Iris Johansen

przez **Kawka** » 9 grudnia 2016, o 11:19

Kurka, zapomniałam o recenzji. :zalamka:

Trudno teraz będzie konkretniejszą recenzję napisać, bo zawsze robię to na świeżo, potem sporo szczegółów mi umyka.

przez **•Sol•** » 9 grudnia 2016, o 13:51

jakoś do Johansen nie mam przekonania - ona taka traumatyczna mi się wydaje...

przez **Kawka** » 9 grudnia 2016, o 23:15

Ja chyba trafiam na same lajtowe, bo póki co żadnych traum nie wyczytałam u niej. A ta "Poganka" była ogólnie ok, ale bez większych zachwytów.

przez **Księżycowa Kawa** » 20 grudnia 2016, o 22:27

•Sol• napisał(a):jakoś do Johansen nie mam przekonania - ona taka traumatyczna mi się wydaje...

A czytałaś coś jej?

przez **•Sol•** » 28 grudnia 2016, o 14:42

tak, polecankowo jedną książkę - Niewinną

przez **Kawka** » 5 lutego 2017, o 20:13

Zaczęłam trylogię "Tańczący na wietrze", czyli część pierwszą- "Niewolnica". Na razie spoko się czyta. Zobaczymy co będzie dalej.

przez **rewela** » 5 lutego 2017, o 21:45

Tej autorki znam Łajdaka

mój pierwszy romans Da Capo

byłam jeszcze w podstawówce z wypiekami na twarzy czytałam pewne sceny z diamentami ( bodajże z diamentami

) od tego czasu 2 razy wróciłam do tej książki

później czytałam Koronę ale z tej książki nic nie pamiętam

myślę, że czas znów coś pani Johansen przeczytać... czekam na Twoją opinię Kawko, może będzie to dobra zachęta, by znów zmierzyć się z autorką

przez **gonia** » 5 lutego 2017, o 23:04

Burza jest świetna, ale polecam tylko odpornym psychicznie romansoholiczkom

przez **rewela** » 5 lutego 2017, o 23:08

Goniu, jest łzawa? temat rewolucja, prawda?

przez **Kawka** » 5 lutego 2017, o 23:13

Rewelo - postaram się po lekturze napisać recenzję. Książka zapowiada się świetnie, a blurb mnie zainteresował. Z Johansen to w sumie mało przeczytałam. Kiedyś jakiś kiepskawy kryminał, a ostatnio "Pogankę" i mi się ta ostatnia książka podobała, więc sięgnęłam po następną.

przez **gonia** » 6 lutego 2017, o 00:34

Uważam, że jedną ze scen można określić jako drastyczną, ale książka naprawdę jest warta czytania. Ja nie mogłam się od niej oderwać i czasem do niej wracam. Na pewno nie jest to romans w stylu, który obecnie króluje na naszym rynku wydawniczym.

przez **Lilia ❀** » 6 lutego 2017, o 12:56

ten cykl omawiany był w Klubie viewtopic.php?f=40&t=1278

przez **Kawka** » 6 lutego 2017, o 13:25

Dzięki Lilio za info. Jak skończę, to pewnie tam zaglądnę.

przez **Kawka** » 7 lutego 2017, o 14:09

Przepołowiłam "Niewolnicę" i wygląda na to, że bohaterka wreszcie się postawi temu dupkowi. :wesoły:

Nie mogę się już doczekać, bo na początku strasznie uległa była, a nie znoszę uległych bohaterek bez charakteru. Wcześniej ta książka trochę Small zalatywała:

Spoiler:

przez **gonia** » 7 lutego 2017, o 15:19

Dzięki, Lilio, zawsze przyjemnie poczytać opinie innych

Kawko, dawno do Burzy nie zaglądałam, ale z tego co pamiętam bohaterka nie przypomina tej z Niewolnicy :wink:

przez **Kawka** » 7 lutego 2017, o 20:16

A w której z książek z tej serii jest najwięcej traum? Przeczytawszy opis nastawiłam się na traumy, ale póki co to tak średnio jest. :niepewny:

przez **gonia** » 7 lutego 2017, o 22:06

Jedni nie czytają, bo dużo traum, innym jest ich mało :hyhy:

Powiedziałabym, że druga jest najbardziej traumatyczna, ale temat traum jest także w części czwartej :wink:

przez **rewela** » 7 lutego 2017, o 22:32

Mam "Burzę", przyniosłam dziś z biblioteki:) Widzę, że to II część serii, ale ja zacznę bez znajomości części pierwszej. Mam nadzieję, że bardzo tego nie odczuję... Odczuję?

przez **gonia** » 7 lutego 2017, o 23:15

Też czytałam Burzę jako pierwszą. nie miałam wtedy nawet pojęcia, że istnieją jakieś cykle :lol:

Akcja Burzy dzieje się kilka stuleci później niż akcja Niewolnicy, więc nie ma aż tak dużego związku, aby czytać po kolei :wink:

przez **Kawka** » 8 lutego 2017, o 09:08

gonia napisał(a):Jedni nie czytają, bo dużo traum, innym jest ich mało
Powiedziałabym, że druga jest najbardziej traumatyczna, ale temat traum jest także w części czwartej

Lubię bohaterów poharatanych przez życie. Wiem, jestem dziwna.

Wolę jak bohaterowie mają do pokonania jakieś trudności, traumy, emocje itp., niż gdy wszystko jest takie bezproblemowe. Dlatego jestem fanką Lavyrle Spencer, Proctor, Spindler i w sumie lubię też niektóre książki Steel.

W "Niewolnicy" pojawiła się Bianca i zrobiło się nudno. :bezradny:

przez **gonia** » 8 lutego 2017, o 12:47

Też lubię bohaterów z bagażem przeszłości, ale czasem wykonanie jest tak kiepskie, że człowiek może się traumy nabawić czytając :lol:

przez **Kawka** » 9 lutego 2017, o 20:44

No zdarza się, ale wtedy zazwyczaj cała książka jest źle napisana.

przez **Kawka** » 10 lutego 2017, o 18:41

Mam już coś na kształt recenzji, ale muszę dopracować styl, bo coś mi nie gra. :yeahrite:

przez **ewa.p** » 10 lutego 2017, o 18:46

rewela napisał(a):Mam "Burzę", przyniosłam dziś z biblioteki:) Widzę, że to II część serii, ale ja zacznę bez znajomości części pierwszej. Mam nadzieję, że bardzo tego nie odczuję... Odczuję?

można czytać bezproblemowo.w sumie jedyna rzeczą,która je łączy jest figurka tańczącego na wietrze,która od setek lat była własnością pewnej rodziny

przez **Kawka** » 10 lutego 2017, o 19:25

Moja opinia na temat książki „Niewolnica” autorstwa Iris Johansen. Jest to pierwsza część cyklu „Tańczący na wietrze”.

Uwaga, poniżej mogą być lekkie spojlery!

Akcja powieści rozgrywa się na początku XVI w. we Włoszech. Lion – młody dziedzic musi odzyskać skradziony mu przez wroga rodzinny skarb - statuetkę Tańczącego na wietrze. Do tego celu potrzebuje sprytnego złodzieja. Pewien gangster podsuwa mu ponętną niewolnicę Sanchię, znaną z butnego charakteru, inteligencji i sprytu. Dziewczyna zostaje mu sprzedana. Ma wykraść klucz do skarbca, gdzie trzymana jest statuetka, jednak z biegiem czasu Lion coraz bardziej przywiązuje się do swojego nowego nabytku.

Pierwsze co mi się nasunęło bezpośrednio po lekturze – to fakt, że autorka starała się bardzo dokładnie oddać realia epoki renesansu. Nie jestem historykiem, ale w moim odczuciu udało się osiągnąć zamierzony cel. Opisy są bardzo plastyczne, pełno w nich kolorów, smaków, zapachów. Czytając wczułam się w klimat epoki, z ciekawością odkryłam kilka ciekawych „smaczków” na temat życia w tamtych czasach. Jest to jedna z głównych zalet tej książki.

Podoba mi się również rozwój bohaterów książki. Z początku gdy ich poznałam, zupełnie inaczej się do nich podchodziłam. Sanchia – typowa cwaniara z biegiem czasu staje się dojrzałą kobietą. Lion z zarozumiałego paniczyka, przeistacza się w mężczyznę wrażliwego i kochającego. Z początku przerażały mnie niektóre sceny, zwłaszcza te w których Lion traktuje Sanchię jak rzecz i pokazuje swoją samczą siłę. Sceny brutalne i nieco odpychające, ale im dalej, tym lepiej. Mogę stwierdzić, że w pewnym momencie polubiłam nawet Liona, którego miałam ochotę z początku udusić, a Sanchia przestała być bezwolną ofiarą i pokazała siłę charakteru. Nie chcę za dużo zdradzać, więc przejdę do kolejnych spostrzeżeń.

Sceny erotyczne są gorące. Czasem wręcz brutalne i szokujące, niemniej seks zmienia się wraz z bohaterami. Brutalna siła i pożądanie wypierane są stopniowo przez czułość i wrażliwość, a bohaterowie odkrywają swoje dusze przed sobą. Co ciekawe, to on jako pierwszy zdaje sobie sprawę, że kocha, co jest rzadkością w romansach.

Sanchia pokazuje, że ma charakter dopiero w wyniku pewnych przykrych wydarzeń. Wtedy postanawia wreszcie wziąć życie w swoje ręce, bez względu na pozycję niewolnicy. Od tego momentu daje się ją polubić, bo jej wcześniejsze zachowanie jest bardzo irytujące (mam alergię na bezwolne bohaterki).

Mimo ostrzeżenia o traumach, wydaje mi się, że nie było ich aż tak wiele w tej książce (biorąc pod uwagę epokę, w której rozgrywa się akcja). Najbardziej smutny jest opis zarazy i miasta walczącego z nią. Ta część książki wzbudziła we mnie największe emocje i najbardziej mną poruszyła.

Postać Lorenza zasługuje na szczególne wyróżnienie, gdyż została rewelacyjnie nakreślona. Zimny drań, intelektualista, morderca i zarazem w głębi duszy wrażliwiec zakochany w jednej kobiecie na całe życie. Jest on również nośnikiem praktycznie wszystkich humorystycznych scen w książce, choć nie ma ich wiele. Cała powieść jest utrzymana bowiem w bardzo poważnym tonie. Nie brak cierpień, intryg i śmierci.

Jeśli zaś chodzi o czarne charaktery – są dostatecznie czarne i podłe, żeby ich szczerze nie znosić w trakcie czytania, choć nie odgrywają większej roli. Inna sprawa, że niektóre sceny z ich udziałem są nudne i niewiele wnoszą do całości.

Tempo akcji jest zmienne. Początek dość dynamiczny i wzbudza ciekawość. Część z kradzieżą również, po której niestety następuje zwolnienie akcji i książka robi się nieco nudna i przegadana. Wprawdzie pomaga to lepiej zrozumieć postępowanie bohaterów i wyjaśnia relacje między nimi, ale miałam problem z przebiciem się przez tę część książki i byłam bliska porzucenia lektury. Potem następuje znowu zwrot akcji, który mnie wciągnął, a później niestety, znów spowolnienie i dość nieciekawa końcówka. Moim zdaniem książka jest przez to bardzo nierówna pod względem napięcia. Są w niej naprawdę dobre fragmenty ale również nie brakuje tych mniej ciekawych.

Podsumowując – „Niewolnica” to całkiem nieźle napisana powieść, z bardzo dobrymi elementami. Niestety jako całość może rozczarować. Liczne spowolnienia fabuły nie wpływają dobrze na całość. Końcowa ocena w moim prywatnym odczuciu: 6/10

Iris Johansen

Kto przegląda forum