ROMANSOHOLICZKI

Linda Francis Lee



O Autorce

Linda Francis Lee is a native Texan now calling New York City home. Linda's writing career began when her article "There Is No Finish Line" was published in her university's quarterly magazine. But she got sidetracked from writing when she started teaching probability and statistics. Later she found her way back to writing, and the Atlanta Journal Constitution called her breakout novel, Blue Waltz, "absolutely stunning."

Now Linda is the author of nineteen books that are published in sixteen countries around the world, in languages as diverse as Japanese and Russian. Two of her most recent novels are in development for feature films, and she is in the process of co-developing a television series set in her beloved Texas. Lee's next novel, her twentieth, is a large work of fiction about the redemption of a man, and will be released in 2011.

When Linda isn't writing, she loves to run in Central Park and spend time with her husband, family, and friends.



Twórczość

Wydane u nas:

Diablica na balu debiutantek
Diablica w klubie kobiet
Emily i Einstein
Karmazynowa Lily
Szmaragdowy deszcz

Cykl "Bracia Hawthorne"

1. Daleka przystań
2. W pułapce przeznaczenia
3. Zakazana miłość

W oryginale:

Series
Hawthorne Brothers

1. Dove's Way (2000)
2. Swan's Grace (2000)
3. Nightingale's Gate (2001)

Sexy

1. Suddenly Sexy (2004)
2. Sinfully Sexy (2004)
3. Simply Sexy (2004)

Novels

Texas Angel (1994)
Wild Hearts (1994)
Blue Waltz (1996)
Emerald Rain (1996)
Crimson Lace (1997)
The Ways of Grace (2002)
Looking for Lacey (2003)
The Wedding Diaries (2003)
The Devil in the Junior League (2006) aka Ladies Who Lunch
The Ex-Debutante (2008)
Emily and Einstein (2011)
The Glass Kitchen (2014)

Novellas

The Matchmaker (2011)

Series contributed to
Sons and Daughters

2. The Wallflower (1995)

Strona www:
lindafrancislee.com

A lubię Przede wszystkim za Diablicę

a ja czytałam tylko jedno - i głupawe było i przez/dzięki Karmazynowej Lily na razie tej pani podziękuję

Diablica w klubie kobiet niekoniecznie - bo przenudzone straasznie , ale Diablica na balu debiutantek - łał

ja nie dotarłam jeszcze ale wcale to pierwsze nie przenudzone - Asiniec ma wstręty



mnie się podobała trylogia co ja wydali w Polnordice

o braciach Hawthorne ...



choć przy tym ostatnim nie mogłam się trochę połapać ...

wszystko przez ten nadmiar romansów

Asiniec obmacał przykładnie dwa razy - i zdania nie zmienił Za drugim razem przysypiałam z nudów

ale to macanie nie zmienia faktu że twoja nuda, mię nie ogarnęła co daje możliwości, że komuś tez się spodoba

to jak porównujesz współczesne z historykami ?

ja?



jakby schizofrenik jakiś pisał

Przeca mówię, że to ino moja opinia, a nie vox populi

a styl, styl?

hm... styl ale czego? histeryków? dramatyczno-patetyczny a współczesnych figlarno-humorystyczny



rozdwojenie jaźni

ha! ja tu bardziej podejrzewam rozdwojenie nie tyle jaźni co chłodną kalkulację

ja jej też nie podejrzewam o rozdwojenie jaźni osobistej tylko pisarskiej

jak u Howard

wniosek: jadziowe historyki nie sprzedają się?

To fajnie że piszesz łał bo mam ochotę już od dawna kupić i potrzebowałam jakiegoś bodźca jak będzie ble to będzie na ciebie

No to pięknie - ale dobrze, że całkiem daleko ode mnie mieszkasz, więc łebka mi w furii nie odgryziesz

ZNAJDE CIĘ

Zabrzmiało groźnie

Będziesz się za siebie oglądać ?

W Niemczech, oprocz tych dwoch Diablic, wydano tez serie Sexy Lindy Francis Lee z roku 2004.
To jest Simply Sexy, Sinfully Sexy i Suddenly Sexy.
Od nich podobno zaczela sie swiatowa kariera pisarki. Utrzymane sa w takim stylu, jak nieco rozbudowane harlequiny. Nic specjalnego. Moze to wcale nie szkoda, ze nie ma ich po polsku.

Zastanawiam się, czy sobe nie walnąć "Diablicy na balu debiutantek", co sądzicie? Warto tracić czas?

walnąć, warto

Zakazana miłość Lee Linda Francis

Pod zarzutem zamordowania kobiety lekkich obyczajów policja aresztuje Lucasa Hawthorne'a, pochodzącego ze znanej i szanowanej rodziny, właściciela klubu dla mężczyzn. Córka prokuratora okręgowego Bostonu, początkujący adwokat Alice Kendall, uważnie śledzi przebieg śledztwa, ale nie spodziewa się, że oskarżony zwróci się do niej o pomoc jako do obrońcy. Alice wie, że powinna trzymać się z dala od Lucasa, znanego ze swych podbojów przystojnego uwodziciela, ale mimo to decyduje się wystąpić w sądzie przeciw własnemu ojcu...
Cóż... Mam bardzo mieszane uczucia bo... całkiem dobrze napisane, wartka logiczna akcja. Ciekawy watek kryminalny.
bo... nie uwierzyłam w bohaterów. O ile jeszcze Alice jest wiarygodna w swojej walce o równouprawnienie, szacunek ojca i wuja. Swoją pracę. To zupełnie jakoś nie do końca mnie nie przekonała jako zakochana bohaterka. jest heroiczna, walczy, naraża się dla ukochanego , oddaje mu całkowicie. Tylko takie to było... Jak na tak inteligentną i samodzielną kobietę była w tym naiwna i ślepa.
A bohater to już zupełnie mnie nie kupił. Po pierwsze jego hulaszczy tryb życia - uzasadnienie takiego życia, to jak się tym znudził... na ogół takiego bohatera nie lubię a tu miałam stosunek obojętny. Jego pożądanie Alice też było takie... jakby z nudów. Jego heroiczne czyny wobec pokrzywdzonych no błagam. Takie naciągane Matko, gdzie była jego matka, która nagle występuje jako walcząca o uczucie i rodzinę? Poza tym jako dorosły mężczyzna nie potrafił się od tego uwolnić? IMHO wybrał takie życie bo tak chciał i nie ma co żałować i płakać nad jego "ciężkim" losem.
Podobało mi się jak opisano relacje ojca prokuratora i jego lekceważenie pracy córki. Takie to typoweeee ...
Końcówka naciągana - co popsuło ładną logiczna historię sądową. Oceniłabym tak pół na pół - źle nie było, ale nie porwało.

Szuwarku, wiedziałam, że to nie było mi obce:
NAWET CAŁA SERIA

szuwarek napisał(a): Poza tym jako dorosły mężczyzna nie potrafił się od tego uwolnić?

Spoiler:

rozumiem, że seks 12-latka może znacząco wpłynąć na mężczyznę, ale bez przesady

IMHO wybrał takie życie bo tak chciał i nie ma co żałować i płakać nad jego "ciężkim" losem.

nie czytałam książki, więc poza kontekstem nie no, kaman, jednak paradoksalnie wielu ma traumę, a to, że społecznie jej nie widzimy (bo objawy są takie nietraumowe)... cóż...