ROMANSOHOLICZKI

Buntowniczka

Każdy historyczny cykl Lisy Kleypas winien jest mieć swojego Harry’ego Rutledge’a, czyli człowieka który mały interes przemienia w wielkie i świetnie prosperujące przedsięwzięcie, a przy tym ma tyle kasy, że zawstydziłby samego króla Midasa. Nie inaczej w pierwszym tomie cyklu Rodziny Ravenels został nam przedstawiony Rhys Wintersborne. Enigmatyczny i twardy Walijczyk, właściciel największych na świecie domów towarowych, człowiek który czego się nie dotknie obraca to w złoto w tym przypadku w miliony funtów.
W poprzednim tomie nieporozumienie sprawia, że Wintersborne i najstarsza z sióstr Ravenel lady Helen rozstaja się po dość krótkim i bardzo nieudanym narzeczeństwie. Nieśmiała i delikatna Helen, wychowana w kompletnym odizolowaniu od spraw damsko- męskich płoszy się podczas pocałunku z porywczym Walijczykiem. Jego urażona duma i wyobrażenie, że piękna arystokratka nim gardzi ze względu na pochodzenie i majątek zdobyty siłą własnych rąk, nie pozwala mu zostać.
Ich własny tom zatytułowany Buntowniczka rozpoczyna się w chwili, gdy Helen pod nieobecność kuzyna i jego ukochanej wymyka się do siedziby Wintersborna.
Tam następuje pogodzenie się głównych bohaterów a jako, że Rhys namotał w poprzedniej książce i obraził Kathleen poprzednią a zarazem aktualną hrabinę Treaner, kwestia małżeństwa oddala się, gdyż opiekun Helen kuzyn Devon nigdy nie zgodzi się na jej małżeństwo z magnatem.
Rhys wpada więc na „genialny” I to mu genialnie wychodzi bo już pod koniec dnia Rychłego ślubu jednak nie będzie, gdyż na drodze Helen i Rhysa stanie jeszcze kilka mniej lub bardziej kłopotliwych kwestii.
W tym tomie pojawia się także kleypasowska doktor Quinn czyli Garret Gibson, genialna lekarka wykształcona na paryskiej Sorbonie, której talentu ówczesny świat nie potrafi zaakceptować. Mamy także siostry Helen, bliźniaczki Cassandrę i Pandorę. Pandora rozpoczyna karierę jako autorka gier planszowych o czym szerzej dowiemy się w kolejnym tomie, gdzie partnerować jej będzie St. Vincent. Nie mówię jednak o starym, poczciwym Sebastianie, który dochrapał się pewnie już tytułu księcia, ale o jego synu Gabrielu, który zapewne przejął po tatusiu rozpustną praktykę.
Na koniec powiem tylko tyle, że w tym tomie Kleypas mnie trochę zawiodła. Wolałabym żeby nie skupiała się przy każdym akapicie dotyczącym przymiotów Rhysa że ma wór kasy i w ogóle jaki to on twardy jak skała trzymająca Ekskalibur i mroczny jak noc londyńska w listopadzie, ale żeby dała chłopu się wykazać, bo przez całą część epatował mrokiem, ale średnio to udowadniał. Już Helen mnie mile zaskoczyła, bo z nieśmiałej firany powiewającej jak zawiał wiatr, przerodziła się w buntowniczkę, której przeciwnicy mogą naskoczyć.

Przepraszam, ale londyńska noc a nie mgliste walijskie wzgórza?
To dlatego nie przepadam za urbanizacją wiktoriańskiej Brytanii w romansach

Mnie też mocno rozczarowała ta część (a zapowiadała się ciekawie, widziałam to trochę jako Pigmaliona a rebours). No cóż, każda dobra autorka ma w każdym dobrym cyklu jakąś wpadkę. Cieszmy się, że Kleypas zaliczyła swoją na początku cyklu, bo to znaczy, że dalej będzie już tylko lepiej.

Fringilla napisał(a):Przepraszam, ale londyńska noc a nie mgliste walijskie wzgórza?
To dlatego nie przepadam za urbanizacją wiktoriańskiej Brytanii w romansach

Wiało od niego chłodem jak z ośnieżonego szczytu Snowdon!

Może i słabszy ten tom, ale ja i tak kupię . Bo w porównaniu z ostatnio wydanymi historykami to pewnie i tak będzie lepszy

wychodzi na to, że jestem jedyna, której się podobało

Lilio - ja zaczęłam i na razie mi się podoba Więc może nie będziesz sama.

Dokończyłam (wreszcie) Buntowniczkę parę dni temu i muszę przyznać, że myślałam że będzie gorzej. Dużo gorzej. Ale nadal jestem zawiedziona jak autorka pokierowała losami bohaterów. Liczyłam na

Generalnie nawet nawet, bo Kleypas potrafi pisać i nie ujmuję jej tego, ale totalnie czegoś innego się spodziewałam

Mnie się ta część bardzo podobała, więc boję się jak tłumaczenie ją zepsuło
Nawet nie będę sprawdzać, wystarczy mi, że mam w oryginale, więc wiem, co autorka chciała przekazać

Gdzieś już Karina pisała o

Tak, . Coś okropnego

A widzisz, toć to przecież

Mnie akurat ta część kompletnie się nie podobała. Czytałam chyba po francusku. Polskich tłumaczeń romansów historycznych raczej nie tykam nawet, bo z reguły są fatalne.

Lilia (✿◠‿◠) napisał(a):wychodzi na to, że jestem jedyna, której się podobało

Nie tylko tobie Mi wszystko grało i nie mam żadnych uwag.

to się cieszę