ROMANSOHOLICZKI

"Lokator do wynajęcia" Iwona Banach.


Od dłuższego czasu nie ciągnęło mnie w ogóle do naszych rodzimych autorek. Wyjątkiem była książka Igi Adams, którą pożyczyłam od Lucy dla śmiechu i "Zacisze 13" Rudnickiej, które nie zrobiło na mnie wielkiego wrażenia. "Lokator do wynajęcia" trafił do mnie również za pośrednictwem Lucy. Stwierdziła, że humor zawarty w tej książce może mi przypasować i była ciekawa jak ją odbiorę...
No to jedziem z tym śledziem...

Nasza główna bohaterka Miśka to przedsiębiorcza, pyskata dziewczyna z ironicznym poczucie humoru. Dorabia sobie jako lokatorka do wynajęcia - zamieszkuje i dogląda domy ludzi, którzy musieli gdzieś wyjechać i na jakiś czas je opuścić. Pomaga jej kolega Noldi. Poczciwy mięśniak z umysłem Einsteina i mentalnością Kubusia Puchatka, który jajecznicę poddaje godzinnej obróbce w piekarniku. Wraz z patelnią.
Aktualnym zadaniem bohaterów jest opieka nad domostwem stojącym pod uroczym numerem 666 w maleńkiej górskiej wiosce Zawilec. Miśka została również poproszona przez właściciela o dyskretne monitorowanie dwóch starszych pań mieszkających w drugim domu na tej samej posesji. Starowinki - Janina, w skrócie Nina, oraz Jadwiga, w skrócie Bella, są najwyraźniej zaginionymi siostrami bliźniaczkami Babci Mazurowej z serii o Stephanie Plum Nie obce jest im hodowanie na parapecie roślinek, którymi zainteresował się miejscowy policjant (na szczęście był z rodziny, bo większość mieszkańców wioski to rodzina), podejrzane grzybki przypadkiem pomyliły z opieńkami, datura w ogródku wysiała się sama, w ramach walki z nudą urządzają seanse spirytystyczne, a smok, przez którego odebrano im prawo jazdy wcale nie był fioletowy tylko zwykły taki. Zielony.
W szopie trzymają swoje wypasione sportowe auto oraz koparkę (?), a żeby nikt niczego nie podpierdzielił za alarm służy granat zawieszony na zawleczce. Nie obca jest im także znajomość obsługi laptopa oraz władania maczetą
Mają też psy Nowofundland o wdzięcznym imieniu Kruszynka oraz york Pańcia, które sieją popłoch wśród wszystkich ludzi oraz zwierząt nawiedzających okolicę.
Dom pod numerem 666 również ma swoje atuty Podobno nawiedza go duch wisielca, który to według pań starszych dyndał tak sobie przez dłuższy czas póki ktoś zupełnie przypadkiem przez okno nie zobaczył, że wisi. W końcu ludzie swoje życie mają
Wisielec słynie z tego, że od czasu do czasu sobie powyje. A dom ma tak, że rzuca. Zwłaszcza podczas burzy i głównie robi bajzel w kuchni. W ruch idą noże, sztućce i garnki, a czasem sięgnie i po grubszy kaliber w postaci maszynki do mięsa.
Na strychu natomiast ukrywa się tajemnicza dziewczyna, która kradnie kotlety schabowe oraz serce Noldiego i podejrzanie szybko znika...

Akcja nabiera rozpędu kiedy to pojawia się trup, który znika w dziwnych okolicznościach. Poszukiwania zaginionego denata prowadzą do odnalezienia zwłok tym razem całkiem nieżywych w dodatku z widocznymi śladami mordu.
Po nocach ktoś zaczyna kopać na terenie posesji dołki, a w międzyczasie usiłuje włamać się do jednej z piwnic,a potem ukraść auto starych wariatek, ale zostaje ostrzelany przez jedną z nich. Fama głosi, że złodziej miał ze sobą piłę mechaniczną, którą odciął sobie rękę i nogę, a uciekając zabrał je ze sobą, aby nie pozostawić śladów. Piłę oczywiście też zabrał.
Kiedy od śledztwa zostaje odsunięty Józek - policjant spokrewniony ze staruszkami i znalezionymi zwłokami, a na jego miejsce przysyłają nadętego Dupka z Krakowa, zaczyna się bojkot. Nie udzielają mu istotnych informacji, nasyłają psy, a kot w ramach solidarności sika mu do teczki, buntują przeciw niemu miejscową ludność i częstują kawą z naftaliną. To ostatnie to niby przypadek... Podkomisarz zaczyna drżeć o własne życie
Zapomniałam jeszcze wspomnieć, że dostaje na rękach parchów, zrywając kwiaty, które panie starsze kazały posadzić w wykopanych dołkach żeby podwórko wyglądało ładniej. Niewinne roślinki okazują się gorejącym krzewem i wybuchają przy wysokich temperaturach

"Lokator do wynajęcia" to naprawdę zabawna komedia z masą zakręconych dialogów i wątkiem kryminalnym. W tle mamy mały wątek romansoholiczny, ale słabo wyeksponowany .
Ja osobiście uśmiałam się przy tej książce do łez. Czytało się szybko, fajny, prosty język,a główni bohaterowie oraz postacie poboczne kładły mnie na łopatki Zwłaszcza odlotowe pomysły nadaktywnych pań starszych oraz to, że miejscowa ludność niczego nie może zrobić normalnie i nawet najprostszą czynność zamienia w totalny kabaret
Mam nadzieję, że Lucy będzie ukontentowana Książki nie zjechałam, a nawet zapragnęłam nabyć sobie egzemplarz na własny użytek
Bardzo dziękuję za pożyczenie i zachęcenie mnie do lektury

Coś mi podpowiadało ,że ci się spodoba

Uśmiałam się przednie czytając recenzję Zarezerwowałam już w bibliotece

aaa muszę poczytać może też kupić

Czytałam jakiś czas temu. Całkiem fajna historia. Miłe na oko staruszki to w rzeczywistości dość upiorne intrygantki, dzięki którym w domu obok zaczyna straszyć, a nocami noże fruwają po kuchni siejąc spustoszenie.
Główna bohaterka jak dla mnie trochę zbyt twardo stąpa po ziemi i przydałoby się jej nieco luzu, ale w sumie da się ją lubić. W tle niewielki wątek romansowy między główną bohaterką a miejscowym artystą rzeźbiarzem, którego ona początkowo mylnie bierze za zwykłego stolarza - tu świetna scena, gdy Miśka zjawia się u niego w domu i zleca mu naprawę poręczy przy schodach w "straszącym" domu, gdzie teraz mieszka. Musiał się chłopak porządnie zdziwić.
Plusy:
- naprawdę można się pośmiać,
- sporo akcji,
- całkiem ciekawe pomysły na drobne intrygi, których w tej powieści jest mnóstw,.
- postacie, szczególnie rdzenni górale [a właściwie góralki] kapitalnie przedstawione. Da się wyczuć tę ich słynną zadziorność.

Minusy:
- główna intryga kryminalna nieco kuleje, ale da się to autorce wybaczyć
- i trochę za długa jest ta historia. Spokojnie można ją było zmieścić w mniejszej ilości stron.
- Żałuję też, że romans Miśki z artystą rzeźbiarzem został potraktowany tak po macoszemu, bo z pewnością tak dodałby kolorytu tej opowieści.
Ale polecam ją gorąco, bo to prawdziwa perełka w naszym polskim "ogródku".

Zapomniałam, że miałam do tej książki zajrzeć…

przeczytałam.
Generalnie fajnie, lekko i w ogóle, ale troszkę rzeczy mnie wkurzało.
niektóre dialogi były zaplątywane na siłę. Żeby wyszło zabawnie, wychodziło wkurzająco.
Bohaterki - znaczy Miśka i Witka. Nie polubiłam ich, obie mnie wkurzały, a Miśka z tymi jej fochami na temat ślubu babci
Romans Miśka-Andrzej. Jaki romans ja się pytam? Rozumiem że mogło iskrzyć (nie czułam, kłócili się tylko) ale ślub? Bo matki i ciotki chcą? Bez jednego buziaczka, bez randki, bez niczego? Nie. Kurka nie kupuję tego.
Intryga - zakręcona jak to Dorotka mówi ruski termos (cudne określenie Dorotko zapamiętałam, nie dało sie inaczej) ale też mnie irytowała bo była mało sensowna a nie jakoś wybitnie ciekawiła,

Wybuchy śmiechu? Uśmiechnęłam się kilka razy, czytało się lekko ale żebym rechotała? No już niekoniecznie
lektura na taki upalny dzień ok, ale nic poza tym

A mnie tam się podobało. Zwłaszcza starsze panie

stare panie były bomba. Ratowały wszystko
no i zwierzaczki

Duży piesek genialny był I jeszcze ten komisarz, jak ludzi napuścili na niego i ciągle mu coś robili, truli go i tak dalej. Oczywiście to wszystko przypadkiem
A Miśka faktycznie trochę dziwna była i ten 'romans' taki mooocno łysawy

Ale musicie przyznać, że na nasze rodzime warunki ta książką dość pozytywnie się wyróżnia. Nie ma w niej romansu na miarę Diany Palmer, nie ma wątku kryminalnego jak u Stefci Plum, ale w tym ogromnym wręcz zalewie historii o odziedziczonym domkach po babci, pensjonacikach w leśnej głuszy, itp. akurat ta historyjka jest dość oryginalna i miejscami zabawna.

Już kocham tę książkę

Starowinki - Janina, w skrócie Nina, oraz Jadwiga, w skrócie Bella

Jak widzę Ninę w Janinie to nie mogę się dopatrzeć tej Belli w Jadwidze

Very, komisarz z jego szczęściem

romansu mi brakło, a Miśka na Andrzeja nie zasługiwała

Dorotko, masz rację. Wyróżnia się pozytywnie.
Jest pogodna, optymistyczna, tylko czasem troszkę na siłę silą się na żart

Jadwiga - Jagoda - Jogobella
nie widzę innego skojarzenia

Jadwiga - Jagoda - Jogobella?
Hehe zaczynam zazdrościć

to moje prywatne, w książce tak nie było

Okej i tak mi się spodobało. Żeby mi się teraz nie wbiło i swoich dzieci nie pokrzywdziła w przyszłości..

Sol - masz rację, chwilami humor jest wymuszony, a poza tym akcja przeciągana na siłę,

owocowo-kwiatowe imiona o dziwo lubię
ale tutaj do tych wariatek pasowały ale wariatek bo starych wariatek to już się oburzały

Dorotko, dokładnie tak!


no i nie

Ja sobie tę książkę planuje kupić kiedyś dla tych bab starych głównie Najlepsze były te odgłosy piłowania i potem jak ludzie opowiadali, że złodziej sobie odpiłował rękę i nogę i zabrał je wraz z piłą, żeby nie pozostawić śladów Ja lubię takie głupoty

KatiaBlue napisał(a):Jak widzę Ninę w Janinie to nie mogę się dopatrzeć tej Belli w Jadwidze

Ja też nie za bardzo

no ja se kupiłam bo mnie podkusiło razem z tym no Szczęśliwym pechem

tak, że pod pachą zabrał
ale nie skumałam tego skarbu w końcu, po co one to rozpowiadały?
I znów,

A co myślicie o Noldim? Bo dla mnie to kompletnie niewykorzystana postać, a przynajmniej nie najlepiej wykorzystana, bo z takiego zabawnego mięśniaka o kurzym móżdżku można było zrobić prawdziwą perełkę. Przecież on aż się prosił o wpakowanie go w jakąś mega zabawną kabałę, przy której boki można byłoby zrywać.

Z Noldiego miałam największą bekę, kiedy się porzygał A tak to dość dziwny był

Ale Noldi aż prosił się o jakąś fajną awanturkę, a takowej zabrakło.

Noldi z tym obżeraniem i rzyganiem był lekko obleśny
ja rozumiem że miał być takim nie za mądrym mięśniaczkiem ale no bez przesady, takie żarcie po uszy to się może zdarzyć zwierzątku a nie człowiekowi
no i właśnie za łatwo ze wszystkiego wyłaził

Nieźle to się czyta, ale w końcówce mogłoby być już trochę romansowo, skoro wypłynęła ta kwestia ślubu, bo tak jest w sumie od czapy, zwłaszcza że na koniec zabrakło pewnego impetu.