On a business trip to Bermuda, realtor Diana Holcomb's small plane goes down over the ocean, a victim of the infamous Bermuda Triangle.
Diana wakes up to find herself on a deserted island...that really isn't all that deserted. First, a gigantic dinosaur tries to eat her. Then she's captured by cavemen, and just when things are looking their worst, she's rescued by none other than a gorgeous man with the body of an Adonis and the jungle skills of Tarzan.
Salvador's been stranded on the island for a very, very long time without a woman. A very, very long time. And now that he has Diana, he intends to claim her for his own...
Sprawa ogólnie wyglądała tak: zobaczyłam okładkę, zachwyciłam się, zdobyłam powieść i zaliczyłam, no i zachwyciłam się treścią, w zasadzie bohaterem. Dodam przy tym jeszcze, że wcześniej nie czytałam opisu, zatem nie wiedziałam, co mnie czeka. Dzięki temu niespodzianka tym bardziej mi się udała. Na okładce jest również wzmianka, że jakoby to raj. Jeśli popatrzeć na samą przyrodę, to faktycznie wygląda to całkiem rajsko, dosłownie jak z widokówki. Niemniej jednak biorąc pod uwagę występujące tam rozmaite zagrożenia, nie jest już tak wesoło, szczególnie na samym początku.
Diana Holcomb pracuje jako agent nieruchomości, której bardzo zależy na karierze. Dlatego też godzi się na wyjazd na Bermudy (liczy na wysoką prowizję za sprzedaż) z klientem, który jest zbyt nachalny i Wingarde okazuje się dość trudny do okiełzania. Tyle że w trakcie lotu dochodzi raptem do katastrofy. A że to jest okolica Trójkąta Bermudzkiego, można powiedzieć, że to tłumaczy wiele późniejszych zdarzeń, której inaczej byłyby niewiarygodne. Tak składa się, że gdy Diana odzyskuje przytomność w rozbitym samolocie, pilot jest martwy, a dwóch pozostałych pasażerów gdzieś znika. Wkrótce po opuszczeniu wraka, na plaży Diana natyka się na krwiożerczego dinozaura i gdy ledwie udaje się jej umknąć, musi się zmierzyć z jaskiniowcami, zwłaszcza z jednym, który lubił wykrzykiwać: „Bgha meh” oraz nie ukrywał, o co mu chodzi. W krytycznym momencie jednak pojawia się przystojny wybawca o zielonych oczach, który przedstawia się jako Salvador i jak później okazuje się, udaje, że nie zna angielskiego. Nie mam pojęcia, dlaczego tak postąpił, gdyż Diana nawet go o to nie zapytała (a mogłaby to zrobić w moim imieniu, ech). Być może jej to nie interesowało, ale mnie jak najbardziej. Tak czy inaczej, Salvador niejednokrotnie jeszcze ratował życie Diany, a ona dla niego przepłynęła morze.
Tak na dobrą sprawę, „Island Heat” można poniekąd streścić jako swoistą wersję Jurassic Parku i Tarzana, gdyby ktoś przy tym się upierał. Dość szybko też można się zorientować, że to nie jest podręcznik survivalowy, gdyż to i owo zostaje pominięte milczeniem
I raczej nie przeszkadzało mi, że pewne wątki nie są nadmiernie rozwinięte. Właściwie gdyby to dokładnie rozpatrzyć (tylko po co?), można powiedzieć, że fabuła chwilami niemalże się rwie. Niekiedy mam wrażenie, że to, co zostało napisane po angielsku, łatwiej bywa zaakceptować i przetrawić. Aczkolwiek to nie zmienia podstawowego faktu, że znakomicie przy tym się bawiłam. Główną zasługę przypisuję Salvadorowi Diego de la Cuerva, który mnie zaintrygował.Otóż na samym początku Salvador zdawał się, że będzie typem jaskiniowca, któremu spodobało się to, co zobaczył, to zaraz sobie przywłaszczył, nie pytając o zdanie. Tyle że gdy co do czego przyszło, zachowywał się niczym prawdziwy dżentelmen i bynajmniej się nie narzucał (gdy Diana użyła noża, to wcale nie po to, aby go powstrzymać, lecz aby się upewnić, że nie zmieni jej tu zdania). Jak dla mnie to fascynujące połączenie, które, co najważniejsze, w wykonaniu Jill Myles miało ręce i nogi. Naprawdę to mi przypadło do gustu. Urzekło. Potem jeszcze doszła do tego jego przeszłość, jak i bardzo długi pobyt na tej wyspie – jakoś to na niego negatywnie nie wpłynęło, co mnie zdumiewa i raduje. Krótko ujmując, Salvadorowi żadne niebezpieczeństwo nie było straszne, nawet z dinozaurem się zmierzył i wygrał. I jak walczył o Dianę! A przy tym jednocześnie nie przyjmował postawy roszczeniowej, lecz był taki troskliwy, uważający i delikatny. Jak to do niego pasowało! I jak do niej się zalecał! Byłam pod wrażeniem, że tak bez słowa sprzeciwu zgodził się zalecać do Diany, co ważniejsze, robił to z prawdziwym wdziękiem i był szalenie pomysłowy, a przy jednym prezencie wręcz szczęka opada. Coś niesamowitego! Salvador po prostu nie tylko potrafił słuchać, lecz również myśleć i wyciągnąć wnioski, nawet jeśli niekiedy nieco nadinterpretował. No cóż, czysta fantastyka (ale jaka piękna!) albo cud nie z tej ziemi!
Z całą pewnością „Island Heat” warto poznać, choćby właśnie z powodu tego niezwykłego Hiszpana o zielonych oczach. I ogromnie żałuję, że jest bardzo mało takich męskich bohaterów jak Salvador Diego de la Cuerva. I jeszcze na koniec chciałabym wspomnieć, gdyby ktoś nie wiedział, że Jill Myles jest znana jako Jessica Clare.
Ktoś jeszcze ma ochotę ze mną się pozachwycać?
PS. Tym razem to chyba wszystko
Kolejna książka Clare, która czeka na swoją kolej 
Poza tym warto po to sięgnąć, aby przekonać się, że na bezludnej wyspie, na dodatek pełnej dinozaurów można być bardzo romantycznym 
Salvador pod tym względem był rewelacyjny 
Poza tym to jeszcze szybciej się czyta niż „Last Hit”