Lilia napisał(a):Czytać na własną odpowiedzialność!
Książę ciemności - teoretycznie pierwszy tom z serii House of Rohan. Warto zacząć od nietłumaczonego w Polsce prologu do cyklu, by przekonać się jak wybrakowany dostajemy twór. Nie ma w nim porywów namiętności, niewysłowionych rozkoszy, scen przyprawiających o rumieńce.
Hrabia Rohan prowadzi rozpustne życie, jest utracjuszem i hulaką pierwszej wody, tytułowym księciem ciemności (tytuł całkiem zasłużony), tylko że podczas czytania nie odczuwamy tego. Są opisy, co się dzieje na balach przez niego wydawanych, ale są to opisy bardzo skąpe, które ni ziębią, ni grzeją. Czytelnik nie ma szans poczuć tej atmosfery kompletnego zepsucia. Prawie przez całą książkę próbuje zaciągnąć do łóżka dziewicę(?), ale jak przychodzi co do czego od razu widać użycie nożyczek przez tłumacza (Wojciech Usakiewicz) - ta scena w ogóle się nie klei, serce nam nie drgnie, ledwie się zacznie, już jest po wszystkim. Niecała strona.
Jedyne co ratuje tę książkę to dialogi między bohaterami. Bez przerwy dochodzi między nimi do utarczek słownych. Właśnie cięty język jest przyczyną fascynacji hrabiego Elinor. Jej wieczne sprzeciwianie się mu, nie uleganie jego urokowi, brak lęku przed nim jest dla niego powiewem świeżego powietrza, ponieważ zaczął się poważnie nudzić.
Siostrzyczka Elinor i Charles Reading, najlepszy przyjaciel Rohana są dodatkowymi ozdobami tej powieści. Za to matka panien... poszła do piekła, gdzie jej miejsce.
Zastanowię się nad kupnem następnej części (choć pewnie tak będzie), ale kto może niech czyta w oryginale. W tłumaczeniu tracimy praktycznie cały sens książki. Dla niewprawnych w angielskim polecam prolog, ma raptem 36 stron, ale jakże iskrzący. Przynajmniej dowiecie się, co tracicie.
W pełnej rozciągłości zgadzam sie z Lilią. Mam takie same odczucia, mimo że prologu w oryginale nie czytałam. Gdzie to rozpasanie? Hrabia jest grzeczny jak dziecko. To już matka głównej bohaterki jest większą królową ciemności.
Od siebie dodałabym jeszcze, że wątek utraty cnoty przez Elinor potraktowano strasznie płytko i totalnie źle wyszedł.
Dziewczyna przeżyła traumę, a potem ochoczo rzuca się w ramiona innemu, bez żadnych emocjonalnych ubytków. Nie gra tu coś i to bardzo, na poziomie emocji. Człowiek po czymś takim, jeśli go to obeszło, to raczej nie staje się otwarty na nowe doznania seksualne. A bohaterka parzy się ochoczo jak kot w marcu i to z mężczyzną, który przynajmniej z pozoru bardzo przypomina jej oprawcę. Czasem autorki wciskają wątek gwałtu/traumy itp. kompletnie bez sensu. Poza tym w ogóle mnie to nie obeszło, tak kiepskoi napisany wątek. Więcej współczucia budził we mnie hrabia niż złe przezycia Elinor. Po Stuart można się było więcej spodziewać.
Napisane: 4 stycznia 2012, o 00:06
![:]](./images/smilies/krzywy.gif "krzywy")
ale tyle o tym tutaj piszecie, że chyba sprawdzę.
