ROMANSOHOLICZKI

Niecne zamiary - Elizabeth Hoyt

Tyle o książkach tej autorki było, że w końcu i ja musiałam spróbować.
Nabrałam jeszcze większej ochoty po porównaniu bohatera głównego Lazarusa do Lucjusza Malfoya Oj musiałam przeczytać romans z takim bohaterem! A tym bardziej zaciekawiłam się jak zobaczyłam imię bohaterki głównej, Temperance. Zabijcie, ale miałam przed oczami Bones
Taki duet to duet iście wybuchowy

Od pierwszych stron czułam się zainteresowana historią. Nie było tak jak u Loretty Chase gdzie musiałam się zmuszać i wręcz popychać te strony do przodu. Zupełnie inny styl, zupełnie inny odbiór. Hoyt czytała mi się sama. Jak usiadłam i zaczęłam czytać tak czytałam póki nie skończyłam.

Podobała mi się zarówno postać bohatera głównego jak i bohaterki Oboje byli ciekawie rozpisani. Ona, niczym zakonnica, hmm w przebraniu Inteligentna, temperamentna i dobra. Lazarus jako mroczny, nieprzystępny i z pewnymi 'upodobaniami' skradł moje serce.
Chodź nie powiem, żeby te upodobania z początku mnie nie odstraszyły Ale im dalej tym jednak było lepiej Wszystko miało w sobie odpowiednią ilość i dzięki temu czytało się samo.
Sama historia zabójstw mnie zaskoczyła i te okropne niczym z horroru morderstwa Zupełnie nie podobne do historyków mi znanych.

Przeszkadzała mi jednak ta młodsza siostra bohaterki, wolałabym nie czytać jej POV. Raczej widzieć jej historię z punktu widzenia innych niż jej samej. Nie zapałałam jakoś zbytnią sympatią do niej, co poradzę

Tak po przeczytaniu i po zerknięciu na zapowiedzi kolejnych tomów stwierdzam, że Hoyt chyba lubi wdowy i wdowców

Co do Ducha to
Jednak pomimo jednego małego minusu książka była dla mnie strzałem w dziesiątkę. Te ich przekomarzanki, te iskry, ta chemia między bohaterami, tak tego potrzebowałam Dla mnie to 5 na 5 na GR. I na pewno to nie jest moja pierwsza i ostatnia książka tej autorki.

U mnie w tym przypadku wyszło podobnie. Czytałaś następny?

Próbowałam, ale porzuciłam. Jeszcze do niego wrócę

Na razie czekam, aby dorwać w swoje ręce.

Ja dzisiaj zaczęłam i choć nie wiem co będzie dalej, na teraz powiem, że jest dobrze. Zaskakująco dobrze

Jak dla mnie na razie najlepsza cyklu.

Ja teraz myśląc o Lazarusie mam przez Very też obraz Lucjusza przed oczami

Duzz, a ta tajemnica

Chodzi o

Tak i nawet nie chodzi o sam

Trochę to dziwnie zostało ujęte.

W sumie, czy ja wiem? Młoda dziewczyna z mężem starszym o wiele lat, poważnym, statecznym. Dla mnie to wcale nie było nieprawdopodobne. A pamiętajcie, że poznajemy ją kilka lat po tym, nie wiemy jaka była wcześniej. Może to co widzimy teraz jest właśnie skutkiem tej .

Klarku, bynajmniej nie potępiam bohaterki.

Niemniej sposób w jaki potem się karała - jak dla mnie odpokutowała z nawiązką, czuła się winna tak bardzo, że zamknęła się na emocje i uczucia

Ależ uchowaj abym ja potępiała. Każdy ma prawo do popełniania błędów i to on nosi je potem ze sobą przez całe życie. Te błędy, a raczej konsekwencje, które powstały w jej głowie, moim zdaniem u Temperance widać. I to moim zdaniem brzmi dobrze i wiarygodnie. Jedyne co, to skumulowanie w czasie tych dwóch wydarzeń. Można przyczepić się, że za dużo grzybów w tym barszczu. Z drugiej strony, gdyby śmierć męża nastąpiła później, to w sumie nie wiadomo jak potoczyłyby się ich losy. Ich jako rodziny i jej jako kobiety poszukującej... miłości, emocji, szczęścia

klarek napisał(a):W sumie, czy ja wiem? Młoda dziewczyna z mężem starszym o wiele lat, poważnym, statecznym. Dla mnie to wcale nie było nieprawdopodobne. A pamiętajcie, że poznajemy ją kilka lat po tym, nie wiemy jaka była wcześniej. Może to co widzimy teraz jest właśnie skutkiem tej

Spoiler:

zdrady

.

On był starszy? Wydawało mi się, że byli w podobnym wieku.
Nie chodziło mi o, raczej o jej reakcje na to, co się stało później, jak to zostało przestawione.

Kurcze, sama już nie pamiętam czy ten jej mąż był dużo starszy czy nie

Kawo, w sensie?


Klarku, autorka trochę przekombinowała jak dla mnie. Jednak fakt, że nie tego się spodziewałam, świadczy pewnie o tym, jak Temperance się zmieniła

Dziewczynki pamiętajcie o spoilerach

Tak, on był znacznie starszy i właśnie jak pisała Aralk stateczny, poważny.
Nie mogła liczyć na porywy namiętności z jego strony więc gdzieś

Mnie chyba bardziej dziwiło te jej pokutowanie niż sam fakt
Jak nie akceptuję takich czynów u bohaterów tak ją jakoś potrafiłam zrozumieć i w pewien sposób usprawiedliwić. Tylko potem troszkę za mocno chciała te swoje grzechy odpokutować.

Duzz jej kara była totalnie nie adekwatna do winy. Sama nie przepadam za takimi wątkami, jakkolwiek jestem w stanie ja zrozumieć, ale tym swoim umartwieniem się i zamknięciem w sobie odpokutowała w zupełności

Ancymmonnekk napisał(a):Kawo, w sensie?

Spoiler:

Ja trochę miałam wrażenie, że ona bardziej tej zdrady żałuję, niż tego że jej mąż umarł.

Coś w tym jest

Kawo ale tak trochę wyszło. Pytanie,

Takie miałam wrażenie ogólnie chyba dawniejszej Temperance nie polubiłabym do końca

Duzzz, przepraszam, ale w pewnym momencie miałam wrażenie, że piszę o tym samym w trzech różnych tematach i chyba się pogubiłam

Monku, wcale nie jestem przekonana czy ona by to dalej robiła.

Całkiem możliwe.
Nie pasowali do siebie, a Temperance za bardzo chciała się wpasować w określoną ramę; dopasować się do oczekiwań zamiast być sobą; resztą chyba dopiero odkrywała siebie.

Ja już wszędzie wszytsko grzecznie pospojlerowałam

Dziewczyny ja już sama nie wiem. Temperance z przeszłości i teraźniejsza Temperance tak się w moim mniemaniu różniły, że nie umiałam tego sobie ułożyć w głowie. Coś mi zgrzytało i sama nie wiem co

Dla mnie autorka za bardzo to rozdmuchała, za dużo w tym dramatyzmu ulokowała

Na szczęście nie rzucało się zbyt mocno w oczy.

duzzza22 napisał(a):Mnie chyba bardziej dziwiło te jej pokutowanie niż sam fakt

Spoiler:

zdrady.

Ja ci powiem,że byłam mocno zaskoczona. W takich historiach babki są strasznie cnotliwe
Nie pamiętam teraz żadnej książki w której

Kobiety, mężatki, miewają