Darling Beast - Elizabeth Hoyt (Viperina)
Napisane: 10 kwietnia 2015, o 08:25Darling Beast (Maiden Lane 7) - Elizabeth Hoyt
Siódmy tom Maiden Lane. Powiem tak: im dalej, tym lepiej. Co prawda, na razie moją ulubioną częścią cyklu pozostaje Duke of Midnight, ale i tom siódmy jest całkiem nieźle napisany.
Kolejne podejście pod Piękną i Bestię, do której to baśni Hoyt ma chyba słabość, a na pewno dobrą rękę.
On: Apollo Graves, wicehrabia Kilbourne, spędził cztery lata w Bedlam, szpitalu dla psychicznie chorych, niesłusznie oskarżony o zabicie (a dokładniej bestialskie zarżnięcie) trójki przyjaciół. Wydarzenie miało miejsce bo fest popijawie, którą panowie zorganizowali sobie w jednej z tawern pod Londynem. Rankiem odnaleziono otumanionego Apolla z nożem w ręku przy ciałach przyjaciół. Apollo niczego nie pamięta, ale najprawdopodobniej został odurzony narkotykiem. Uznany za szalonego, został zamknięty w Bedlam, skąd po czterech latach uwolnił go książę Wakefiled, szwagier in spe. Apollo, który jak się okazuje, posiada zawód wyuczony, zatrudnia się jako ogrodnik (no dobra, projektant zieleni miejskiej) u przyjaciela Asy Makepeace'a, pobieżnie, roboczo nazywanego panem Hartem. Pan Harte buduje właśnie nowy teatr i park rozrywek, w którego realizacji pomaga mu właśnie Apollo, który notabene zainwestował w to przedsięwzięcie także i swoje własne, dość mizerne, środki.
Ona: Lilly Stump, topowa aktorka Londynu, niestety w trudnych warunkach materialnych obecnie, bo sprzedała się na wyłączność panu Harte'owi, którego teatr się spalił. W związku z tym ma wilczy bilet do innych teatrów, nie ma środków na utrzymanie siebie, siedmioletniego synka i służącej i musi mieszkać w spalonym teatrze Harte'a w oczekiwaniu na otwarcie nowego teatru.
Państwo poznają się właśnie na terenie spalonego teatru i parku, gdzie Lilly mieszka z synem i służącą, a Apollo pracuje. Apollo początkowo nie mówi, bo stracił głos wskutek pobicia przez strażników w Bedlam. Apollo jest ogromny, niemy, z wyglądu przypomina potwora. Lilly bierze go za osobnika nieco upośledzonego umysłowo, ale szybko przekonuje się o pomyłce. No i tak rozwija się ich znajomość. Bo znowu jest fajnie: żadnych piorunów z jasnego nieba, żadnych erekcji od pierwszego spojrzenia. Przyjaźń, rozmowy, poznawanie się. Bohaterowie bardzo lubią z sobą rozmawiać, nawet jeśli na początku jest to mocno utrudnione, bo Apollo nie mówi, tylko pisze. On pokazuje jej projekty parku, ona mówi mu o sztuce, którą pisze (bo Lilly jest także utalentowaną dramatopisarką). Lilly nie wie, kim jest Apollo. A kiedy się dowiaduje, to
Akcja toczy się dość wartko, bo musimy oczywiście wyjaśnić, kto i dlaczego zabił trzech przyjaciół Apolla. Apollo musi odzyskać dobre imię i tytuł oraz powieść ukochaną do ołtarza. W bonusie mamy także dodatkową tajemnicę związaną z Lilly, dość ładnie i ciekawie wyprowadzoną i rozwiązaną.
Czyta się dobrze, bohaterowie są prawdziwi i fajni. Żadne z nich nie jest denerwujące, ich zachowania są prawdopodobne, chemia między nimi sympatycznie zarysowana. Do tego dobrze rokujący bohaterowie drugoplanowi, ze szczególnym uwzględnieniem księcia Montgomery'ego, z którym wiążę duże nadzieje na dziesiąty tom serii (ósmy będzie o Phoebe i Trevillonie, bohaterem dziewiątego ma być Asa Makepeace).
Całość ładnie otoczona nową wersją legendy o Ariadnie, Tezeuszu i Minotaurze.
Ogólnie 9/10 (w zasadzie nie wiem, dlaczego 9, a nie 10, bo nie mam się do czego przyczepić
)
Siódmy tom Maiden Lane. Powiem tak: im dalej, tym lepiej. Co prawda, na razie moją ulubioną częścią cyklu pozostaje Duke of Midnight, ale i tom siódmy jest całkiem nieźle napisany.
Kolejne podejście pod Piękną i Bestię, do której to baśni Hoyt ma chyba słabość, a na pewno dobrą rękę.
On: Apollo Graves, wicehrabia Kilbourne, spędził cztery lata w Bedlam, szpitalu dla psychicznie chorych, niesłusznie oskarżony o zabicie (a dokładniej bestialskie zarżnięcie) trójki przyjaciół. Wydarzenie miało miejsce bo fest popijawie, którą panowie zorganizowali sobie w jednej z tawern pod Londynem. Rankiem odnaleziono otumanionego Apolla z nożem w ręku przy ciałach przyjaciół. Apollo niczego nie pamięta, ale najprawdopodobniej został odurzony narkotykiem. Uznany za szalonego, został zamknięty w Bedlam, skąd po czterech latach uwolnił go książę Wakefiled, szwagier in spe. Apollo, który jak się okazuje, posiada zawód wyuczony, zatrudnia się jako ogrodnik (no dobra, projektant zieleni miejskiej) u przyjaciela Asy Makepeace'a, pobieżnie, roboczo nazywanego panem Hartem. Pan Harte buduje właśnie nowy teatr i park rozrywek, w którego realizacji pomaga mu właśnie Apollo, który notabene zainwestował w to przedsięwzięcie także i swoje własne, dość mizerne, środki.
Ona: Lilly Stump, topowa aktorka Londynu, niestety w trudnych warunkach materialnych obecnie, bo sprzedała się na wyłączność panu Harte'owi, którego teatr się spalił. W związku z tym ma wilczy bilet do innych teatrów, nie ma środków na utrzymanie siebie, siedmioletniego synka i służącej i musi mieszkać w spalonym teatrze Harte'a w oczekiwaniu na otwarcie nowego teatru.
Państwo poznają się właśnie na terenie spalonego teatru i parku, gdzie Lilly mieszka z synem i służącą, a Apollo pracuje. Apollo początkowo nie mówi, bo stracił głos wskutek pobicia przez strażników w Bedlam. Apollo jest ogromny, niemy, z wyglądu przypomina potwora. Lilly bierze go za osobnika nieco upośledzonego umysłowo, ale szybko przekonuje się o pomyłce. No i tak rozwija się ich znajomość. Bo znowu jest fajnie: żadnych piorunów z jasnego nieba, żadnych erekcji od pierwszego spojrzenia. Przyjaźń, rozmowy, poznawanie się. Bohaterowie bardzo lubią z sobą rozmawiać, nawet jeśli na początku jest to mocno utrudnione, bo Apollo nie mówi, tylko pisze. On pokazuje jej projekty parku, ona mówi mu o sztuce, którą pisze (bo Lilly jest także utalentowaną dramatopisarką). Lilly nie wie, kim jest Apollo. A kiedy się dowiaduje, to
Spoiler:
Akcja toczy się dość wartko, bo musimy oczywiście wyjaśnić, kto i dlaczego zabił trzech przyjaciół Apolla. Apollo musi odzyskać dobre imię i tytuł oraz powieść ukochaną do ołtarza. W bonusie mamy także dodatkową tajemnicę związaną z Lilly, dość ładnie i ciekawie wyprowadzoną i rozwiązaną.
Czyta się dobrze, bohaterowie są prawdziwi i fajni. Żadne z nich nie jest denerwujące, ich zachowania są prawdopodobne, chemia między nimi sympatycznie zarysowana. Do tego dobrze rokujący bohaterowie drugoplanowi, ze szczególnym uwzględnieniem księcia Montgomery'ego, z którym wiążę duże nadzieje na dziesiąty tom serii (ósmy będzie o Phoebe i Trevillonie, bohaterem dziewiątego ma być Asa Makepeace).
Całość ładnie otoczona nową wersją legendy o Ariadnie, Tezeuszu i Minotaurze.
Ogólnie 9/10 (w zasadzie nie wiem, dlaczego 9, a nie 10, bo nie mam się do czego przyczepić
)
Uwielbiam Maiden Lane 
Ciągle wstrzymuję się z przeczytaniem 6. i 7. części, zostawiam je na maj, tak aby być na bieżąco przed premierą 8. części, choć biorąc pod uwagę ciągły deficyt czasu powinnam zacząć je czytać już teraz...
Pamiętam jak pojawił się na chwilę aby bronić czci Silence i momentalnie się ulotnił, intryguje mnie łobuz jeden 
oraz relacje Apollo-szwagier 
). Ani przez moment nie było nudno, autorce udało się nawet zaskoczyć mnie historią pochodzenia Indio (swoją drogą widać, że Hoyt ma słabość do oryginalnych imion) . Po przeczytaniu ok. 10-ciu książek Hoyt muszę stwierdzić, ze pisze ona jedne z najlepszych scen erotycznych,nie jest ani za grzecznie ani za wulgarnie, dla mnie dokładnie w punkt 
Nawet zapisałam sobie w kajeciku, że skarżył się w tej części na niejaką Miss Royle, która okazała się oporna na jego niewątpliwy urok osobisty... Kto wie, może będą z tego dzieci 
Dla mnie najspokojniejsza była chyba 1. część, taki przedłużony prolog, zawiązanie akcji dla kolejnych książek...
Coś ostatnio sporo kulawych bohaterów. Moda jaka czy co?