ROMANSOHOLICZKI

„Włoskie wakacje” na pewno nie wpiszą się na listę moich ulubionych książek pani Philips, choć też nie mogę powiedzieć, by czas nad nią spędzony był zmarnowany, o NIE!
Bywa czasem tak, że jak czytam jakąś książkę i nie wkręcę się od początku, to czytam tylko po to, by w ogóle skończyć, by poznać zakończenie…wiem mega prozaiczny powód ale zdarza się No i czasem, w czasie czytania poruszy mnie jedno zdanie i ja zmieniam zdanie odnośnie całej książki! W przypadku „Włoskich wakacji” było to zdanie… „Isabel zapomniała o oddychaniu”… a po drodze i ja o tym zapomniałam! Końcówkę książki pochłonęłam z gęsią skórką na ciele to było niesamowite! Hihi! Nie wiem dlaczego akurat to zdanie. Wzruszyła mnie chyba siła przekazu, bo przecież w jakim stanie musiała być główna bohaterka skoro cała jej wiedza o sobie poszła się…no poszła w las??!?? Ech..

Isabel Favor jest takim typem uporządkowanej kobiety, takiej która wszystko musi mieć pod kontrolą! To taki Christian Grey w spódnicy ok., może nie w sensie seksualności Isabel z zawodu jest psychologiem. Chyba w myśl zasady, że człowiek z problemami idzie na psychologie, by pomóc samemu sobie. Isabel wychowała się w dysfunkcyjnej rodzinie, gdzie rodzice byli bardziej skupieni na sobie, gdzie dziecko było pozostawione same sobie… i tak dziewczyna szybko zaczęła dbać sama o siebie, Dzięki zdobytemu wykształceniu odniosła ogromny sukces, stała się psychologiem, bądź jak kto woli guru dla mas – wiecie, kilka wydanych książek, kilka wykładów. Sama, co najważniejsze stara się postępować według swoich doktryn i założeń. Tylko dzięki temu daje sobie radę w funkcjonowaniu w świecie, tylko w ten sposób ogarnia CHAOS, który jest tym co ją najbardziej przeraża! Przypomina jej o tym wszystkim mała bransoletka z wygrawerowanym „oddychaj”, co znaczyło: koncentracja, medytacja, modlitwa… Oj! Ogromny to musiał być strach przed chaosem…

Pewnego dnia zdarza się, że cały uporządkowany świat bohaterki runął! Isabel straciła wszystko: majątek, wiarygodność swoich psychologicznych teorii a w dodatku ukochany mężczyzna zostawił ją dla innej. Zdesperowana, ba! Załamana dziewczyna wyrusza w podróż do słonecznej Italii, coś jak bohaterka w „Pod słońcem Toskanii” Plan ma jeden: musi odzyskać spokój i na nowo ogarnąć życie! Z tym, że w jej życie wkradł się WIELKI CHAOS w postaci Lorenza Gage’a!

Lorenzo, Ren dla przyjaciół, jest aktorem, który grywa przede wszystkim role czarnych charakterów. Jest niesamowicie wiarygodny w swoich kreacjach, pewnie dlatego, że sam uważa, że jest nośnikiem wszystkiego co złe! W końcu jako dzieciak był niezłym utrapieniem dla rodziców… a to dlatego, że bogaty chłopiec chciał zwrócić uwagę dorosłych na swoją osobę.. (oj skopane dzieciństwo miał ten chłop, skopane! podobnie jak nasza Isabel)
Już jako dorosły facet, Ren wyrobił sobie swoją markę – „faceta zabijaki” wszyscy go tak postrzegali, a na nim nie robiło to żadnego wrażenie

Tymczasem Ren okazuje się właścicielem domku, który Isabel wynajęła na wakacje. A, że im obojgu przydarzyła się prawdziwa „włoska przygoda” (podobno Włosi są bardzo rozwieźli, ale Amerykańce też ), to ich początkowe relacje raczej nie były słodkie i przyjemne… W ogóle nic między nimi nie było za słodkie…hmmm, ale między Isabel a Renem istnieje naprawdę niesamowite przyciąganie! I… o tak coś się zaczyna dziać!! Co prawda, ona boi się zaangażować w jakikolwiek związek zanim nie uporządkuje swoich spraw, on jest przerażony dobrocią i „świętością” Isabel... bo przecież jest taaaki zły!

I tak, zaczynają się niesamowite włoskie wakacje Isabel i Rena, a w tle odbywają się poszukiwania „bożka płodności” i rodzinne dramaty byłej żony Lorenza!

Jak już wspomniałam, książka cudem nie była, ale i tak miło spędziłam z nią czas. Jak zwykle zachwycały mnie dialogi między bohaterami te ich wspólne przekomarzanie!
Postać dzieci? miodzio!
No i kreacje bohaterów… nie oszukujmy się pierwsza klasa! Tylko historia słabo do mnie przemówiła

Wstyd się przyznać, ale mam tę książkę od kilku lat na półce, ale jakoś nie mogę po nią sięgnąć. W ogóle niczego SEP nie tykam od dawna, choć ją lubię.

A mnie sie ta ksiazka wyjątkowo nie podobała
dzieciaki jedynie były spoko szcególnie ten bobasek

Dorotka napisał(a):Wstyd się przyznać, ale mam tę książkę od kilku lat na półce, ale jakoś nie mogę po nią sięgnąć. W ogóle niczego SEP nie tykam od dawna, choć ją lubię.

Również tak miałam, ale czasem to przechodzi

Gdyby nie ta końcówka z posążkiem byłoby super. A tak trochę mi zgrzytało

Ha! Nie tylko ja nie lubię tej dziwacznej końcówki

Witaj w klubie
Tak jak wielbię SEP, tak tej końcówki jakoś jej nie mogę darować
Bo poza tym całość byłaby rewelacyjna, a tak pozostały mi mieszane uczucia

Dokładnie tak. Całość mi przypadła do gustu, a to jakieś było z choinki urwane zupełnie. Ja już wiele razy o tej końcówce pisałam, że nie mogłam przeboleć jej

końcówka była fajna, tylko ten początek z dwoma gumkami

O widzisz, mnie jakoś te dwie gumki nie ubodły To było tak mało romantyczne, że w sumie praktycznie nie zwróciłam uwagi i wyparłam towarzyszące temu okoliczności

a mnie załamały
zwłaszcza że już widzę faceta który się na to godzi większość ma problem z jedną sztuką a gdzie tu dwie
ale generalnie do momentu jak ona się melduje w tym domku to męczyłam trochę

Właśnie przez ta końcówkę nie przepadam za tą książką

O, kolejna osoba, która nie lubi tej porąbanej końcówki

Sol, no mało to prawdopodobne, ale dobra. Mówię, ja jakoś olałam to
Fajna była ta mała dziewczynka, co pokazywała bohaterowi majtki

wiedzmaSol napisał(a):zwłaszcza że już widzę faceta który się na to godzi większość ma problem z jedną sztuką a gdzie tu dwie

Widocznie mocno go przyparło

dziewczynki w majtkach nie pamiętam
to chyba znak że czeka mnie kolejna z rzędu powtórka

Księżycowa Kawa napisał(a):Widocznie mocno go przyparło

ale aż tak? musiał długo pościć

Ta dziewczynka to była córeczka jego byłej żony, co się u niego w domu pojawiła i miała kłopoty małżeńskie. Oni sporą gromadkę chyba mieli

czwórkę albo piątkę jakoś tak i ona jeszcze w ciąży chyba była nie?

Z tego, co pamiętam, to była i zdaje się, że czwórka.

Papaveryna napisał(a):O, kolejna osoba, która nie lubi tej porąbanej końcówki

I jeszcze ja.
Dwóch gumek też nie lubię.
I środka książki też nie.

Mnie tam dwie gumki ani środek nie straszny
Boże, nieco dziwnie to zabrzmiało, ale dobra

Tak naprawdę to dla Ciebie dwie gumki też mogą być straszne.
Jeśli będą na dwóch różnych panach.

Janko, w tej samej chwili?

No ja to samo pomyślałam, ale wolałam nie pytać
Przeraziła mnie ta wizja

nie da się ukryć że wizja przerażająca, a moja chora wyobraźnia mi podsuwa obraz dwóch ogierów z orężem jak pół karnisza

Oj, zboczone jesteście.
Miałam na myśli coś delikatniejszego, a konkretnie Morellego i Rangera. I wcale nie na raz, tylko w jednym tomie jeden, w innym tomie drugi.