyczajówka?

raczej obyczajówka

Wątek romantyczny też jest, ale na drugim planie.

Jeśli jest wątek romantyczny i książka fajna to myślę, że się kiedyś skuszę. Dzięki Dziewczyny