W sprzedaży

To coś nowego czy wznowienie? Jakoś tego nie kojarzę.

Skończyłam „Uwiedzioną” Jude Deveraux. XIX w. Młoda dziewczyna – Leah, wywodząca się z biednej i patologicznej rodziny od lat podkochuje się w Wesleyu Stanfordzie, bogatym farmerze. Niestety obiekt westchnień Leah nie zwraca na nią uwagi. Cóż mogłaby ofiarować mu brudna i niewychowana biedaczka, kiedy pod ręką jest ponętna i piękna, a na dodatek dobrze urodzona Kimberly? Los jednak sprawia, że Leah i Wesley spędzają ze sobą noc, a dziewczyna zachodzi w ciążę. Wesley kierowany wyrzutami sumienia poślubia Leah.

Tak zaczyna się powieść Jude Deveraux „Uwiedziona”. Tytuł jest odrobinę przewrotny, ponieważ to bohaterka uwodzi swego wybranka. Leah to nieokrzesana, niewychowana półsierota, która ma jednak marzenia, silny charakter i determinację, żeby osiągnąć to o czym marzy. Z biegiem czasu dojrzewa i przeistacza się w dorosłą kobietę. Autorce udało się ukazać tę przemianę w sposób nie drażniący. Podobnie rzecz ma się z bohaterem – Wesley przestaje być rozpieszczonym, roszczeniowym dupkiem i dorośleje.

Jedną z najbardziej charakterystycznych postaci jest Kimberly – rozpieszczona panienka, której wydaje się, że jest pępkiem świata. Ta postać wprowadza do książki trochę humoru, choć całość utrzymana jest raczej w poważnym tonie. Kimberly napędza też pierwszą część powieści i to jej rywalizacja z Leah o względy Wesleya jest głównym nośnikiem fabuły w pierwszej części powieści. Bohaterowie (również drugoplanowi), dają się lubić mimo wad i to jeden z plusów tej powieści.

Tempo akcji jest zmienne. Początek pasjonujący, kolejne kilkadziesiąt stron również bardzo szybko się czyta, głównie dzięki postaciom drugoplanowym (Justin, Kimberly). Niestety im dalej, tym gorzej. Tempo spada, temperatura między główną parą wprawdzie rośnie, ale czegoś, według mnie, ewidentnie w tym brakuje. Zakończenie jest napisane jakby po łebkach. Nie wiem czy to wina autorki, czy tłumacz wyciął, ale wyglądało to trochę jakby się skończyły autorce pomysły i chciała jak najszybciej skończyć. Poza tym kilka wątków pozostało otwartych i aż żal, że nie zostały one wyjaśnione w tej powieści. W środku powieści również odniosłam wrażenie, że autorce się skończyły pomysły, bo wprowadziła bohaterów i przygody, które nie wydają się logiczne ani potrzebne.

Sceny erotyczne są napisane poprawnie i z sensem, choć nie zapadły mi szczególnie w pamięć. Były dobrze skonstruowane i nie raziły językowo, ale nic nie wybiło się też ponad normę. Nie miałam wypieków na twarzy czytając o łóżkowych (i nie tylko), igraszkach bohaterów.

Jeśli chodzi o realia epoki, zostały przestawione poprawnie. Nic mnie nie raziło, nie wyłapałam żadnych większych błędów ani nielogiczności.

Sama historia była ciekawa i intrygująca, czasami zabawna, zwłaszcza pierwsza część powieści mi się podobała. Druga niestety sporo odstaje poziomem i tempem akcji. Niemniej, jako całość, jest to całkiem przyjemna książka, którą czyta się szybko i bez zgrzytania zębami. Nie będzie to powieść, do której będę wracać z sentymentem, ale nie był to też stracony czas. Dla mnie 7/10.

O czytałam to. Ale ja akurat za Deveraux i jej pomysłami nie przepadam.
Pamiętam, że się wściekałam jak Wesley wykończoną spracowaną i załamaną Leah pocieszał seksem.

Faktycznie, często u niej bywa jakoś bezsensownie z pomysłami.

A mi się ta książka bardzo podobała i po latach nadal powtarzam i lubię. Jedna z moich ulubionych od Deveraux
Kawko, podrzucisz do działu z recenzjami?

Jasne Duzz, tylko ogarnę troszkę tę recenzję bo zauważyłam kilka błędów.

Na stronie wydawnictwa Lucky widziałam zapowiedź nowej książki Jude Deveraux "Życzenie z głębi serca". Nie ma niestety daty,kiedy można jej się spodziewać. Ale na pewno warto na nią czekać.

Jude Deveraux „Potrzask”

Młoda i dzielna Elizabeth zostaje porwana i dostarczona przedstawicielowi wrogiego klanu, znanemu kobieciarzowi Milesowi Montgomery’emu. Początkowo za wszelką cenę próbuje uciec, ale z czasem zauważa, że Miles nie jest wcale taki zły, a jego urok zaczyna powoli kruszyć niezłomną wolę Elizabeth.

Nie lubię średniowiecza i mimo iż w teorii akcja tej książki ma miejsce w 1502r., czyli już w odrodzeniu, to jednak w praktyce jest średniowieczna do bólu. Obecni są rycerze, waleczni Szkoci, konflikt pomiędzy zwaśnionymi rodami, walki, porwania, dzieci z nieślubnego łoża i cały ten średniowieczny klimat, typowy dla romansów osadzonych w tym okresie historycznym. Krótko mówiąc – wszystko to, za czym nie przepadam. Nie wiem dlaczego kupiłam tę książkę, może z sentymentu do serii DaCapo.

Nie lubię też trafić na którąś część cyklu, zwłaszcza jak nie czytałam poprzednich, ale mimo to dało się czytać. Sama historia jest dość prosta i ma konstrukcję liniową i choć nie brak nawiązań do wydarzeń z innych części cyklu, to czytelnik może się bez większych problemów zorientować w fabule, bo autorka prowadzi opowieść w dość przejrzysty sposób i wyjaśnia wszystkie wątki.

Konstrukcja książki jest poprawna. Są w niej elementy, które w romansie być powinny – intryga, miłość, bohaterowie, między którymi jest chemia, sceny erotyczne, przygody itp. Mimo to, całość nie zachwyca. To skromny objętościowo romans, bo liczy sobie zaledwie 255 stron, a czytało mi się trudno i mozolnie. Brakuje mi czegoś, co by mnie w tej książce porwało i zachwyciło albo choć wyróżniło ją od innych.

Bohaterowie byli w porządku, choć zarówno bohaterka, jak i bohater nie stali mi się bliscy. Żadnego z nich nie polubiłam, ani nie kibicowałam im za bardzo. Nie przeżywałam ich problemów. Ich wzajemne utarczki były potrzebne, ale też nie szczególnie odczułam ognistość charakterów obojga, mimo iż autorka bardzo to sugerowała. Najwięcej ognia było w scenach erotycznych, ale też nie zapadły mi mocno w pamięć.

Opisy były na tyle nijakie, że nie zwróciłam na nie szczególnie uwagi. Podobnie rzecz ma się z przygodami – to były typowe do bólu rozwiązania fabularne. Porwanie, ona ucieka, on ją łapie, ona ucieka ponownie, on ją łapie ponownie, miłość kontra nienawiść, wzajemne przyciąganie, ale ich rody są w konflikcie, więc nie mogą się kochać itp. schematy. Są autorki, które potrafią z banału wykrzesać naprawdę dobrą książkę. W tym konkretnym przypadku się chyba nie udało.

Ogólnie rzec biorąc – jest to jedna z tych książek, które są dla mnie zupełnie przeźroczyste. Ani dobre, ani złe. Nie ma w zasadzie czego pochwalić, ale też nie ma się do czego przyczepić. Wszystko jest poprawne i z pozoru dobre, ale po lekturze brakuje mi uczucia, że było fajnie i że spędziłam miło czas. Nie udało mi się wejść w klimat, ani polubić bohaterów na tyle, żebym z chęcią wróciła do tej książki za jakiś czas. Dla mnie 6/10.

September 18, 2018

Na to,aby ukazała się u nas trzeba będzie chyba długo czekać. Jeżeli w ogóle ją wydadzą.
Ale za to już jest "Życzenie z głębi serca". Jeszcze dziś ją zamówię.

FREE

Jude Deveraux „Wybawca”

Akcja książki rozgrywa się w 1766 r. w Warbrook – małym miasteczku w Ameryce. Mieszkańcy są uciskani i prześladowani przez lokalne władze do momentu, gdy pojawia się tajemniczy Wybawca, który szybko zyskuje popularność i niewieście serca, oraz nienawiść lokalnych władz - Anglików. Jessica – równie piękna i zaradna, co biedna, również wzdycha do charyzmatycznego wybawiciela, choć równocześnie zaczyna coraz bardziej darzyć uczuciem Alexandra, który choć jest gruby i powolny, to ma bystry umysł i dobre serce i na którego zawsze może liczyć. Jess nie wie, że zarówno jej wyśniony Wybawca, jak i łagodny Alexander to jedna i ta sama osoba.

Największą zaletą tej książki jest bardzo dobry pomysł na fabułę, czyli podwójna maskarada. Alexander jako powolny i gnuśny grubas chyba podobał mi się jeszcze bardziej niż jako enigmatyczny lowelas – Wybawca. W ogóle postacie są bardzo dużym plusem. Wszyscy wyraziści, pełni werwy, energiczni i sympatyczni. Trudno mi wymienić kogoś, kogo bym nie lubiła, poza oczywiście czarnymi charakterami. Mieszkańcy miasteczka byli na tyle fajni, że z lekkim żalem skończyłam tę książkę i rozstałam się z nimi.

Nie brakuje w tej książce humoru. Czasem jest on nieco absurdalny ale cały czas zabawny i lekki. Słowne i nie tylko, utarczki Alexandra z Jess dają dużo frajdy, tym bardziej, że czytelnik od razu wie, że Alex i Wybawca to jedna osoba.

Konstrukcja książki jest dobra, powieść ani się nie dłuży ani nie pędzi. Ma fajne, jednostajne tempo i choć obfituje w zwroty akcji, to nie ma się wrażenia przesytu. Dużo scen pogoni i przygód, które w umiejętny sposób są splecione ze scenami z główną parą, ich sprzeczkami i scenami rodzinnymi, mającymi miejsce w domu Jessiki. Język jest przystępny i dość plastyczny. Nie wyłapałam żadnych większych wad. Podobnie rzecz się ma z opisami – były na tyle plastyczne i sugestywne, że nie zdołałam wyłapać żadnego niedociągnięcia.

Dałam się porwać tej powieści. Historia jest fajnie opisana, klimat powieści przyjemny, lekki i sympatyczny. Sceny erotyczne, choć nie dominują, są dobre. Humor i bohaterowie również na plus. Pomysł na książkę według mnie, bardzo fajny i dobrze zrealizowany. Chemia między główną parą – odpowiednia. Nie było dłużyzn i nawet zakończenie mi się podobało, co u Deveraux jest rzadkością.

Już kiedyś czytałam tę książkę i wtedy oceniłam ją jako rewelacyjną. Dziś z perspektywy czasu stwierdzam, że nadal świetnie się czytało i miło spędziłam czas, choć nie było to arcydzieło. Dla mnie obecnie 8/10. Śmiało mogę polecić każdej romansoholiczce, bo to była po prostu solidna dawka dobrej rozrywki.

Poproszę do działu z recenzjami, z góry dziękuję

Już się robi Duzz.

Jude Deveraux „Uciekinierka”.

Regan to spokojna i potulna dziewczyna, która lubi bujać w obłokach. Wiedzie uporządkowane życie angielskiej panny z dobrego domu, do dnia, w którym dowiaduje się, że ukochany mężczyzna chce się z nią ożenić dla pieniędzy, a wuj – jej opiekun, chce na tym zarobić. Zraniona i zdradzona ucieka i błąka się bez celu po porcie w Liverpoolu. W tej sytuacji znajduje ją przystojny marynarz – Amerykanin – Travis, który zabiera ją na swój statek i myśląc, że ma do czynienia z portową prostytutką – uwodzi. Kiedy spostrzega swój błąd, postanawia zabrać Regan ze sobą za ocean, do swojego domu.

Nastrój był typowy dla romansu historycznego od Deveraux. Ani za bardzo poważny, ani zbyt wesoły.

Pomysł na książkę przeciętny. To taki normalny, jak od sztancy romans historyczny. Trochę przewidywalny i chwilami nużący, mimo zmieniającej się scenerii i kilku nowych bohaterów, którzy pojawiali się w kolejnych rozdziałach, aby ożywić trochę akcję.

Język powieści i opisy były zupełnie normalne. Nic szczególnie nie zwróciło mojej uwagi, ani na minus, ani na plus.

Tempo akcji było zmienne, z początku sporo się działo ale niestety, im dalej w książkę, tym mniej akcji. Pod koniec zrobiło się wręcz nudno i przewidywalnie. Nie podobał mi się też spory przeskok czasowy – o aż cztery lata w zaledwie dwa rozdziały. Według mnie to nie pasowało do całości. Wiem, że chodziło o to, żeby pokazać wewnętrzną przemianę bohaterki ale wydaje mi się, że autorka mogła poświęcić temu zagadnieniu nieco więcej miejsca, wyszłoby bardziej wiarygodnie.

Bohaterowie byli trochę dziwni. Zwłaszcza bohaterka działała mi na nerwy. Jej nieogarnięcie życiowe, skrajna naiwność i tendencja do bujania w obłokach zaczęła mnie coraz mocniej denerwować. Na szczęście, w końcu się zmieniła i znormalniała. Bohater był trochę dupkiem – uwiódł niewinną dziewicę, a potem nawet nie pytając jej o zdanie, zaciągnął przed ołtarz. Denerwował mnie arogancją i lekceważeniem bohaterki. Na szczęście i on się w końcu zmienił na lepsze. Ta para nie dała się jednak szczególnie polubić.

Sceny erotyczne były poprawne. Obyło bez większych fajerwerków ale też bez wpadek. Nic mi nie zapadło w pamięć na tyle, żeby to opisać.

Zakończenie trochę w stylu Deveraux, czyli mocno średnie. Dla mnie cała akcja z cyrkiem i karteczkami w ogóle nie pasowała do bohatera, no ale jakoś trzeba było przerobić aroganckiego, samolubnego dupka w romantyka zakochanego w bohaterce. Nie do końca w to uwierzyłam.

Całość wywarła na mnie średnie wrażenie. To nie jest zła książka, po prostu do bólu typowa, jak od linijki – wszystko w niej ma swój czas i miejsce, a konkretnie takie zwroty akcji, jakie były, można było przewidzieć z dużym wyprzedzeniem. Wyrobiona czytelniczka romansów nie dostrzeże w tej książce niczego odkrywczego. Nie było jednak źle – to przyzwoity pod względem warsztatu kawałek prozy ale zabrakło mi czegoś szczególnego w tej powieści. Jakiegoś elementu, który by odróżnił „Uciekinierkę” od masy innych, bardzo podobnych książek. Dlatego oceniam całość na 7/10.

Kawko, podrzucisz do działu z recenzjami? Z góry dziękuję

Załatwione Duzz

Jude Deveraux „Porwanie”.

Maddie Worth to sławna śpiewaczka operowa. Rusza w niezwykłą trasę koncertową po Dzikim Zachodzie, dając koncerty dla nieokrzesanych poszukiwaczy złota, którzy, jak mogłoby się wydawać, nie mają wiele wspólnego z kulturą. Na rozkaz jej znajomego, generała Yovingtona do jej ochrony zostaje oddelegowany ambitny kapitan Ring Montgomery. Maddie za wszelką cenę chce się go pozbyć, bo ma pewną misję do wypełnienia, o której nikt nie może się dowiedzieć, zaś Ring wie, że ona coś ukrywa i stara się rozwiązać tę zagadkę.

Pierwsza połowa książki mia nieco szybsze tempo i lepiej mi się czytało, może głównie dzięki walce między główną parą. Ciągle darli koty i coś się działo. W okolicy 2/3 książki akcja zwolniła, bo autorka skupiła się na relacji pomiędzy bohaterami i zaczęła poświęcać więcej uwagi flirtowi między nimi. Owszem, niby fajnie, ale przygodowy i lekki klimat nieco na tym ucierpiał, a moim zdaniem była to największa zaleta tej powieści.

Sporo jest lekkiego humoru, który nie jest zbyt nachalny ale jest trochę siermiężny. Opiera się na walce pomiędzy główną parą i ich wzajemnymi docinkami.

Nieco rozczarowała mnie homeopatyczna ilość westernu jak na romans osadzony w tych realiach. Szkoda, bo bardzo lubię ten wątek. Praktycznie ten motyw nie odegrał żadnej roli w książce i można by osadzić akcję gdzie indziej.

Język i opisy nie wyróżniają się szczególnie. Pod względem warsztatu powieść jest w porządku. Konstrukcja fabuły jest liniowa. Jest kilka zwrotów akcji ale nic tak naprawdę nie zaskakuje. Bardzo standardowe i przewidywalne sceny, choć nie jest to minus.

Klimat jest raczej zabawny i lekki, choć jak to u Deveraux, nie ma przesady i raczej jest wszystko na poważnie. Sama historia dość ciekawa ale nie wyróżnia się. Bohaterowie są fajni. Rezolutni, z ikrą, mają polot, są charakterystyczni i dają się lubić. To również odnosi się do bohaterów pobocznych.

Napięcie pomiędzy główną parą narasta powoli i stopniowo. Sceny erotyczne są dostatecznie dobre, choć nie porywają i nie wyróżniają się za bardzo.

Podsumowując: jest to w miarę dobry, choć nie porywający średniak w kategorii romans historyczny. Ani tak dobry, żeby wracać z sentymentem po latach do tej powieści, ani tak zły, żeby wytknąć większe błędy. Myślę, że zasłużoną oceną będzie 7/10. Byłoby mniej ale dałam dodatkowy punkcik za obecność humoru i lekkość, co nie jest częste u Deveraux.

Poproszę do działu z recenzjami, z góry dziękuje

Już zrobione Duzz.

Jude Deveraux „Kusicielka”

USA, XIX w., Christiana, rezolutna 28-letnia stara panna i dziennikarka, próbując pomagać ludziom, często ładuje się w kłopoty. Jej ojciec, który ma dość wybryków niepokornej córki wynajmuje dwójkę mężczyzn, którzy mają ją porwać i sprowadzić do domu. Po drodze Chris wplątuje siebie i swoich towarzyszy w kolejne tarapaty.

Tak zaczyna się powieść „Kusicielka”. W zasadzie książka od samego początku do niemal końca trzyma w napięciu. Jest zabawna, lekka i przyjemna, pełna przygód i szalonych pomysłów Christiany. Ani przez moment się nie nudziłam, a czasem zdarzyło mi się nawet zaśmiać z perypetii bohaterów, nieudolności Asha lub wojenek między Chris i Tynanem. Ogólnie było to dość przyjemne doświadczenie. Czytało się sprawnie i szybko.

Konstrukcja fabuły jest liniowa i przejrzysta, większość wątków zostało logicznie wytłumaczonych, choć główna intryga nie za bardzo się udała i jest trochę niedorzeczna. Nie jest to jednak coś, przez co mogłabym przekreślić tę powieść. Warsztatowo jest dobrze. Nie jest to może arcydzieło, ale sprawny romans stylizowany na historyczny. Nie zdołałam znaleźć większych błędów i mimo iż nie do końca przekonały mnie niektóre rozwiązania fabularne, to jestem w stanie przymknąć na nie oko.

Podobali mi się bohaterowie. Ash, nieco fajtłapowaty, zarozumiały, równocześnie sympatyczny i irytujący, Tynan, tajemniczy i męski oraz Chris – rezolutna idealistka z ikrą. Wszystkie ich interakcje były ciekawe i czasem zabawne. Szczerze ich polubiłam.

Była też fajna chemia między bohaterami. Sceny erotyczne, choć było kilka, nie przeszkadzały w fabule, nie zwalniały akcji, ale też nie robiły klimatu. Po prostu były. Całkiem sprawne, ale nie na tyle istotne, żeby ich brak w jakiś sposób zepsuł książkę. Najbardziej podobały mi się słowne utarczki Chris zarówno z Ashem, jak i z Tynanem. Wydaje mi się, że to postać Chris napędzała całą powieść i sprawiała, że tak szybko się czytało. Zazwyczaj mam problem z lubieniem bohaterki w romansie, często zdarza się, że mi coś w niej nie pasuje. W tym przypadku nie miałam żadnych zastrzeżeń.

Chwilami fabuła wydała mi się nieco infantylna, a bohaterowie trochę za bardzo szaleni, ale o dziwo, całość się broni, bo jest w pewien sposób urocza. Ta książka ma coś w sobie, że absurdalność nie razi (przynajmniej mnie). Ta powieść przypomina mi moje pierwsze, czytane dawno temu romanse Quick, kiedy jeszcze byłam laikiem w tym gatunku literackim i nieskażona porównaniami do setek innych, mogłam się cieszyć po prostu dobrą książką. O ile z Quick chyba wyrosłam, to „Kusicielką” Deveraux zdołała mnie ująć i przenieść mentalnie do dawnych lat.

Niestety, jak zwykle u Deveraux, zabrakło dobrego zakończenia, dlatego powieść pozostawia w uczuciu sporego niedosytu. Brak jest wzajemnych wyjaśnień, a zachowanie bohatera w końcówce książki pozostawia wiele do życzenia. Czytelnik musi sobie dopowiedzieć najważniejsze rzeczy, bo nie padają te wyświechtane, romansowe zwroty i czułości. Z drugiej strony, może dzięki temu udało się autorce uniknąć przesady i banału.

Podsumowując: za ogólny, sympatyczny klimat, gładkość w czytaniu, niezłą fabułę i lekkość, daję tej powieści mocne 8/10.

Poproszę do działu recenzji

Już się robi Lil.