Mr. Impossible - Chase Loretta (Agaton)

[Agaton]

"Mr. Impossible" - Chase Loretta

Miłość w cieniu piramid...

Egipt, rok 1821.
Daphne Pembroke specjalizuje się w odczytywaniu starożytnych papirusów. Właśnie pracuje nad szczególnym jego egzemplarzem, prezentem od swego brata. Ten dar jest wyjątkowy, choćby przez wzgląd na szczególnie starannie wykonane ilustracje oraz zdobienia, a także pismo hieroglificzne. Okazuje się jednak, iż sprzedawca owego znaleziska, chcąc zarobić jak najwięcej na potencjalnych kupcach, rozpowiadał historie o wielkim skarbie, który można znaleźć dzięki cennemu dokumentowi. Kobieta wątpi w te opowieści, choć nawet jeśli byłyby one prawdziwe, nikt nie był w stanie odczytać tajemniczej wiadomości. Przy czym nie wszyscy obdarzeni są tak bystrym umysłem i znajdą się chętni do poszukiwań ukrytego bogactwa. Pojawia się pewien problem. Raz, papirus jest w posiadaniu bohaterki, zatem trzeba go jakoś zdobyć. Najłatwiejsza droga? Kradzież. Dwa, ktoś musi przetłumaczyć wymarły język, by poszukiwacze mieli odpowiednie wskazówki. Decyzja? Porwanie sławnego znawcy starożytnego Egiptu. Trzy, kto powiedział, że jest nim nasza bohaterka? Nikt. Cały świat wierzy, że geniuszem jest Miles Archdale, brat Daphne. I to właśnie on znika. Sprawa szybko dociera do pani Pembroke, a ta bezzwłocznie zaczyna działać. Niestety, konsul w Kairze nie jest zbyt chętny do współpracy. Po cichu informuje swego sekretarza, iż zapewne pan Archdale spędza wolny czas w domu publicznym, a palony przez niego haszysz zaburzył jego poczucie czasu. Postanawia przy tym nie zniechęcać do siebie młodej kobiety, a jednocześnie pozbyć się problemu. Oferuje jej do pomocy Ruperta Carsingtona, który siedzi w więzieniu za bójkę z żołnierzem-policjantem. Chcąc nie chcąc, dziewczyna decyduje się na współpracę, której owoce zaskoczą niejednego.

Ona - Daphne Pembroke
Lat 29, wdowa. Niezwykle inteligentna, ale nieco zamknięta w swoim świecie badań historii krainy leżącej nad Nilem. Sama o sobie twierdzi, że jest nudna, nieciekawa, zdecydowanie niekobieca. Choć swym wyglądem przyciąga uwagę niejednego mężczyzny, wierzy, iż jej umysł jej w pewnym sensie defektem. Magiczne rozwiązanie zagadki? Jej mąż był starym pajacem z kompleksami. Niemal trzy razy starszy, zazdrościł młodej żonie jej zdolności językowych, wyjątkowej bystrości, energii i entuzjazmu. Bezustannie powtarzane przez niego słowa: Tego nie wolno. To nie wypada. Tamto jest niekobiece., obniżyły jej poczucie wartości, jako kobiety, do raczej niskiego poziomu. Jak później stwierdza Miles, po niemal miesiącu przygód, bohaterka nie przypomina siebie samej. I tu niespodzianka, bo oto jest prawdziwa Daphne.

On - Rupert Carsington
Lat 29, kawaler. Czwarty syn lorda jakiegoś tam (O tak, też chciałam móc kiedyś sobie napisać coś w tym guście). Został wysłany do krainy słynącej z piramid, gdyż ojciec uznał, że dobrze mu zrobi taka wyprawa. Cieszący się niezbyt pozytywną opinią hulaka, miał pomagać konsulowi. Na czym ta pomoc miała polegać? Według samego zainteresowanego na kopaniu w piasku i poszukiwaniu staroci w pełnym słońcu. Na pewno nie brakuje mu pewności siebie, poczucia humoru, dystansu wobec świata i uroku. W końcu kochają go nawet koty i mangusty. O ludziach już nie wspominając. Cuduś taki.

Przyznam się szczerze, iż przez moment wahałam się czy powinnam w ogóle pisać na temat tego tytułu. Powód dość dziwny, bo nie jestem w stanie go do końca sprecyzować. Niby wszystko jest w porządku: dobrze napisana historia, ciekawy pomysł, interesujący bohaterowie. Do tego duża dawka humoru, a na deser Egipt. Niestety, co jakiś czas coś mnie drażniło. Niewidoczne, ale wyczuwalne. Czy to ten piasek z pustyni? Miałam wrażenie, iż, jakimś cudem, roller coaster był. Tylko nie potrafię wskazać gdzie... No, i miałam pewien problem z ogarnięciem postaci bohaterki. Jakoś nie składała się w mojej głowie w całość.

Czy ja już pisałam jak bardzo lubię, wręcz kocham, egzotyczne scenerie? Pewnie tak, ale się powtórzę. Ubóstwiam. A w tej książce Egipt był niesamowity. Opisany w taki sposób, że niemal czułam upał i piekące słońce oraz słyszałam chrzęst piasku. Podobnie jeśli chodzi o piramidy czy rejs łodzią po Nilu. Dla mnie to było naprawdę coś. I choćby za to stwierdzam, iż trzeba tę opowieść przeczytać.

Co do humoru dochodzę do wniosku, że tam faktycznie było się z czego śmiać. Nie tylko w ogóle, ale i często. Zdecydowanie częściej niż w niektórych propozycjach, których celem jest wywołanie tej konkretnej reakcji. Tutaj zwykle wynika to z robienia z siebie półgłówka przez bohatera, szczególnie, gdy chciał rozbawić swą towarzyszkę lub po prostu odwrócić jej uwagę od niezbyt miłych przemyśleń. Przykładów nie podam, jednak jest ich sporo. Chyba pierwsze parsknięcie nastąpiło, gdy sekretarz kairskiego konsula namawiał bohaterkę do zdecydowanie się na pomoc ze strony Ruperta. Coś w tym guście, iż chociaż może być imbecylem, to przynajmniej jest pogodny i radosny. Potem jeszcze dużo, dużo więcej, a w pamięci utknęły mi imiona zwierzaków. Koty zostały nazwane Gog i Magog, zaś mangusta Marigold.

Co tam jeszcze? Nie wiem, bo milion rzeczy mi do głowy przychodzi, by za chwilę umknąć. Porządnie, zabawnie i z pomysłem, chyba nic więcej nie trzeba dodawać. Za to można by coś ująć, no.
Pierwszy raz zdarzyła mi się taka sytuacja, jak w tym przypadku. Wiadomo, co autorka, a nawet konkretne dzieło, to inny sposób i natężenie przedstawienia scen erotycznych. Dla mnie i dużo, i mało jest odpowiednie. Przy czym, co dziwi mnie samą, czytając tę konkretną książkę, zdecydowanie odebrałabym pozytywnie wycięcie tego czy owego. Pojęcia nie mam dlaczego, po prostu takie miałam wrażenie. Czy byłoby tutaj co ciąć? Nawet jakoś niespecjalnie, a i tak chciałam dorwać nożyczki. Ciekawe, doprawdy.

Dla ścisłości. Jest to druga część serii Carsington Brothers, żeby nie było wątpliwości.

Podsumowując, dochodzę do wniosku, iż nie dziwię się, że pani Chase cieszy się sporym/dużym zainteresowaniem. Gdyby nasze wydawnictwa zdecydowały się na na zapoznanie polskich czytelniczek z tą autorką, wróżę sukces. Szkoda tylko, iż nic nie zapowiada, by miało to nastąpić.
Czy polecam? Zdecydowanie! Ostrzegam jedynie, że ja, choć z lektury jestem bardzo zadowolona, miałam dziwne odczucie pewnego niepokoju i huśtawki. Może komuś też się coś takiego zdarzy, może i nie. Jakby co, już wiecie.

[ewa.p]

zachęcające,nawet bardzo.Po polskiemu istnieje?Bo chętnie przeczytam w takim wypadku.Historyk,egzotyczna sceneria,ciekawi bohaterowie-same zalety

[Agaton]

Niestety, nie ma po polsku. Ja też bardzo żałuję, bo w sumie trochę mi smutno, że narobię komuś smaka, a potem nie ma jak przeczytać

[ewa.p]

trudno,muszę sie obejść smakiem...szkoda,bo bardzo zachęcająco brzmiało

[Agrest]

Kocham Ruperta Mam słabość do wygłupiających się bohaterów I kocham to, że tak długo nie zna nawet imienia Daphne i myśli o niej per Mrs Pembroke

A sama Chase jest po prostu diabelnie inteligenta i zabawna. W wysokim stopniu nadaje się do powtórnego czytania, bo zawsze coś nowego można znaleźć, a tu jakiś dowcip, a tu gest subtelny, a tu coś tam jeszcze. Oj nie odstawia ona chałwy, dlatego nawet jak mi się jej książka jakaś fabularnie niezbyt podoba, to i tak czytam z przyjemnością dla samej chase'owatości

[Liberty]

Mmmmm Egipt Będę musiała wyskrobać trochę czasu na ten tytuł. Z powodu ostatnich zamieszek w tym kraju byłaby to lektura na czasie. Albo zostawięsobie na upalne dni lata Będzie w sam raz.

[Fringilla]

Mmmmm Egipt Będę musiała wyskrobać trochę czasu na ten tytuł. Z powodu ostatnich zamieszek w tym kraju byłaby to lektura na czasie.

Chase... jest po prostu dobra. I doceniana

[ewa.p]

przeczytałam,ale czuje sie rozczarowana.Może to wina przekładu,bo choc język fajny to to i owo zostało wycięte,więc nie wszystko sie logicznie układało...Poza tym sam Egipt mi sie podobał,choć zauważyłam kilka niekonsekwencji.Bohaterowie fajni,choc hbardziej polubiła Ruperta niz Daphne

[LiaMort]

mnie to dopiero w połowie gdzieś wciągnęło.

[joakar4]

a ja nie mogłam przebrnąć przez początek, ale dam jej jeszcze jedną szansę

[Księżycowa Kawa]

Jak na razie dopiero w planach, zwłaszcza że poprzednia była rewelacyjna.

[szuwarek]

Kocham Ruperta Mam słabość do wygłupiających się bohaterów I kocham to, że tak długo nie zna nawet imienia Daphne i myśli o niej per Mrs Pembroke

A sama Chase jest po prostu diabelnie inteligenta i zabawna. W wysokim stopniu nadaje się do powtórnego czytania, bo zawsze coś nowego można znaleźć, a tu jakiś dowcip, a tu gest subtelny, a tu coś tam jeszcze. Oj nie odstawia ona chałwy, dlatego nawet jak mi się jej książka jakaś fabularnie niezbyt podoba, to i tak czytam z przyjemnością dla samej chase'owatości

podpisuje sie w całej rozciągłości

[Desdemona]

zwlekam z tym ale chyba jednak trzeba poczytać....

[szuwarek]

Des - poczytaj bo bohater

[Księżycowa Kawa]

A co, jest interesujący?

[•Sol•]

lepszy od Belzebuba?

[Lilia ❀]

dla mnie nie. to znaczy książka w całości, bo bohater ma swoje momenty

[szuwarek]

zupełnie inny. taki niebohater... chyba dla niego to czytałam

[Księżycowa Kawa]

Pewnego dnia trzeba będzie to sprawdzić osobiście.

[•Sol•]

niebohater?
To znaczy że co?
Ciekawa jestem teraz jak nie wiem co, noooo

[Agrest]

Chyba nie chodzi o to, że nie jest bohaterem, tylko że nie jest bohaterem alfa. Jest radosną betą uroczo skonfundowaną swymi uczuciami

[•Sol•]

wiem że nie że nie bohater książki, ale myślałam raczej że ta jego niebohaterskość się objawia w czynach nieeleganckich. A nie że w niealfowatych

[Agrest]

Nie, nie jest 'antybohaterem'.
Myślę, że szuwarkowi chodziło właśnie o jego uroczą niealfowość.

[Księżycowa Kawa]

Chyba nie chodzi o to, że nie jest bohaterem, tylko że nie jest bohaterem alfa. Jest radosną betą uroczo skonfundowaną swymi uczuciami

Zapowiada się intrygująco.

[szuwarek]

Chyba nie chodzi o to, że nie jest bohaterem, tylko że nie jest bohaterem alfa. Jest radosną betą uroczo skonfundowaną swymi uczuciami

o jak to ładnie ujęłaś
dokładnie: nie jest samcem alfa, żaden uwodziciel hulaka i myśliwy. Ale tez nie naukowiec safanduła. Ot, tak mu wychodzi