Lucy Gordon

[Willa]

Ja czytałam tylko Na wolności. Jeszcze ją pamiętam i wiem, że mi się podobała.

[Księżycowa Kawa]

Trafiły mi się dwa jej harlequiny:
- „Szklane serce z Wenecji” – chciał się na niej mścić, jak tylko zobaczył jej zdjęcie, od razu wysnuwszy oczywiście odpowiednie wnioski; niczego nie sprawdzał – bo i po co? Miło było, że bohaterka miała trochę charakteru i nie dała się mu pomiatać, przez co ogólnie wyszło nieźle;
- „Karnawał w Wenecji” – nic szczególnego, ale o dziwo było dość zwyczajnie, bez większej przesady; po prostu poprawnie.

Po tych historyjkach pozostało mi wrażenie, że Wenecja to wioska, gdzie każdy wie, co się dzieje u sąsiada i tym podobne, przynajmniej tak to przedstawia Lucy Gordon.