Colleen Hoover

przez **•Sol•** » 5 stycznia 2019, o 20:31

Czekam na te książkę mocno

Chociaż po Without Merrit do autorki mam lekki brak zaufania

Strona WWW · przez **Duzzz** » 16 stycznia 2019, o 11:28

Karina32 napisał(a):

Jeśli macie ochotę popłakać sobie trochę nad książką, to polecam właśnie tę. Historia ta przepełniona jest niesamowitym smutkiem, ale z drugiej strony też nadzieją, że nie wszystko musi skończyć się źle, nawet jeśli tak nam się wydaje.
Ale po kolei.

Książka to historia Grahama i Quinn, małżeństwa z siedmioletnim stażem. Ich związek wydaje się wszystkim idealny, ale tak do końca nie jest. Jedynym czego im brakuje do pełni szczęścia to dziecko. I to właśnie jest osią i największym problemem pary - niemożność zajścia w ciążę. Wszystkie próby naturalne czy in vitro, kończą się fiaskiem. Fiaskiem kończą się również próby adopcji. Ponieważ sytuacja trwa już jakieś 6 lat, małżeństwo staje na skraju kryzysu. Ponieważ to Quinn ma problemy z płodnością, a jej największym marzeniem od dzieciństwa było założenie rodziny, zaczyna podporządkowywać życie swoje oraz męża próbom spłodzenia dziecka. Seks nie jest już przyjemnością, ale środkiem do celu, czyli ciąży, a każda kolejny okres to powód do rozpaczy i coraz głębszej depresji.

Historia opowiedziana jest z punktu widzenia Quinn i rozdziały są naprzemiennie z teraźniejszości i przeszłości. Mamy więc dzięki temu obraz nie tylko tego, jak wygląda ich związek w dniu dzisiejszym, ale również tego jak się poznawali i zakochiwali w sobie (a to jest dość oryginalne). Jest też kilka stron z punktu widzenia Grahama i myślę, że to jest bardzo cenne. Bo możemy też poznać jego uczucia i jego przemyślenia na temat niemożności posiadania dzieci.
Co do bohaterów - Graham jest To mężczyzna, dla którego i o którego warto walczyć. Nie jest kryształowy i popełnia błąd, ale nie można mu go nie wybaczyć.
Quinn - trudno mi o niej coś napisać. Właściwie nie do końca wiem jaka jest. Nawet w tej historii z przeszłości, nie można poznać jej charakteru. W teraźniejszości natomiast jest tak zafiksowana na temacie ciąży, że też trudno powiedzieć o niej coś więcej. Jest zdecydowanie zdecydowanie pełna sprzeczności. Z jednej strony jest samolubna i egocentryczna i skoncentrowana tylko na jednym zadaniu, z drugiej jednak potrafi się cieszyć ciążą swojej siostry, czy szwagierek. Gromadka dzieci to było coś, o czym marzyła od dzieciństwa, więc teraz niepłodność jest dla niej ogromnym problemem, jej najgorszą wadą i największą życiową porażką. Zaczyna czuć się, jak kobieta wybrakowana, która, nie mogąc dać życia, nie jest go godna.

Autorka, w sposób niezwykły, przedstawiła problem, z którym w obecnych czasach mierzy się coraz więcej par. Widać w książce, jak problemy z zajściem w ciąże są wyniszczające dla związku i jak zmieniają ludzi, którzy nadal się kochają, ale nie potrafią się już ze sobą porozumieć. Próby zajścia w ciążę stają się dla Quinn obsesją. Oddala się coraz bardziej od męża, bo bliskość kojarzy jej się z seksem, a seks z rozczarowaniem. A jeśli już ma być seks, to tylko wtedy, kiedy jest szansa, że może on doprowadzić do zapłodnienia.

Tak, jak napisałam na początku, ta historia jest przepełniona smutkiem i rozpaczą, jednak gdzieś tam jest światełko na końcu tunelu. Promyczek nadziei, że może to nie koniec świata, ale początek czegoś innego, równie dobrego.

Polecam Wam bardzo tę książkę. ale tylko z paczką chusteczek pod ręką. Dla mnie 10/10.

Karino, podrzucisz recenzję do działu z recenzjami? Z góry dziękuję :thankyou:

przez **Karina32** » 16 stycznia 2019, o 11:52

Zrobione, duzzza :-D

przez **Karina32** » 13 września 2019, o 09:11

Asa prowadzi nielegalny biznes, jest obsesyjnie zakochany w Sloan. Nie cofnie się przed niczym, by zniszczyć każdego, kto choć spróbuje stanąć między nimi. Sam natomiast pogrąża się w uzależnieniu od imprez, narkotyków, seksu. Sloan jest gotowa znieść wiele, nawet jeśli ceną jest jej godność. Tkwi w toksycznym związku, by... zapewnić opiekę niepełnosprawnemu bratu. Jest stale obserwowana i musi być Asie posłuszna. Straciła nadzieję, że mogłaby się z tego piekła wyzwolić. Jednak życie rzuca jej kolejne wyzwanie – stawia na jej drodze Cartera. Dziewczyna obawia się go, ale nie jest w stanie mu się oprzeć. Rozpoczyna się ryzykowna gra, w której nie ma miejsca na błąd, a stawką jest życie nie tylko Sloan.
Poznaj historię uzależniającą jak narkotyk, w której namiętność przekracza niebezpieczne granice. Twoje serce zabije szybciej z pożądania i… ze strachu. Colleen Hoover nie przestaje zaskakiwać – ani szokować – nawet najwierniejsze czytelniczki.
Tylko dla dorosłych.

Nie wiem, po co sama sobie to robię i sięgnęłam kolejny raz po taką tematykę. To zdecydowanie nie moja bajka.
Zmęczyłam mnie ta książka i kompletnie zniesmaczyła. Żaden bohater nie przemawia na jej korzyść, raczej na jej niekorzyść. Nie kupuję tego, że Sloan mogła być przez ponad 2 lata z kimś, kogo nienawidziła i udawała że jest wszystko super. Zapewne jest sporo takich kobiet, które bojąc się o siebie i bliskich, wolą żyć z taką osobą, jak Asa, ale je tego nie rozumiem i nie popieram. Jest na pewno kilka instytucji, do których można się zwrócić o pomoc. Tym bardziej, że miała wiele podstaw do tego, aby nasłać na niego policję. Sloan jest typem bohaterki, którego nie cierpię - taka mimoza, cierpiąca, ale nie robiąca nic, aby zmienić swój los.
Asa, z kolei, to bohater na jakąś psychologiczną rozprawkę. Tak, wiem, był mega skrzywdzony w dzieciństwie i próbował sobie to w jakiś sposób zrekompensować, ale sposób w jaki to robił, zdecydowanie zasługiwał na jakieś leczenie i specjalistyczne leki.

Dla mnie, zdecydowane nie i to ostatni raz kiedy sięgam, po książki z narkotykami / mafiami itp. sprawami w tle.

Moja ocena 2/10

przez **Księżycowa Kawa** » 27 września 2019, o 21:37

„Coraz większy mrok” przypomina mi, kojarzy mi się w jakiś sposób z historią z „Ghostwriter” Alessandry Torre. Podobny klimat. Wyszło całkiem nieźle.

przez **Karina32** » 14 lutego 2020, o 08:31

"Maybe now" Colleen Hoover to ciąg dalszy historii Ridge'a i Sydney (i ich szalonych przyjaciół), których poznaliśmy w "Maybe someday".

Większość książek Hoover biorę z zamkniętymi oczami i większość to świetne historie, przesycone różnymi emocjami, ale jednak piękne i dające nadzieję. "Maybe someday" to jedna z takich opowieści. Urzekła mnie historia Ridge'a i Sydney. Ale niestety "Maybe now" nie miała w sobie już tego samego. Właściwie to miała w sobie niewiele, a opowiadanie "Maybe not" nie miało w sobie już nic (oprócz seksu i dziwnej relacji Warrena i Bridgette).
Większej fabuły w tej książce nie ma. Rozdziały opowiadane są z perspektywy różnych osób - Sydney, Ridge'a, Maggie, Jake'a i skupiają się przede wszystkim na:
a) jaka cudowna, kochana, wyrozumiała i idealna jest Sydney;
b) jaki cudowny, kochany i idealny jest Ridge;
c) jaka nieszczęśliwa i chora jest Maggie;
d) ile seksu uprawiają Warren i Bridgette.
I w sumie to tyle jeśli chodzi o tę historię. Generalnie lubię słodkie historie (jak np. "Friend-zoned"), ale tutaj był jej zdecydowany przesyt. Brakowało tylko jednorożców i tęczy.
Co do bohaterów, to tak jak wcześniej wspomniałam Ridge i Sydney są idealną parą, Warren i Bridgette są dziwnym związkiem, który opiera się przede wszystkim na seksie i wiecznych fochach, a Jake i Maggie są w sumie sama nie wiem jacy. Maggie jest strasznie wkurzającą bohaterką. Z jednej strony - tak, jest poważnie chora i rokowania nie są zbyt dobre, ale z drugiej jej postawa i niezdecydowanie są okropne. A ich uczucie też wybucha nagle i nie wiadomo skąd.
Plusik za to, jak wspierają się i pomagają sobie bohaterowie. Tego można im pozazdrościć.

Szkoda, że ta część powstała i popsuła świetną historię. Lepiej skończyć na "Maybe someday" i nie poznawać kolejnej części.
Dla mnie 3/10 :bezradny:

przez **joakar4** » 14 lutego 2020, o 09:58

Ja przeczytałam "Maybe not" i już mi coś zgrzytało, ale jakoś przeczytałam. Za to "Maybe now" mnie pokonało. Nie lubię umierających bohaterek. :roll:

przez **tully** » 14 lutego 2020, o 20:07

Kurcze widze ze z hoover coraz gorzej.... neidlugo trzeba bedzie uciekac.... ale moze siegne po wszystkie nasze obietnice...

przez **Karina32** » 14 lutego 2020, o 20:21

joakar4 napisał(a):Ja przeczytałam "Maybe not" i już mi coś zgrzytało, ale jakoś przeczytałam. Za to "Maybe now" mnie pokonało. Nie lubię umierających bohaterek.

Ja też nie przepadam, ale jakoś przebrnęłam.

tully napisał(a):Kurcze widze ze z hoover coraz gorzej.... neidlugo trzeba bedzie uciekac.... ale moze siegne po wszystkie nasze obietnice...

"Wszystkie nasze obietnice" były według mnie świetne. Ale dwie z zeszłego roku (Too late i Coraz większy mrok) mocno średnie, a ta jeszcze gorsza. Z tego co widziałam, to jakoś wiosną ma być kolejna, ale chyba się na nią nie skuszę :bezradny:

przez **Karina32** » 8 marca 2020, o 14:18

"Gdyby nie ty" to nareszcie książka, za jakie cenię Colleen Hoover. Po kilku ostatnich słabszych (szczególnie "Too late", które było strasznie słabe i niesmaczne), w końcu książka, która może dorównać "Wszystkim naszym obietnicom", czy "Maybe someday".

Początkowo byłam trochę sceptycznie nastawiona do lektury. Bałam się morza ciężkich emocji i trudnych relacji, które nie znajdą szczęśliwego rozwiązania. Na szczęście myliłam się. To prawda, że książka jest pełna różnego rodzaju emocji (nie zawsze tych łatwych i ładnych), ale wszystkie one prowadzą do czegoś dobrego.
Ale od początku.
Morgan nie chciała, aby życie potoczyło się dla niej w tej sposób. Ale, gdy w wieku 17 lat zaszła w ciążę, ani przez chwilę nie brała pod uwagę innej opcji niż urodzenie i wychowanie dziecka. Na szczęście miała w tym wsparcie ojca dziecka, Chrisa, który również nie uchylił się od odpowiedzialności i nie uciekł w dal. We trójkę stworzyli małą, szczęśliwą rodzinę, aż do czasu, gdy dzień kilka tygodni przed 17 urodzinami Clary, ich córki, przydarza się wypadek, który wywraca do góry nogami uporządkowane życie Morgan i Clary. Żeby nie było łatwo, przy okazji na jaw wychodzą tajemnicę, które dodatkowo przygniatają Morgan. Początkowa rozpacz i żal, zmieniają się u Morgan w gniew i niedowierzanie. Zaś u Clary pojawia się ochota na nastoletni bunt i oderwanie od matki.
Morgan, poświęciła swoje potrzeby i marzenia na rzecz rodziny, teraz musi się zmierzyć również z tym balastem. Czuje, że jej życie nie jest pełne i coraz bardziej odczuwa brak czegoś, czego sama nie potrafi do końca nazwać. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że w pewnych momentach musi liczyć na pomoc (i sama ją dać) mężczyzny, którego nie miała ochoty oglądać nigdy więcej w swoim życiu.
Clara z kolei, to typowa nastolatka. Przypomina trochę Kate z "Błądzącej we mgle" Magdy Mili. To prawda, że problemy, z którymi się mierzą są inne, ale obie mają podobną mentalność i sposób zachowania. Swój nastoletni bunt ukierunkowują na to, aby jak najbardziej zranić swoich bliskich, nie do końca rozważając konsekwencje tych działań. Clara próbuje zatem trawki, alkoholu, wagarów, a w końcu seksu i to nie z do końca dobrych pobudek. Na szczęście w pewnym momencie zaczynają działać hamulce, a szczera rozmowa z matką otwiera jej oczy na różne wydarzenia.

Książka ta pokazuje kolejny raz, jak ważne jest porozumienie i szczera rozmowa. Pomimo różnych zgrzytów i kłótni, podobała mi się relacja Morgan i Clary. Widać w niej dużą dozę szacunku oraz zaufania, które jest bardzo potrzebne w stosunkach z nastolatkiem, ale też ogrom miłości, która jest w stanie przetrwać każdą burzę. Myślę, że to świetna książka na okolice Dnia Kobiet, bo skupia się przede wszystkim na kobietach - na relacjach między dwiema kobietami, matką i córką, nastolatką i osobą dorosłą, która jednak nie miała aż tak wiele czasu na przeżywanie nastoletniości. Oczywiście Morgan chce uchronić córkę przed popełnianiem tych samych błędów, ale chyba nie ma takiego sposobu. W końcu każdy ma prawo do przeżycia życia po swojemu i popełnienia swoich własnych błędów, nawet jeśli będę kopią błędów rodziców.
Co do samych bohaterów - Morgan i Clara są dobrze nakreślone, mają swoje zalety i wady, nie boją się wybuchnąć gniewem, czy tupnąć nogą, kiedy jest taka potrzeba. Męscy bohaterowie są może trochę bardziej wyidealizowani i nierealni, ale kto by się tym przejmował

Są obok swoich kobiet, oferując im wsparcie i pomoc, kiedy one tego potrzebują. I chwała im za to. Nie wtrącają się zbytnio w relację matka-córka, rozumiejąc przez co obie przechodzą i dając im czas na przystosowanie się do nowej sytuacji.

Super, że książka napisana jest z perspektywy zarówno Morgan, jak i Clary. Możemy dzięki temu poznać wydarzenia i odczucia obu najważniejszych stron, a co za tym idzie mieć obraz tego, jak na to samo patrzy dorosła kobieta i nastolatka. Na szczęście nie jest też tak, że żałoba i ból przesłaniają wszystko. Jest wiele wydarzeń i dialogów w trakcie książki, które wywołują uśmiech na twarzy, a końcówka jest chyba najfajniejsza i na pewno nie pozostawi nikogo obojętnym

Jest tu zatem dużo bólu, rozpaczy i żałoby, gniewu, zdrady i niedowierzania. Ale są również miłość (pod każdą postacią), pożądanie i radość. Colleen Hoover potrafiła we wszystkim tym znaleźć idealny balans, dzięki czemu książkę czyta się bardzo dobrze i nie przytłacza ona smutkiem, czego bardzo się obawiałam.

Dla mnie mocne 8/10

Strona WWW · przez **Duzzz** » 8 marca 2020, o 14:22

Karino, podrzucisz opinię do działu z recenzjami? :prosi:

przez **Karina32** » 8 marca 2020, o 14:28

Zrobione, duzzz :-D

przez **kejti** » 8 marca 2020, o 14:31

dlatego ją sobie odpuściłam, za dużo rozpaczy i smutku, nie ważne że HEA... może kiedyś mi się odmieni

Strona WWW · przez **Duzzz** » 8 marca 2020, o 16:15

Mam to samo... w pewnym momencie odpuściłam sobie po prostu jej książki. :bezradny:

Może i u mnie się kiedyś odmieni i nadrobię :hihi:

przez **kejti** » 8 marca 2020, o 18:21

wiadomo że autorka baaaardzo dobra, nie czytałam zbyt wiele od niej ale i tak mocno mnie jej książki kopnęły, dla mnie to za wiele

ciekawe czy ona płacze jak pisze

w dodatku mam polecanke od tully "Never Never" i aż strach...

przez **Karina32** » 8 marca 2020, o 18:49

Na szczęście tutaj już nie było aż tyle emocji, które by człowieka przeorały.

przez **kejti** » 8 marca 2020, o 20:59

tylko mnie najmniejsze problemy potrafią przeorać :hihi:

ja z tych bardzo słabych jeśli chodzi o czytanie śmierci, choroby a zwłaszcza o stracie

przez **tully** » 9 marca 2020, o 13:21

Baardzo mnie zachecilas bo hoover staczala sie coraz nizej i zaczelam opuszczac jej kolejne ksiazki.... pot ta na pewno siegne.

przez **Księżycowa Kawa** » 22 sierpnia 2020, o 20:59

„Gdyby nie ty” - niezły pomysł na fabułę, niezłe wykonanie; tylko postać Chrisa pozostała dla mnie nie do końca zrozumiała ani jej siostra.

przez **Shinedown** » 27 lutego 2021, o 21:15

Jej styl mi nie odpowiada. Przeczytałam kiedyś "Ugly Love" i bardzo kiepsko to wspominam. Nienawidzę jak postacie zamiast rozmowy używają seksu. I najgorzej, bo ta książka jest teoretycznie przeznaczona dla nastolatek.

przez **Księżycowa Kawa** » 1 marca 2021, o 01:29

„Ugly Love” do tej pory nie miałam okazji, ale słyszałam, że raczej wywołuje skrajne opinie, czyli to chyba nie najlepsza pozycja, aby zaczynać przygodę z Hoover. Sama zaczynałam od „Hopeless” i pozostało mi inne wrażenie :wink:

przez **Shinedown** » 1 marca 2021, o 22:54

Nie przepadam za YA. Jak widzę tą kategorię to niemal od razu tracę zainteresowanie książką. Więc prawdopodobnie nie przeczytam już żadnej książki od Hoover.

przez **Księżycowa Kawa** » 2 marca 2021, o 01:11

Jakby co, jest mnóstwo innych książek do wyboru :wink:

przez **tully** » 16 grudnia 2021, o 10:44

Co to za tytul z kariny recki ?

przez **Karina32** » 16 grudnia 2021, o 12:04

"Gdyby nie ty" :-D

Colleen Hoover

Kto przegląda forum