ROMANSOHOLICZKI

Jednym zdaniem: wszystko mi się podobało!
A więcej? Cóż, zaczyna się smutno, taki prolog smutku. Potem poznajemy Lucy Snow- wyniosłą (chociaż próbuje przełamywać lody), dumną córkę Admirała. Wychowaną na wartą i godną sławy swojego ojca. I to właśnie Lucy zostaje porwana przez słynnego pirata kapitana Dooma. Porwana przez pomyłkę, więc szybko oddana ojcu. Jednak kapitan na pożegnanie całuje Lucy, a ona pokazując swój charakter rani go nożykiem do papieru. I jak by nie udawała ten pocałunek wiele dla niej znaczył.
W związku z całą sytuacją Admirał zatrudnia ochroniarza - Gerarda. I tu zaczyna się część pierwsza. Ta część mogłaby być typowym regencyjnym słodziakiem o biednej Lucy i jej rycerzu na białym koniu. A nie jest. Bo bohaterowie wcale nie chcą ze sobą przebywać : Gerard ma swój plan, który Lucy psuje. Lucy czuje, że on jej nie lubi i postanawia uprzykrzyć mu życie. Do tego dochodzi Admirał - paw, zarozumialec i tyran. Razem z Gerardem poznajemy powoli Lucy, jej dom, otoczenie. Jak to w przypadku takich historii bywa prawda nie jest taka oczywista. Zaczynamy widzieć skąd ten chłód i powaga Lucy, zaczynamy nie lubić Admirała - egoisty i terrorysty. Całe jego zachowanie to obłuda i znęcanie się psychiczne nad Lucy. Gerard zaczyna lubić, a potem pragnąć Lucy. A Lucy? Kiedy już skończyła mu dokuczać, kiedy już pozwoliła sobie na zdjęcie maski to ... zakochała się. I zapragnęła oddać ukochanemu. Bo cóż może ja spotkać lepszego od szlachetnego, bohaterskiego i walecznego mężczyzny?
I wtedy następuje część druga. Piękny i idealny romans Lucy okazuje się kłamstwem, nawet kiedy chciałaby jakoś sobie wszystko ułożyć to Gerard - przepraszam kapitan, nie tylko nie ułatwia ale i dodatkowo rzuca kłody. Świat Lucy się wali - w końcu musi przyznać, że jej ojciec to kanalia, musi zmienić całkowicie swoje zdanie o rycerzu, którego pokochała... czy na lepsze? Nie powinna: bo to pirat, bo oskarża jej ojca o zbrodnie, bo ją porwał i traktuje okropnie... ale czy na pewno? Poznajemy w tej części świat Gerarda, jego załogę, jego przeszłość i ... och, okazuje się, że Rycerz w zbroi to nic w porównaniu z tym, którego Lucy jednocześnie pragnie, kocha i nienawidzi.
Strasznie podobał mi się moment, kiedy postanowiła go uwieść i już.. już.. dobijała do portu, a tu... ojciec postanowił ja uwolnić. Ależ była na niego zła Tyle, że potem się okazało, że nie przybył jej uratować...
Lucy postanawia walczyć i walczy, zagrzewa do walki z ojcem ludzi Gerarda, walczy ze sobą. Lecz muszą się poddać. Gerard zostaje postawiony przed sądem...
Mamy jeszcze wątek matki Lucy - ważny , a jednak bardzo szczątkowy. W końcówce pojawia się pamiętnik Annemarie i ma wpływ na Lucy. Jednak czy wart tytułu książki? Nie. A sam wątek IMHO powinien być bardziej rozwinięty, bo ma zdecydowany wpływ na wszystkich bohaterów.

Czytałam naprawdę zaciekawiona. Wszystko takie naturalne, ludzkie, logiczne. Ludzie z wadami, ludzcy, prawdziwi. Historia też, jak na romans , logiczna i dobrze płynąca. Och jak nie lubię Admirała. Och jaki Gerard był normalny, a jednocześnie cudowny . I Lucy - z jej wadami, złością, ale i opanowaniem i dumą.

Czytałam to ładnych parę lat temu i pamiętam, że bardzo mi się podobało. No ale ja w ogóle lubię Medeiros

ale to taka ładna i nieudziwniona historia...

A ja jak lubię Medeiros, tak Pamiętnik jakoś mi nie podszedł

Zadnej ksiązki Medeiros jeszcze nie przeczytałam. A skoro mówisz ze w tej wszystko ci sie podobało, to jest to dla mnie ważna rekomendacja. Ja, jak na razie stwierdzilam tak tylko przy jednej ksiązce, a troche już ich przewaliłam. Wciagam więc Medeiros na listę "do przeczytania w najblizszym czasie".

aur_ro- nie ma zdrad (w sensie łóżkowym), wydumanych dramatoz... Bohater nie jest bogatym hulaka i uwodzicielem, bohaterka nie jest gwiazda sezonu. Akcja nie toczy się na balach lecz w domu i na statku. Nie zakochują się od pierwszego wejrzenia. Mają wady - zwłaszcza Lucy. Podobało mi się...

Czytałam i podobało mi się. Może nie początek, ale później się rozkręciło.
Popatrzyłam na bbn, nie czytałam tylko albo jeszcze 4 książek. Myślałam, że więcej

Kasiag napisał(a):A ja jak lubię Medeiros, tak Pamiętnik jakoś mi nie podszedł

Jak nie przepadam za Medeiros, tak Pamiętnik był ok
Nawet znalazłam jakąś swoją szczątkową recenzję tej książki, zastanawia mnie tylko co miałam na myśli pisząc, że jest "subtelna"

szuwarku, narobiłaś mi ochoty na powtórkę

bo jest subtelna: nie rzucają się na siebie, nie zakochują jakby ich piorun uderzył. Przecież najpierw Gerard przekonuje się do \lucy, poznaje ją i powoli pokochuje. tak samo Lucy - najpierw go nie lubi a potem znajduje w nim oparcie i siłę ... potem razem ze soba walczą ale i cały czas poznają się...

Czytałam już jakiś czas temu i przyznać muszę, że wyleciała mi z głowy cała fabuła

a pamiętam że podobało mi się, oceniłam na 4,5

ja też czytałam..xD a myślałam że nie. ;D

Lucy to ta od parasolek? czy coś mi się zlało??

Podobało mi się Po tytule za Chiny bym sobie nie przypomniała, ale po recce bardzo dobrze pamiętam historię

Z parasolkami mi się kojarzy Sara z "Podarunku" Garwood Ale może ta też miała przygody z nimi. Nie wiem, nie czytałam

tyle się czytało, że trudno spamiętać szczegóły.

Ale mi się tak Lucy właśnie kojarzy: cała w koronkach, lokach, rękawiczkach i z tą nieszczesną parasolką

Lucy bez parasolek

Lesta - nie ma parasolek. nie ten pirat i nie ten statek

trzeba zacząć się ograniczać! wszytsko mi się zlewa

to tu, i łzamał karierę zanim stał się piratem

no to nie jest jednak z moja głową tak źle