ROMANSOHOLICZKI

Skończyłam Księcia ciemności Stuart i mam mieszane uczucia. Książka jest oczywiście bardzo dobrze napisana, bohaterowie wyraziści, a historia ciekawa, ale nie do końca ją kupuję. Jest za bardzo. Wszystkiego za bardzo. On jest za bardzo libertynem, żeby bezkrytycznie uwierzyć w jego trwałe nawrócenie, wierność dla jednej kobiety i spokojną, małżeńską egzystencję do końca jego dni. Rohan to nie jest jakiś hulaka czy uwodziciel, on uczynił z rozpusty religię. Autorka co prawda sygnalizuje, że on jest znudzony tymi całymi Zastępami Niebieskimi, no ale nuda nie przeszkadza mu posuwać ladacznice z różnych sfer już nawet wtedy, kiedy wie, że jest nią zauroczony, a nawet w niej zadurzony.

Ona z kolei jest dotknięta syndromem sztokholmskim, owszem, bardzo mocno utrwalonym już przez postępowanie jej matki. W zasadzie gdyby nie matka, to trudno byłoby uwierzyć w jej miłość do Rohana. Matka czyni ją mniej nieprawdopodobną.

Niewykluczone jednak, że patrzę sceptycznie, bo libertyn i hulaka to nie jest mój ulubiony typ bohatera. Pociągnę jednak ciąg dalszy serii, bo jestem ciekawa.

A wiesz Vip, mnie też coś w tej historii zgrzytało. Było za bardzo - trafne. Hulaka hulaką, a on był znacznie znacznie ponad tym. Nie przekonał mnie do swojej poprawy.

Czytałam prolog do tej serii i doszłam do wniosku, że poszła cenzura u nas.
Poza tym dalsze części wydają mi się lepsze.

o, to ta "wszyscy w sumie mają depresję"? mnie bawiła, nie to, że maksymalnie, ale jednak milutko się czytało jak te bajki dla dzieci z motywem "znudzony diabeł" równie słodko.

Z wczoraj:

Anne Stuart: Plus, wrote 2700 words on the new ICE book yesterday amidst chaos. Oh, joy, oh rapture!

Serio??? Kolejna część?

super! nigdy dość, tym bardziej, że i kenyon, i cole i palmer produkują mniej

mam do przeczytania trzy wcześniejsze (muszę wyciągnąć z dna szafy trzy pierwsze do powtórki), ale w sumie też się cieszę

Księżycowa Kawa napisał(a):

wiedzmaSol napisał(a):mnie się okładka podoba

A mi wręcz przeciwnie.

Pewnie byłabym za okładką gdyby nie dziwna twarz modelki.

duzzza22 napisał(a):Pewnie byłabym za okładką gdyby nie dziwna twarz modelki.

Z ust mi to wyjęłaś.
Ona ma minę, jakby nie była pewna, czy nie będzie zaraz bita. Ale nie przez Grey'a.

Ach, te skojarzenia

Janka napisał(a):

duzzza22 napisał(a):Pewnie byłabym za okładką gdyby nie dziwna twarz modelki.

Z ust mi to wyjęłaś.
Ona ma minę, jakby nie była pewna, czy nie będzie zaraz bita. Ale nie przez Grey'a.

Dobrze, ze nie tylko ja to zauważam

Albo jakby za długo płakała.
Chyba to wina makijażu jaki jej dobrali, a może za mocno grafika poniosło

Pewnie wszystko razem, makijaż, grafik i nieprzemyślana mina.
Albo modelce przebijała wrodzona bezmyślność.

Janka napisał(a):Pewnie wszystko razem, makijaż, grafik i nieprzemyślana mina.

Racja.
Szkoda, bo potencjał był.

A bo to pierwsza okładka tak została potraktowana?

Tylko jakoś częściej wydaje się, że polskie wersje są szkaradne A nie zagraniczne, oryginalne.

O tak, polskie w pierwszej kolejności – na ten temat można mnóstwo powiedzieć.

Skończyłam Lord of Danger.

Bardzo mi się podobało, przede wszystkim z uwagi na głównych bohaterów: Simon był taki cudownie snejpowaty (ponury, mroczny, pozornie niemoralny, zimny, opanowany, no mrau jednym słowem). Alys pogodna, odważna, spokojna, szlachetna. Thomas pozornie obojętny na wdzięki Claire, Claire niby egoistyczna i postrzelona, narcystyczna, ale w głębi duszy szlachetna. Richard zły i głupi, niebezpieczny. Jeśli już miałabym się czegoś doczepić, to tylko zbyt szybkiej końcówki (powinna była dopisać do tego epilog). Ale w ogóle to pierwsza książka Stuart, która naprawdę mi się podobała i pierwsza historia, którą kupuję. Teraz sobie przeczytam Dumę i Honor, a potem może wrócę do Rohanów.

Co do końcówki, to odczucia miałam zbliżone. W Dumie i honorze niestety jest podobnie. Za szybko, za krótko. Ale ogólnie tę pozycję również bardzo lubię (chociaż znowu są tacy, co mieli nie najlepsze wrażenia po lekturze).

Przeczytam, bo z blurba wynika mi, że bohater też będzie mroczny (naszło mnie na mrocznych) i nie będzie libertynem. Libertynom z gatunku największy je..aka we wsi mówimy zdecydowane nie.

Libertynem, zdecydowanie nie.
Raczej abstynentem w tych sprawach...

No i znowu to samo, wszystko pięknie ładnie, akcja poprowadzona sensownie, bohaterowie prawdopodobni, a na koniec... kicha. Odnoszę wrażenie, że pani Stuart nie radzi sobie z dedlajnem. Pisze sobie nieśpiesznie książkę, a potem nagle przypomina sobie, że miała oddać już nazajutrz i końcówkę pisze na kolanie, między telefonem do przyjaciółki a wyjęciem ciasta z piekarnika.

W Dumie i honorze dała do wiwatu.

ooo ja to czytałam tzn Duma i honor... rany zapomniałam całkiem.
Zniechęciła mnie do autorki seria Czarny lód, potem mieszane uczucia przy Księciu ciemności (nie lubię tego typu bohaterów), ale to było całkiem całkiem...
a jak jest z resztą Rohanów?

Nie czytałam jeszcze reszty (tylko Księcia ciemności), ale zamierzam do tego podejść. Tak, Duma i honor była całkiem w porządku (ciekawi bohaterowie), tylko ta końcówka, naprawdę napisana na kolanie. Tak się nie robi, ale to już co najmniej druga powieść Stuart, w której obserwuję coś takiego. To nieprofesjonalne

wiem co czujesz.. czytasz na wdechu iiii.... oklapnięty suflet.

szuwarek napisał(a):Zniechęciła mnie do autorki seria Czarny lód

Ojej, a ja myślałam, że to dobra seria. Raczej jest tu chwalona, albo tak mi się wydawało.
To teraz już nie wiem, czy nie skreślić jej z listy.