na pewno motywy postępowania są głębsze,zresztą nie tylko to...U Palmer wiadomo,że wszystko skończy sie dobrze.U Osborne,mimo,że to romans Da Capo(więć HEA jest pewny) nikt nie ma pewności w jaki sposób potoczą się losy bohaterów.Wiadomo,że będzie dobrze,ważne jednak co do tego doprowadzi...

Tak, Osborne jest poważniejsza, ale to przy innej autorce bardziej się martwiłam o zakończenie.

A ja w międzyczasie "Układ" przeczytałam i mniej mi się podobał niż "Złoto". Ale ogólnie nie był zły Dziewczynka była fajna i to jak codziennie podczas wieczornego pacierza prosiła Boga o bolesną śmierć dla Jenny
Zaopatrzyłam się już w "Północ" i "Prerię" Została mi jeszcze "Kobieta" z tych, które chcę upolować

A "żony"?

Północ moim zdaniem najsłabsza z tych wydanych u nas

Żony kupiłam w poprzedniej turze

Goniu, a cóż tam takiego? Czy nudne całościowo?

to jak trzy żony jednego faceta dogadują się i wyruszają na Alaskę mnie się podobało , ale potem Osborne serwuje trzy romanse takie jakieś mdłe i bez wyrazu, doczepione na siłę, żeby wszystkich uszczęśliwić

Aha. No jak te historie romantyczne takie od czapy to może się nie podobać

No to bardzo dobrze Zobaczymy co powiesz

„Północ” jeszcze przede mną.

skończyłam "Układ" i troszkę smutno, bo chyba jednak jestem rozczarowana! nie do tego mnie Osborne przyzwyczaiła...wszystko co czytałam wcześniej mi się podobało, "Kobieta", "Żony" i "Złoto" mnie oczarowały.. "Nieznajomą" i "Kowbojki" mogłam zaakceptować bez większego 'ale'... niestety, z "Układem" tak nie jest
Graciela mnie bawiła, ale ciągle musiałam wkręcać sobie, że ona nie ma 6 lat, tylko co najmniej 10! na tyle wskazywało jej zachowanie.. i nie akceptuję tłumaczenia autorki, że był nad wyraz dojrzałym dzieckiem! no nie wierzę i tyle!
Jenny też mnie do siebie nie przekonała... chciałam ją polubić, bo lubię bohaterki, które dojrzewają i zaczynają lepiej siebie postrzegać! Samantha Kincaid czy Rosie Mulvhey były wspaniałe, Jenny była ich imitacją, przynajmniej w moim odczuciu..
Ty? ... nie wiem co mogę o nim powiedzieć? nie wiem co spodobało mu się w Jenny? ciało, no tak, od tego się zaczęło i tak chyba zostało...bo jemu też nie uwierzyłam... (zbyt wymagająca jestem)
a zakończenie? ojca Gracieli to bym zakatrupiła! ciotka klotka z niego była! niesmaczne to było...
za dużo strzelania, za dużo ran, za dużo niewiarygodnych sytuacji... wszystkiego za dużo! tylko chemii między bohaterami za mało...

Autor postu otrzymał pochwałę

Mnie ta pozycja również bardzo rozczarowała

Coś mi się zdaje, że tego nie zaliczyłam.

No, ja Cię do Układu nakłaniać nie będę , ale wiadomo, wszystko rzeczą gustu

Coś mi się zdaje, że to mam, a jak mam, to prawdopodobnie kiedyś przeczytam

Kawo, przeczytaj. Akurat tobie powinno się spodobać

Będę to miała na uwadze, ale chwilowo się nie wyrabiam z zaległościami, a chciałam z kilku zejść

No to już trochę przeczytałam i po twojej uwadze odnośnie długiego rozkręcania, boję się, że Ty i Jenny to się ponownie spotkają na koniec książki
A tak wgl to przez chwilę myślałam, że ten Ty to jest ojciec smarkuli
A Smarkulę ochotę strzelić w pysk

spokojnie, nie będzie tak źle szybko znów się spotkają

Obecnie Ty nie myśli już miło o Jenny więc to chyba nie będzie przyjemne spotkanie...

oni przez chwilę to raczej się nie lubili każdy ma swoją wizję odstawienie maludy do ojca...
a mała jest fajna, ale trzeba zapomnieć, że ma 6 lat..

Ma sześć lat, ale pod niektórymi względami: ubiorem, manierami, zachciankami jak dorosła, ale zazwyczaj rozwal tymi swoimi wybuchami płaczu, histerii, nienawidzę cię i tak dalej.
Najlepsze jest to, że chce, aby wykoleił się pociąg i zabił Jenny, ale sama przeżyje i wujkowie ją uratują, zabiorą do domu i pewnie jeszcze matkę wskrzeszą...

Klika słów na temat książki Maggie Osborne "Układ":

Jenny Jones to twarda kobieta, która od najmłodszych lat musiała walczyć z przeciwnościami losu. W obliczu sytuacji prawie bez wyjścia godzi się na niezwykły układ – w zamian za uratowanie życia ma zaopiekować się małą dziewczynką i dostarczyć ją bezpiecznie do ojca. Przed Jenny daleka podróż przez gorące piaski meksykańskiej pustyni. Dziewczynka nie ułatwia jej zadania, a to tylko początek kłopotów, bo w pościg za nimi udają się liczni kuzyni małej oraz jej amerykański wujek.

Na wstępie muszę zaznaczyć, że bardzo lubię motyw Dzikiego Zachodu w romansie, co może nieco zmieniać odbiór tej książki przeze mnie. „Układ” świetnie wpisuje się w ten klimat. Gorące piaski pustyni, kowboje w sombrerach, pościgi, strzelaniny, liczne przygody i zwroty akcji sprawiają, że książka praktycznie sama się czyta. Pomysł, według mnie, był świetny, a realizacja jeszcze lepsza. Klimat powieści jest niesamowicie realistyczny. Dzięki plastycznym opisom praktycznie poczułam się jakbym tam była. Wydaje mi się, że realia tamtej epoki są oddane wiernie. Liczne, ale nie nużące, opisy życia codziennego w XIX-wiecznym Meksyku, jak np. podróż pociągiem, zdają się być prawdziwe. Jeśli nie są, to autorce udało się mnie uwieść swymi zdolnościami. Jak dla mnie warsztat literacki Osborne jest bez zarzutu.

Tempo akcji się zmienia – raz pędzi, raz spowalnia. Liczne sceny pościgów i strzelanin przeplatają się ze scenami spokojniejszymi, podczas których czytelnik poznaje bohaterów, ich emocje i motywacje. Te momenty pozwalają na zżycie się z nimi więc w ogóle nie przeszkadzają w fabule. Nie są to typowe „zapchajdziury”, które się zdarzają czasem w książkach. W przypadku „Układu” wszystko jest na swoim miejscu i w odpowiednich proporcjach.

Nie brak też humoru – jest on subtelny i fajny, nie dominuje, ani nie przeszkadza w niczym. Bardzo dobrze się wpisuje w relacje między bohaterami. Wzajemne utarczki między Jenny, Ty’em a małą Gracielą są urocze, co przekłada się na przyemny klimat. Ta książka mimo obecności kilku dramatów, nie jest smutna, ani przygnębiająca. Autorka umiejętnie dozuje emocje i gra na nich. W kilku momentach czytając byłam bliska łez, w innych uśmiechałam się do siebie. Uwielbiam książki, które potrafią wywołać we mnie takie emocje.

Co do bohaterów – kolejny zachwyt z mojej strony. Osborne udało się stworzyć bohaterów nietuzinkowych, barwnych, krwistych, z wadami i zaletami. Po prostu ludzkich. Od razu można ich polubić i zżyć się z nimi, co bardzo lubię w książkach. Relacje między nimi są prowadzone umiejętnie, a wzajemna fascynacja i uczucie rodzi się powoli i stopniowo, a by w końcu wybuchnąć mocnym płomieniem, co z kolei prowadzi do scen erotycznych. Nie jest ich dużo, ale są potrzebne i podobnie jak inne elementy, doskonale pasują do całości.

Podsumowując – ta książka jest cudowna. Nie jest zbyt naiwna i naciągana, jak niektóre romanse, nie jest przesłodzona ani infantylna. Idealnie wyważona - to chyba najtrafniejsze określenie. Wszystkiego jest dokładnie tyle ile trzeba, nic nie zgrzyta i mimo wysiłku, nie potrafię znaleźć żadnego minusa. Po prostu – urzekła mnie ta powieść i czuję miłe i przyjemne zadowolenie, że mam ją na własność w wersji papierowej. Dla takich perełek warto czytać. 10/10. Rewelacja. Dawno nie byłam pod takim wrażeniem książki.

Kawko, podrzucisz opinię do działu z recenzjami?