His Secretary: Undone - Melanie Marchande (Viperina)

[Viperina]

No cóż, już dawno nie spotkałam się z takim nagromadzeniem niedorzeczności w jednej książce. Jestem szczerze zdumiona powszechnymi dobrymi ocenami tej pozycji. Przypuszczam, że wynikają one z mnogości hot scenek, dobrze opisanych, przyznaję, które stanowią jedyny poza lekkością stylu autorki atut książki. Niestety atuty te przykryte są miałkością pozostałych aspektów.

Otóż przede wszystkim niedorzeczności fabularne. Odnoszący sukcesy autor powieści erotycznych postanawia podstawić swoją sekretarkę na spotkanie z czytelniczkami, że niby ona jest autorką powieści, ponieważ czytelniczki źle by przyjęły autora mężczyznę, a i wspólnicy w interesach mogliby być mocno wstrząśnięci jego hobby? Sekretarka (skrycie będąca miłośniczką tychże powieści) zgadza się udawać autorkę w zamian za sympatyczną gratyfikację finansową? Serio? A co dalej? Do końca życia ma udawać autorkę? On się publicznie przyzna? TO SIĘ NIE TRZYMA KUPY, zwłaszcza, że nasz bohater poza pisaniem hot powieści jest też uznanym człowiekiem interesu, miliarderem i szefem dużego przedsiębiorstwa. To mała dygresja - nudzi mnie stosowanie stereotypów, wedle których główny bohater musi koniecznie być do zerzygania bogaty, do zerzygania przystojny, do zerzygania inteligentny i do zerzygania samcem alfa. TO JUŻ BYŁO. W rozmaitych, dużo lepszych konfiguracjach.

Dalej niedorzeczności charakterologiczne i psychologiczne.

Spoiler:

Otóż on, jak się okazuje, jest w niej od pięciu lat zadurzony. OD PIĘCIU LAT. Od pierwszego dnia, kiedy weszła do jego biura. I chce ją zdobyć. I przez pięć lat zabiera się do tego jak pies do jeża. On, samiec alfa, miliarder, człowiek interesu, uzdolniony pisarz. No litości. Pięć miesięcy to by było długo. Pięć lat jest niedorzecznie. Bywają książki ze schematem szef/sekretarka (Marion Seals, Laura Lee Guhrke), w których bohaterowie długo się znają, ale tam wynika to z tego, że albo nie dostrzegają się wzajemnie albo on jej nie dostrzega. To mamy gościa, który przez pięć lat wzdycha do swojej sekretarki, czyni ją bohaterką swoich hot powieści i... nic nie robi. Bez sensu. Ale idźmy dalej. Nasz bohater zdobywa naszą bohaterkę. Przez trzy czwarte powieści kotłują się w pościeli, a następnie on... ucieka, bo się boi związku. Przypominam, że nasz bohater jest zakochany, z jego strony od początku to nie jest wyłącznie seks, ale też uczucie. Pięć lat czekał, zaliczył i ucieka? No ręce opadają. I dalej: scena z mamusią. Mamusia bohaterki jest mocno toksyczna. W czasie scysji bohater staje po stronie bohaterki, wywala mamusię z domu i radośnie oświadcza, że nie chce, żeby bohaterka utrzymywała kontakty z mamusią. Serio? Dorosły mężczyzna może coś takiego powiedzieć? Opadają już nie tylko ręce. A, i po tejże scenie z matką po prostu przelatuje bohaterkę, bo ona akurat tego w tym momencie potrzebuje. A potem ją rzuca. I zwalnia z pracy, żeby ją od siebie uwolnić. To też psychologicznie nie trzyma się kupy - przecież on ją, na miłość boską, podobno kocha. Pod koniec on rzuca wszystko, podejmuje wolontariat w schronisku dla zwierząt, które zasponsorował, a w którym ona wcześniej pracowała, wyjaśniają sobie wszystko i schodzą się.

Na szczęście akcji jest niewiele, bo w zasadzie całość sprowadza się, jak skądinąd bohater określił akcję swoich własnych powieści, do: "kłócą się, pieprzą się, zakochują się". To "pieprzenie się" jest zresztą ich odpowiedzią na wszystko. Na zły humor, na dobry humor, na kłótnię, na awanturę. Nuuuuuda. Emocjonalnie całkowicie obojętnie. Aha, właściwie na każdym spotkaniu piją mocne trunki, nawet w samolocie o ósmej rano piją szampana. Hmmmmm... Trochę mi się to rzuciło w oczy. Negatywnie.

Reasumując: nie lubiłam ich obojga. Jej nie ratowało nawet to, że była niedoskonała - z nadwagą i niespecjalnie atrakcyjna, notabene nie ratowało to także jego. Całość oceniam na najwyżej 3/10, ale tylko i wyłącznie dlatego, że było lekko napisane.

[Alias]

Ciekawa jestem teraz opinii Kawy, która chyba lubi i autorkę, i książkę...

[Szczypta_Kasi]

Spoiler mnie przekonał na nie

[Księżycowa Kawa]

Ciekawa jestem teraz opinii Kawy, która chyba lubi i autorkę, i książkę...

Wspominałam, że już się wtrącę W kwestii tego oszustwa/ maskarady zgadzam się, że to nie miało sensu, dla mnie to nigdy nie ma sensu, po prostu tutaj nie zwracałam uwagi i ku memu zaskoczeniu to mi nie przeszkadzało

Co do spojlera, nie zgadzam się z jednym:

Spoiler:

Adrian wcale jej nie chciał zdobyć, ani tym bardziej z nią się związać, przez co nie podejmował żadnych działań i jakby nie było, to nie on zaczął; w „His Secretary: Unveiled” jest fragment mówiący o tym, jak już wcześniej chciał się pozbyć Meg z firmy, aby zniknęła mu z oczu itp.

[Viperina]

Kawo, ale to w takim razie:

Co do spojlera, nie zgadzam się z jednym:

Spoiler:

Adrian wcale jej nie chciał zdobyć, ani tym bardziej z nią się związać, przez co nie podejmował żadnych działań i jakby nie było, to nie on zaczął; w „His Secretary: Unveiled” jest fragment mówiący o tym, jak już wcześniej chciał się pozbyć Meg z firmy, aby zniknęła mu z oczu itp.

Spoiler:

kompletnie nie ma sensu wątek o jego rzekomym zakochaniu w niej, że niby on od samego początku i że był w niej zadurzony, no chyba, że uznamy, że kolo ma dojrzałość emocjonalną ośmiolatka. Ale Ok, byłabym w stanie to kupić, w końcu literatura gatunku jest bogata w takich typów. Tylko że: mówimy o zadurzeniu, które trwało pięć lat, a nie piętnaście minut. Skoro tak, to trzydziestotrzyletni koleś jednak miał czas na to, żeby przyjrzeć się sobie z dystansu, a ponieważ nie jest to jakiś trep i kompletny matoł, to chyba należałoby oczekiwać, żeby jakoś się ogarnął.

I jeszcze:

Spoiler:

To się mogło udać. Mogło być naprawdę fajnie, mógł z tego wyjść jakiś makiaweliczny bohater przebiegle walczący o bohaterkę, a następnie zmuszony, żeby się czołgać wskutek przekombinowania, coś jak w Winter Garden. Wyszedł nierozgarnięty dupek, który przez pięć lat walił konia (Koleżanki darują), myśląc o bohaterce, a jak ją w końcu zdobył, to uciekł. Nie wiem, jak Koleżanki, ale ja bym się bała rodzić takiemu dzieci...

[Księżycowa Kawa]

Spoiler:

Dla mnie to ma sens: to, że mu się podobała itp., to nie znaczyło, że ma ochotę się angażować i to wcale nie musi być równoznaczne, przynajmniej tak to widzę.
Rzecz w tym, że się nie ogarnął i nawet nie próbował, ani nie planował żadnych relacji pomiędzy nimi, ograniczał się do patrzenia. Tak naprawdę cokolwiek między nimi zaczyna się dziać dopiero, gdy pojawia się ta kwestia z książką. Fakt, że to mógł być krótszy okres.
I rzecz w tym, że jednak nie kombinował, bo już na samym starcie siebie skreślił jako niewystarczająco dobrego.
No cóż, wychodzi mi kompletnie inny punkt widzenia

Tak mnie jeszcze naszło:

To mała dygresja - nudzi mnie stosowanie stereotypów, wedle których główny bohater musi koniecznie być do zerzygania bogaty, do zerzygania przystojny, do zerzygania inteligentny i do zerzygania samcem alfa. TO JUŻ BYŁO. W rozmaitych, dużo lepszych konfiguracjach.

Naprawdę trudno znaleźć coś, co by od tego odbiegało. Mniej lub bardziej wszystko koło tego się kręci i raz na jakiś czas trafia się niewielki wyjątek. Akurat w tym przypadku ta konfiguracja mi odpowiadała i może o to właśnie chodzi

[aur_ro]

To mała dygresja - nudzi mnie stosowanie stereotypów, wedle których główny bohater musi koniecznie być do zerzygania bogaty, do zerzygania przystojny, do zerzygania inteligentny i do zerzygania samcem alfa. TO JUŻ BYŁO. W rozmaitych, dużo lepszych konfiguracjach.

Ciekawe jak by sie sprzedawały hq gdzie hero jest do zerzygania biedny, do zerzygania głupi, do zerzygania brzydki i do zerzygania samcem..., ten, no, omega. Czy w ogóle to możliwe?!

A propos czytałam kiedyś taki JEDEN niestereotypowy hq, gdzie gł. boh wyszedł własnie z więzienia, jest zdolnym stolarzem (no ale nie był głupi, brzydki, itp), bohaterka jest kobietą z wyższej kl. społ... Niestety tytułu jak zwykle nie pamietam. Nawet niezła ksiązka

[Księżycowa Kawa]

Również tego nie widzę – ewentualnie jako jakiś wyjątek od reguły. Jeśli już jesteśmy przy tym, bardziej mi przeszkadza, gdy autorka zachwyca się bohaterem.
Może jeszcze przypomnisz

[Alias]

Aur_ro przypominj sobie proszę Lubię motyw byłego skazańca. Chociaż unikam HQ, jestem gotowa zaryzykować

[Viperina]

To mała dygresja - nudzi mnie stosowanie stereotypów, wedle których główny bohater musi koniecznie być do zerzygania bogaty, do zerzygania przystojny, do zerzygania inteligentny i do zerzygania samcem alfa. TO JUŻ BYŁO. W rozmaitych, dużo lepszych konfiguracjach.

Ciekawe jak by sie sprzedawały hq gdzie hero jest do zerzygania biedny, do zerzygania głupi, do zerzygania brzydki i do zerzygania samcem..., ten, no, omega. Czy w ogóle to możliwe?!

Ok, Ok, bardziej chodziło mi o kumulację mega cech w mega wydaniu. Wolę książki, w których bohater nie jest na pudle w każdej kategorii. Takie też są przecież, poza tym lubię bohaterów pracujących (mam alergię na nierobów), inkryminowany tu bohater był pracujący, na szczęście, bo gdyby do tego wszystkiego jeszcze był playboyem i nygusem, to walnęłabym książką od razu.

Spoiler:

Dla mnie to ma sens: to, że mu się podobała itp., to nie znaczyło, że ma ochotę się angażować i to wcale nie musi być równoznaczne, przynajmniej tak to widzę.
Rzecz w tym, że się nie ogarnął i nawet nie próbował, ani nie planował żadnych relacji pomiędzy nimi, ograniczał się do patrzenia. Tak naprawdę cokolwiek między nimi zaczyna się dziać dopiero, gdy pojawia się ta kwestia z książką. Fakt, że to mógł być krótszy okres.
I rzecz w tym, że jednak nie kombinował, bo już na samym starcie siebie skreślił jako niewystarczająco dobrego.
No cóż, wychodzi mi kompletnie inny punkt widzenia

Faktycznie, to jest inny punkt widzenia.

Spoiler:

Ale mnie on nie gra z tym sugerowanym uczuciem wyższym z jego strony, poza tym do jego postaci postrzeganie siebie jako niewystarczająco dobrego niezupełnie pasuje. Takie wątki bywały w innych schematach, z odwróceniem ról społeczno-ekonomicznych bohaterów, choćby u Kleypas w drugim tomie Hathaweyów, u Asche w końcowym tomie trylogii o siostrach i księciu, u Kleypas w prequelu do Wallflowers, u Judith McNaugh w Raju, chociaż może poza Meripenem i bohaterem Asche (też Cyganem) wszyscy bohaterowie byli odstawiani przez bohaterki, a nie usuwali się sami. Postać Adriana była wyjątkowo niespójna, zwłaszcza jeśli uwzględnimy jego wiek i czas zadurzenia, nawet po założeniu romansowego filtra widać, że to niedorzeczne, tak od czapy zachowujących się ludzi niewielu jest nawet w romansach.

[Księżycowa Kawa]

Akurat miałam wrażenie, że tutaj to aż tak bardzo nie rzuca się w oczy. Nie było, co chwila podkreślane, że Adrian jest przystojny itp., a jego bogactwo nie kłuło w oczy, to znaczy przynajmniej moje.
Poza tym u Marchande pojawia się coś takiego, że gdy bohaterowi podoba się bohaterka, on nie uważa, że to od razu daje mu prawo jej się narzucać i żaden nie wyrywa się z tym, co on chce. To między innymi wyróżnia te historie.

Rozumiem o co Ci chodzi – potrzebujesz konkretnego powodu/ usprawiedliwienia dla takiego zachowania. W sumie zwykle z tym się zgadzam, chociaż tutaj mi pasuje to, jak jest. Zapewne dlatego, że od razu przyjęłam do wiadomości, że Adrian jest na swój sposób pokręcony. Po prostu u Marchande to jakoś ma sens i do mnie trafia.

[kejti]

ale się dyskusja wywiązała ja także ich nie polubiłam
podobał mi się początek i koniec, reszta dla mnie była beznadziejna sceny z seksem miałam ochotę pomijać
Adrian to po prostu facet z problemami, no cóż, wiele ich teraz i już tym trochę "rzygam"
Wolę poczytać o facetach którzy pracują ciężko fizycznie i aby on trochę powalczył, nawet HQ ostatnio wróciły na moją listę

Jeśli chodzi o tą kobitę, irytowała mnie strasznie, miałam wrażenie że ciągle robiła z igły widły
A ta scena z jej matką

[Księżycowa Kawa]

To chyba dobrze?
Tak to jest, gdy coś nie podejdzie pod gust. Ponadto chyba nic nie stoi na przeszkodzie, aby takich poszukać
Chodzi o scenę czy o samą matkę?

[kejti]

o matkę - wydawała mi się wcześniej znośna ale po tej scenie... przecie to jakiś szatan
i o scenę po tym... rozumiem ostry seks na odreagowanie, niektórzy tak wolą, tylko on ją potem rzuca i do tego jeszcze z pracy wywala sieczka z mózgu
aczkolwiek nadal uważam, że początek fajny a końcówka z jego punktu widzenia mi się mega podobała

[Viperina]

Ale to fajnie, że dyskusja. I jednakowoż, jak by nie mówić, jak by nie patrzeć, książka nie może być kompletnym dnem, skoro o niej rozmawiamy. Gdyby była słaba, to nie tylko nie pisałabym recenzji, ale nawet bym jej nie doczytała, albowiem nie marnuję czasu na rzeczy słabe. Ba, Wy byście nie dyskutowały, gdyby książka była słaba Nie wycofuję się z opinii, że jest tam masa niedorzeczności i nie lubię bohaterów. Paradoksalnie nie oznacza to, że książka jest słaba

[kejti]

a czy ja mówię że źle że się wywiązała dyskusja? właśnie fajnie, jestem ciekawa czy jeszcze ktoś się skusi

[aleqsia]

o matkę - wydawała mi się wcześniej znośna ale po tej scenie... przecie to jakiś szatan
i o scenę po tym... rozumiem ostry seks na odreagowanie, niektórzy tak wolą, tylko on ją potem rzuca i do tego jeszcze z pracy wywala sieczka z mózgu
aczkolwiek nadal uważam, że początek fajny a końcówka z jego punktu widzenia mi się mega podobała

Dało się czytać, tak z przymrużeniem oka przez większość czasu nie było źle, ale ten fragment który przytoczyłaś przekreślił całe moje dobre zdanie o tej książce. Przyszedł do niej

Spoiler:

chyba wstawiony? wziął ją przy ścianie i na wyjściu - można przypuszczać- że zerwał, a rano ona na dodatek znajduje u siebie w skrzynce wypowiedzenie z pracy facet przychodzi z zamiarem jej zwolnienia, a przy okazji wykorzystuje okazje...

kilka razy ten urywek czytałam myśląc że może coś źle zrozumiałam... po takim czymś... sama miałam ochotę w bohatera czymś rzucić. Ona nie powinna chcieć go widzieć na oczy po takim draństwie. I wątpię, żeby Adrian darzył ją jakimś głębszym uczuciem.

odświeżyłam fragment i edytowałam post

[kejti]

Wiesz, że ja też parę razy przewijałam strony aby jeszcze raz wszystko przeczytać? Tutaj taka akcja a bodajże na drugi dzień ta wychodzi z domu i w skrzynce zwolnienie z pracy

[Księżycowa Kawa]

To było bardzo paskudne zagranie; wolę pamiętać końcówkę

o matkę - wydawała mi się wcześniej znośna ale po tej scenie... przecie to jakiś szatan

Wielce paskudna baba, ale po czymś takim Meg wiedziała, jak sobie poradzić z trudnym szefem

[Alias]

Paradoksalnie nie oznacza to, że książka jest słaba

Vip, ale ostatecznie oceniłaś ją 3/10. To w końcu słaba czy... dobra?

[Viperina]

Paradoksalnie nie oznacza to, że książka jest słaba

Vip, ale ostatecznie oceniłaś ją 3/10. To w końcu słaba czy... dobra?

Wg mnie jest słaba. Ale to nie jest książka źle napisana, bo sam fakt, że ją doczytałam do końca, a następnie wywiązała się tu dyskusja, świadczy o tym, że coś w nie jest. Mnie się nie podobała z przyczyn, które opisałam w powyższym wątku.

I żeby napisać jeszcze jaśniej, chwilę później zaczęłam Catherine Bybee Wife by Wednesday, mimo ostrzeżenia Lilii, że harlekinowate nieco. Podobna historia, też z miliarderem w roli głównej, odłożyłam, bo było to tak słabo napisane, że szkoda czasu.

Reasumując, mnie His Secretary rozczarowała mocno, uważam ją za dobrze napisaną* książkę o niedorzecznej treści i z bohaterami, których nie lubię. To nie moja bajka.

*bo czyta się mimo rozdrażnienia z zaciekawieniem i autorka ma lekkie pióro. Forma OK, tylko treść do kitu.

[kejti]

Alias, ja mam takie samo odczucie co Vip. Niby słaba ale ma coś w sobie że człowiek jednak ją przeczyta do końca
Ja byłam zafascynowana początkiem, jak ona zaczęła czytać tą książkę, w ogóle początek na prawdę wchłonęłam
tylko ten ich wyjazd, jak ona grała jego rolę co do autora książki, wszystko popsuł no i końcówka super (od strony Adriana)

W ogóle ten wolontariat był dziwny ze strony Adriana

Spoiler:

niby nie chciał jej tam spotkać a miał założoną jej koszulke i zapuścił brodę

[Viperina]

Mo bo, Kejti, on się w ogóle zachowywał jak ośmiolatek. A ja w sumie nie tego oczekuję od bohatera romansu. Jak już dopuszcza się jakiegoś zachowania z serii "rasowy osioł", to to nie powinno dominować jego postawy. A u Adriana są przebłyski sensownych zachowań w morzu głupot.

[kejti]

A u Adriana są przebłyski sensownych zachowań w morzu głupot.

nic dodać, nic ująć

[Alias]

Wiem, czepiam sie trochę , ale jak oceniłaś na 3, a potem napisałaś:

Gdyby była słaba, to nie tylko nie pisałabym recenzji, ale nawet bym jej nie doczytała, albowiem nie marnuję czasu na rzeczy słabe.

to odniosłam wrażenie, że mówisz jednak bardziej o treści, a nie stylu... więc dlatego dopytałam jak to jest z tą oceną