ROMANSOHOLICZKI

Mogło być dobrze. Blurp obiecujący. Okładka ujdzie (panna ma kozie oczy, dosłownie poziome źrenice). Ale, kurka, zawartość pozostawia wiele do życzenia.
Znów recenzuję Polkę. Polkę, która porwała się z motyką na słońce i z której Helena Mniszkówna byłaby dumna, taki miszmasz, i takie siekane kotlety miast konkretnej książki. Czasy przemieszane, raz teraźniejszy, raz przeszły (słońce zaszło, zmierzch zapada - dosłownie mi się skojarzyło), do tego wspomnienia raz jej, raz jego. Opisy, cóż to się z nimi i ich familiami przed wojną działo, co ich doprowadziło do miejsca, w którym się znaleźli na początku powieści. Spoko, zrobić małą retrospekcję, ale mnie naprawdę guzik obchodzi, że Laszlo węgierski hrabia, szwagier Debory, znudził się swoją małżonką, czyli Debory siostrą, i nie protestował jak mu żonę brali "do gazu"... Wiem, może to i brutalne, ale autorka lubuje się w opisach, metaforach i porównaniach z czapy, zdaniach urwanych w połowie, aby kolejne od połowy zacząć.
Książce mogę przyznać plus za dobrą korektę, bo o tyle, o ile przeczytałam, dalej przejrzałam - jest naprawdę pod tym względem dobrze wydana. Ale redakcja leży i kwiczy, leży i płacze, bo redaktorka chyba bała się powiedzieć autorce przykrą prawdę, że trza by obrobić i wygładzić więcej niż trochę (a redaktor książki mimo wszystko nie napisze od nowa, jeno "ohebluje" po autorze). Redaktor techniczny miał chyba wygładzić po autorce i redaktorce, ale też baboka strzelił, bo raz mamy ZSRS (czyli ok nazwa państwa na tamte czasy), niedługo potem ZSRR (ojej, wtopa...). Może się czepiam, ale wiem, na czym praca redaktora polega, na studiach i praktykach się trochę tekstów napoprawiało.
Momentami miałam fazę "dam radę, dam szansę". Jednak im dalej w książkę, tym bardziej akcja się mota, trochę o zupie, trochę o pupie. Wspomnienia bohaterów nie wiem po co i na co wprowadzone. Część pierwsza "Wojna", część druga "Miłość". Ta część druga to chyba mylnie zatytułowana, bo miłości tam tyle, co kot napłakał. Mamy jeszcze epilog, który ze swą treścią jest jak dla mnie gwoździem do trumny. Można było skończyć bez epilogu, a tak nie wiem, czy autorka serio to napisała, czy to fikcja literacka (chodzi mi o epilog).
Historia pięknej, utalentowanej muzycznie Debory i "niegrzecznego chłopca" esesmana Bruna mogłaby mieć potencjał. Gdyby ktoś autorkę pokierował, doradził. Gdyby autorka sama na spokojnie przeczytała to, co napisała, tak obiektywnie i na zimno, bez zachłyśnięcia się swą twórczością. Bo ja się kiedyś też zachłystywałam tym, co tworzyłam. Teraz, piętnaście lat później, jak czytam, to płaczę ze śmiechu, takie to grafomańcze. Takie Mniszkównowate. Takie Wydrowate, chyba mogę mówić od dzisiaj.
Jak widać, zachwycona nie jestem. Miało być dobrze. Wyszło jak zwykle. Znów odechciało mi się polskich autorek.

serio - można popełnić romans mając taki temat i bohaterów?

wzdragam się.

Tak, też mi ciarki przeszły po plecach, jak przeczytałam blurba. Owszem, Niemiec i Żydówka, OK, ale esesman? No nie. Są granice.

Przyznam, że nawet nie mam ochoty sobie tego wyobrażać

są próby, ale... kurcze...
są granice romansowe jak dla mnie.

Widocznie autorka chciała być oryginalna

Nie wiem dlaczego mi sie nie zrobil spoiler, wykonczy mnie ten tablet

[/Ona

]/spoiler]

popsułaś nawias na końcu.

O dzieki wielkie Laptop mi zdechl i jeszcze troche sie musze pomeczyc z tabletem.

giovanna napisał(a):

Spoiler:

Ona na poczatku wojny jest sanitariuszka i ratuje mu zycie gdy o ile dobrze pamietam wjechal na mine i ma zmiazdzona noge ( zaklada mu opaske uciskowa ), mimo protestow przyjaciol twierdzi, ze to tez czlowiek. Jak sie pozniej okazuje te noge mu amputowano i Bruno "nalezy" do jakiejs zmotoryzowanej jednostki i pracuje raczej administracyjnie. Potem ona zostaje zlapana i wieziona do Auschwitz chyba, ucieka z transportu, Bruno bierze udzial w lapance, poznaje ja i odwdziecza sie jej odwozac ja do Krakowa. Pozniej spotykaja sie przypadkowo kilka razy, on "lazi" za nia, poznaja sie rozmawiaja, ratuje ja podczas lapanki i pozniej po jakims zamachu na "hitlerowska szyche" ona jest ranna znow jej pomaga i ukrywa w swoim mieszkaniu. Wyciaga tez z wiezienia jej przyjaciela. Pod koniec wojny Bruno dostaje "przeniesienie" do podobozu koncentracyjnego w Gliwicach, nie chce tego, ale nie ma wyjscia. Nie chce sie spotykac z Debora, chleje na umor, w koncu dzien przed jego wyjazdem sie spotykaja, spia ze soba. Po wojnie okazuje sie, ze Debora urodzila jego dziecko, a on jest aresztowany jako zbrodniarz wojenny i czeka na proces. Jednak podczas wojny w obozie byl uznawany za "ludzkiego" niemca, bo nie bil, udawal, ze nie widzi gdy przemycano wiezniom jedzenie, nie wykonal rozkazu rozstrzelania wszystkich wiezniow, kazal im "otworzyc" kuchnie i czekac na wyzwolenie. Ten przyjaciel Debory, ktory zostal uratowany z wiezienia jest lekarzem, zostaje wezwany wiezniow aby ich "podreperowac" przed procesem, Bruno gdy slyszy jego nazwisko prosi o przekazanie Deborze, ze jednak uratowal swoja dusze. A Debora w tym czasie jest narzeczona zyda, ktory sciga zbrodniarzy i ich " przesluchuje". Gdy przyjaciel jej mowi, ze Bruno bedzie sadzony ona decyduje sie zeznawac na jego korzysc, jak sie okazuje nie tylko ona, bo zglosili sie tez byli wiezniowie, ktorzy tez zeznaja na jego korzysc i Bruno zostaje uniewinniony. Narzeczony orientuje sie, ze dziecko Debory to syn Bruna i na pozegnanie jeszcze go masakruje. Niemca odwoza do szpitala, sa swieta Bozego Narodzenia i ona czuwa przy jego lozku, przychodzi byly narzeczony, pozniej popelnia samobojstwo. Znajomy Debory ( bardziej bylego narzeczonego ) mowi jej ze zostanie oskarzona o spowodowanie jego smierci, zreszta po zeznaniach na korzysc niemca nie ma czego w Polsce szukac, daje im falszywe dokumenty i bilety i kaze uciekac do zachodnich Niemiec,gdzie mieszka matka i brat Bruna. Ucieczka sie udaje i po jakims czasie Debora i Bruno sie pobieraja ..... To tak w skrocie i chaotycznie. Ksiazka jest "dziwnie" napisana, ale czytalam gorsze.

Nie wiem dlaczego mi sie nie zrobil spoiler, wykonczy mnie ten tablet

Gorsza to zdecydowanie K.N. Haner "Na szczycie", recenzowałam w zeszłym roku. Od tamtej pory pierwsza przeczytana przeze mnie polska autorka to właśnie ta nieszczęsna Wydra i masz ci los... Teraz nie mogę chociaż płakać, bo zanim się szarpnęłam i kupiłam to "arcydziełko", dorwałam je w lokalnej bibliotece.
Mnie o dziwo jakoś ten esesman w tytule nie odrzucił, może masochistką jestem. I de facto Bruno to tak trochę dziecko epoki - zwerbowany za młodu, z mózgiem wypranym gadkami Hitlera i jego pomagierów.
Mały OT warto obejrzeć sobie film "Czarna księga", też pojawia się motyw miłości Żydówki i Niemca.

ale SSman... no kaman, Wermacht jeszcze bym zrozumiała (chodzi mi o opcję jakiegokolwiek HEA).

Dostałam tę książkę i miałam się za nią wziąć niedługo... Ale się zniechęciłam...

A mi się podobała. No wiem, że to dwa różne światy, że taka miłość nigdy nie powinna mieć miejsca. Jednak lubię czytać o miłości niemożliwej, która nigdy nie powinna się zdarzyć.

Da się czytać, nie?

czytać się da,choć zachwytu trudno się spodziewać...

Willa napisał(a):A mi się podobała. No wiem, że to dwa różne światy, że taka miłość nigdy nie powinna mieć miejsca. Jednak lubię czytać o miłości niemożliwej, która nigdy nie powinna się zdarzyć.

Nie mam nic przeciwko takiemu wątkowi, ale mimo wszystko to powinno mieć sens i jakoś trzymać całości.